Το πρόβλημα της Ευρώπης ξεκίνησε από μια χρηματοπιστωτική και τραπεζική κρίση.
Εξελίχθηκε σε κρίση δημοσίου χρέους και στη συνέχεια μετατράπηκε σε θεσμική κρίση καθώς η συλλογική αδυναμία της Ε.Ε. να λάβει αποτελεσματικές αποφάσεις κατέστη το πιο μεγάλο μέρος του προβλήματος.
Αυτά τα 3 (τρία) βασικά συστατικά προβλήματα της σημερινής δύσκολης κατάστασης τρέφουν το ένα το άλλο και απειλούν την παγκόσμια σταθερότητα.
Το κόστος για τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις από το 2008 ανέρχεται σε 5,3 τρις δολλάρια που δόθηκαν σε διαφόρων ειδών ενισχύσεις προς τις Τράπεζές τους.
Η διάσωση των τραπεζών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτίναξε στα ύψη τα ΚΡΑΤΙΚΑ ΧΡΕΗ.
(το συνολικό χρέος των 17 χωρών μελών ανήλθε το 2010 στα 7,84 τρις ευρώ). Έτσι, το Δημόσιο χρέος ανήλθε στο 119% ΑΕΠ στην Ιταλία, στο 81,7% στη Γαλλία και στο 83,2% του ΑΕΠ στη Γερμανία (στοιχεία 2010)
Η διαδικασία διάσωσης των τραπεζών οδήγησε στην περαιτέρω συγκέντρωση των κεφαλαίων και στη σταδιακά αποκατάσταση των τραπεζών. Έτσι στην ΕΕ μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 τουλάχιστον 15 τράπεζες ξεπέρασαν σε μέγεθος τις εθνικές τους οικονομίες!!!
Στη συνέχεια οι τράπεζες έχοντας διασωθεί, επιτέθηκαν με κερδοσκοπικά παιχνίδια κατά των κρατικών ομολόγων, ανοίγοντας πλέον το δρόμο για την παγκόσμια κρίση δημοσίου χρέους (το ίδιο συνέβη και στις ΗΠΑ όπου το κόστος της διάσωσης ανήλθε στο αστρονομικό ποσό των 17,5 τρις δολλάρια)
Για πολύ καιρό η Μέρκελ πολεμούσε με όλες της τις δυνάμεις την «ολοκληρωτική Ευρώπη» επειδή γνώριζε πόσο αντιδημοφιλής ήταν στη Γερμανία – Επομένως πόσο πολιτικά επικίνδυνη ήταν για τις εκλογικές της προοπτικές και το πολιτικό της μέλλον.
Ναι μεν ήθελε να υπερασπιστεί το ΕΥΡΩ αλλά χωρίς να πληρώσει το αναγκαίο κόστος. Χάρη στις χρηματοπιστωτικές αγορές το όνειρο αυτό βρίσκεται στο τέλος του.
Οι αγορές έχουν δώσει τελεσίγραφο στην Ευρώπη…
Είτε θα προχωρήσει σε περαιτέρω οικονομική και χρηματοπιστωτική ολοκλήρωση σε «ομοσπονδιακή» βάση ή θα έρθει αντιμέτωπη με την κατάρρευση του Ευρώ και συνέπεια της Ε.Ε. συμπεριλαμβανομένης της Κοινής Αγοράς.
Η τελευταία πράξη του δράματος στην κρίση χρέους της Ευρωπ. Περιφέρειας και την κρίση του Πανευρωπαϊκού Τραπεζικού συστήματος μας δείχνει ότι η Ευρώπη σε καμμία περίπτωση σε θα μετατραπεί σε ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ούτε εντέλει θα δούμε μια Ευρώπη απεριορίστων και δίχως όρια μεταβιβάσεων, όπου οι χώρες πιστωτές ή δωρητές θα ελέγχουν τις δημόσιες δαπάνες, τα φορολογικά, και τις ιδιωτικοποιήσεις στις χώρες δανειολήπτες.
Στην πρώτη περίπτωση οι «αγορές» πιστωτές του Ευρωπαϊκού πυρήνα θα κάνουν «στάση» πληρωμών και στη δεύτερη περίπτωση οι χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας θα αρνηθούν να παραιτηθούν από την Εθνική τους κυριαρχία.
Αυτό όμως αφήνει μόνο δύο (2) δρόμους για την Ευρωζώνη. Ο ένας είναι ο δρόμος της «διάρρηξης», ο δεύτερος αφορά την κίνηση προς μια Ευρώπη του τύπου «ο καθένας πληρώνει τη ζημιά του» όπου η αφερεγγυότητα ενός κράτους γίνεται αντικείμενο διακανονισμού μεταξύ του κράτους αυτού και των πιστωτών του, δίχως καμία μόνιμη οικονομική στήριξη από τα άλλα κράτη μέλη.
Η περιστολή των δαπανών και η αύξηση της φορολογίας είναι το αντίδοτο που επέλεξαν οι «ηγέτες» της Ευρωζώνης για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Στην πραγματικότητα επέλεξαν να θέσουν τις οικονομίες τους, σε κατάσταση διαρκούς ύφεσης, υπακούοντας στις επιταγές των «αγορών» δηλαδή της μικρής εκείνης μερίδας των διεθνών κερδοσκόπων, που διαβλέπει σωτηρία μόνο μέσα από την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών και, άρα την εξίσωσή του με τους λαούς χωρών στις οποίες κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος απλώς δεν υφίσταται.
Τα περίφημα FUNDS βρήκαν απέναντί τους πολιτικές ηγεσίες υποδεέστερες των περιστάσεων.
Τα Μέτρα και οι περικοπές που έχουν επιλεγεί από το κονγλάβιο των Βρυξελλών απλά οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε κοινωνικές αναταραχές χωρίς μάλιστα προηγούμενο, κάτι το οποίο θα έχει πολύ μεγάλες συνέπειες στις οικονομίες των χωρών και συνολικά στην παγκόσμια οικονομία. Υπό το κράτος αυτών και άλλων το μέλλον του Ευρώ δεν διαγράφεται ρόδινο.
Η Συνταγή είναι εκ των προτέρων λανθασμένη και το φάρμακο ληγμένο…
Ειδικός Συνεργάτης
