Του Γιώργου Ανανδρανιτσάκη | ύτε το χέρι δεν του έδωσε ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ, ούτε ένα χαμόγελο δεν έσκασε κι όταν άκουγε κάτι που δεν του άρεσε, έδειχνε απροκάλυπτα τη δυσαρέσκειά του μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές.
Όταν ρωτήθηκε ο Σόιμπλε για τις γερμανικές επιχειρήσεις, τη Ζίμενς, τη Χόκτιφ, τη Μαν, που συμμετέχουν στο 90% των ελληνικών σκανδάλων, για τον Χριστοφοράκο, που, ενώ καταζητείται στην Ελλάδα, σουλατσάρει στους Αγγλικούς Κήπους του Μονάχου, όταν τα άκουσε αυτά ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ στραβομουτσούνιασε μέχρι εκεί που δεν πάει παραπέρα. Στραβομουτσούνιασε και μετά κατέφυγε στον Γερμανό φιλόσοφο και λογοτέχνη Βόλφγκανγκ Φον Γκαίτε, ο οποίος είχε πει ότι ο «καθένας πρέπει να καθαρίζει πρώτα την αυλή του».
Να την καθαρίζει ο καθένας την αυλή του, κ. Σόιμπλε. Τι γίνεται, όμως, όταν την αυλή την έχει λερώσει μαζί μ’ εμάς κι ο διπλανός μας, ο οποίος έριχνε τα λύματά του στο γκαζόν και κάποιοι από εμάς τα απορροφούσαν ευχαρίστως; Να καθαρίσουν, λοιπόν, την αυλή οι απορροφητήρες, να βάλουν όμως το χεράκι τους και οι παραγωγοί των λυμάτων, γιατί αλλιώς θα στενοχωρηθεί μέχρι και ο Γκαίτε, που ήταν άνθρωπος σοφός και δίκαιος. Σοφός, δίκαιος και φιλέλληνας, ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά τους αρχαίους και στα εβδομήντα πέντε του έμαθε νέα ελληνικά για να διαβάσει τη δημοτική ποίηση από το πρωτότυπο.
Εκτός όλων των άλλων, ο Γκαίτε ήταν και σπουδαίος αποφθεγματολόγος. Έχει πει πολλά και διάφορα, ότι «Άριστη κυβέρνηση είναι εκείνη που μας διδάσκει πώς να κυβερνάμε τους εαυτούς μας», ότι «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της αληθινής ευγένειας από αυτή που στηρίζεται βαθιά σε ηθικές αρχές», ότι «Η αμαρτία γράφει την Ιστορία, η αρετή σιωπά», ότι «Καθήκον έχει η κυβέρνηση, όχι να επιβάλει τη βία, μα να ανακουφίζει τον λαό». Τα είπε ο Γκαίτε πριν από 250 χρόνια και είναι σα να έχουν ειπωθεί σήμερα για τη γερμανική κυβέρνηση, τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε.
Τάλε κουάλε για τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε τα ρητά του Γκαίτε. Για την κυβέρνηση που, αντί να ανακουφίζει τον λαό, του ασκεί βία ψυχολογική και υλική, για την αμαρτία που γράφει ιστορία, για την ακυβερνησία των εαυτών, για την ευγένεια που στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Ειδικά η ευγένεια ήταν αυτό που έλειπε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στη συνάντηση του Σόιμπλε με τον Βαρουφάκη. Ούτε το χέρι δεν του έδωσε ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ, ούτε ένα χαμόγελο δεν έσκασε κι όταν άκουγε κάτι που δεν του άρεσε, έδειχνε απροκάλυπτα τη δυσαρέσκειά του μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές. Ειδικά όταν ο Βαρουφάκης έκανε αναφορά στον ναζισμό, και μάλιστα με τρόπο θετικό για τη Γερμανία που κατάφερε να καθαρίσει το απόστημα, το πρόσωπο του Σόιμπλε σκοτείνιασε εντελώς. Λες και το συλλογικό ασυνείδητο βγήκε στην επιφάνεια και εγκαταστάθηκε στο πρόσωπο του ενός.
Δεν ήταν αγένεια, ήταν περιφρόνηση. Η περιφρόνηση του ισχυρού απέναντι στον ανίσχυρο, εκείνου που κατέχει την απόλυτη αλήθεια έναντι εκείνου που επιχειρεί να την αμφισβητήσει. Ή όπως, θα έλεγε και ο Γκαίτε, «ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη. Ο ηλίθιος ποτέ».
