Ο 20 χρονος Αφροιταλός ποδοσφαιριστής της Μίλαν, Seid Visin, αυτοκτόνησε μην αντέχοντας τον εφιάλτη του ρατσισμού σε κάθε πτυχή της ζωής του.
Με καταγωγή από την Αιθιοπία, υιοθετήθηκε από ιταλική οικογένεια όταν ήταν 7 χρόνων.
Αυτό είναι το γράμμα του.
«Πριν από τις μεγάλες μεταναστευτικές αφίξεις θυμάμαι που όλοι με αγαπούσαν. Όταν ήμουν παιδί, οπουδήποτε ήμουν, όλοι μου απευθύνονταν με χαρά και περιέργεια.
Τώρα είναι σαν να ανατράπηκαν όλα. Τώρα, όπου κι αν πηγαίνω, όπου κι αν βρίσκομαι, νιώθω στους ώμους μου, το βάρος των βλεμμάτων της αποστροφής, της προκατάληψης και του φόβου.
Είχα καταφέρει να βρω δουλειά, αλλά αναγκάστηκα να την εγκαταλείψω διότι πολλοί άνθρωποι -ιδίως ηλικιωμένοι- δεν ήθελαν να τους εξυπηρετώ. Επιπλέον, με κατηγορούσαν ότι παίρνω τις δουλειές από τους Ιταλούς, εννοώντας τους λευκούς Ιταλούς, αφού κι εγώ Ιταλός είμαι.
Κάτι έχει αλλάξει μετά από αυτήν την εμπειρία μέσα μου: σαν να δημιουργήθηκαν ασυνείδητοι αυτοματισμοί στο μυαλό μου, σαν να ντρεπόμουν που είμαι μαύρος, σαν να έπρεπε να αποδείξω στους ανθρώπους ότι ήμουν σαν αυτούς, ότι ήμουν Ιταλός, ότι ήμουν λευκός.
Όταν ήμουν με τους φίλους μου, αναγκαζόμουν να κάνω ακόμα και ρατσιστικά αστεία για μαύρους και μετανάστες, με μια αίσθηση ανωτερότητας προσπαθώντας να αισθανθώ ότι δεν είμαι σαν εκείνους.
Ωστόσο, το μόνο πράγμα που ήταν φανερό ότι αισθάνομαι ήταν ο φόβος.
Ο φόβος του μίσους που είδα στα μάτια των ανθρώπων απέναντι στους μετανάστες, ο φόβος της περιφρόνησης που αισθάνθηκα στο στόμα των ανθρώπων, ακόμη και από τους συγγενείς μου που επικαλούνταν συνεχώς με μελαγχολία τον Μουσολίνι και αποκάλεσαν «αρχηγό» τον Σαλβίνι. Απογοήτευση για μερικούς φίλους (δεν ξέρω αν μπορώ να τους αποκαλώ έτσι πλέον) που όταν με βλέπουν τραγουδούν τον ύμνο της Casa Pound (η Χρυσή Αυγή της Ιταλίας).
Τις προάλλες, μου έλεγε ένας φίλος, που είναι επίσης υιοθετημένος, ότι πριν από λίγο καιρό παίζοντας χαρούμενος και ξέγνοιαστος ποδόσφαιρο με τους φίλους του, κάποιες άγνωστες κύριες πλησίασαν λέγοντας: «Χαρείτε όσο προλαβαίνετε γιατί σε λίγο θα έρθουν να σας πάρουν να σας στείλουν πίσω στην χώρα σας».
Με αυτά τα ωμά, στοργικά, λυπημένα, μερικές φορές δραματικά λόγια μου, δεν θέλω να ικετεύω για οίκτο, απλώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η ταλαιπωρία και τα δεινά που βιώνω είναι μια σταγόνα νερού σε σύγκριση με τον ωκεανό της ταλαιπωρίας που βιώνουν εκείνοι οι άνθρωποι που με τεράστια αξιοπρέπεια, προτιμούν να πεθάνουν παρά να ζουν μια ζωή στη δυστυχία και την κόλαση.
Αυτοί οι άνθρωποι που διακινδυνεύουν τη ζωή τους, και τόσοι πολλοί την έχουν χάσει ήδη, μόνο για να μυρίσουν, να δοκιμάσουν, να δοκιμάσουν τη γεύση αυτού που απλά αποκαλούμε Ζωή.»
Απο λογαριασμό fb Iasonas Apostolopoulos