Του Στέλιου Κούλογλου
Αν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα είδηση ότι συνελήφθη πολιτικός για διαφθορά, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: είτε είναι πρωταπριλιά, ή θα γίνουν εκλογές. 
Για την χθεσινή σύλληψη Τσοχατζόπουλου, ισχύει το δεύτερο: τα ίδια κόμματα που μερικές μέρες πριν έκλεισαν το μεγάλο σκάνδαλο Siemens χωρίς να ανοίξει ελληνικό ρουθούνι, αποφάσισαν χθες ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν στις 6 Μαΐου. Την ανακοίνωση έκανε με διάγγελμα του ο κ. Παπαδήμος.. στραβοκοιτάζοντας τον ελληνικό λαό: η κάμερα στην οποία κοιτούσε ο απερχόμενος πρωθυπουργός είχε τοποθετηθεί σε λάθος, πλάγια θέση, υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί, πλέον, ούτε η τηλεχειραγώγηση.
Ανεξάρτητα πάντως από τις προσπάθειες εντυπωσιασμού , η σύλληψη του τέως υπουργού Άμυνας, τον οποίο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φοβόταν επί χρόνια να αγγίξει για να μην ανοίξει το στόμα του, έχει την σημασία της: δείχνει πόσο τρομοκρατημένα είναι τα δύο κόμματα εξουσίας, και οι ξένοι δανειστές και προστάτες τους, από το ενδεχόμενο μιας εκλογικής πανωλεθρίας, πιθανότητα που ενισχύεται καθημερινά σχεδόν από τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Στην χθεσινή της Publick Issue, ο δικομματισμός συγκέντρωνε μόλις το 33%, ένα θλιβερό ποσοστό που οι δύο παρατάξεις που κυβέρνησαν την Ελλάδα έχουν να θυμούνται από τις πρώτες εκλογικές αναμετρήσεις μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, όταν όμως ήταν διασπασμένες σε μικρότερα κόμματα.(*) Χειρότερα ακόμη, ενώ τότε η αριστερά ήταν στην παρανομία, τώρα συγκεντρώνει αθροιστικά, πάντα στις δημοσκοπήσεις, μεγαλύτερο ποσοστό από ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ από κοινού!
Από μια άποψη, βεβαίως, και το 33% πολύ είναι. Ενώ λογικά το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να είχε αυτοδιαλυθεί ώστε ένα διάδοχο κόμμα να μην κουβαλάει τόσες αμαρτίες, ο νέος αρχηγός του επανέφερε το βαθύ ΠΑΣΟΚ, χωρίς, έστω και την παραμικρή ανανέωση. Ο δε πρόεδρος της ΝΔ εξακολουθεί να ζητάει αυτοδυναμία, προαναγγέλλοντας μάλιστα και συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι να την πετύχει, ενισχύοντας δηλαδή την εικόνα ενός πολιτικού που θέλει να γίνει πρωθυπουργός με το στανιό, πατώντας επί του πτώματος της χώρας. Δεν είναι έτσι τυχαίο ότι τελευταίες μετρήσεις όπως της GPO εμφανίζουν τον κ. Βενιζέλο «καταλληλότερο για πρωθυπουργό» από τον κ. Σαμαρά, με τον κύριο Κανένα να κερδίζει με περίπατο την πρώτη θέση.
Οδηγούμαστε έτσι σε εκλογές σε 3 εβδομάδες, στις οποίες, αν τα δεδομένα δεν αλλάξουν δραματικά, θα είναι εκλογές τιμωρίας: ελλείψει μιας ριζοσπαστικής και συγχρόνως ρεαλιστικής πρότασης εξουσίας από την αριστερά, οι ψηφοφόροι θα τιμωρήσουν τα κόμματα που θεωρούν υπεύθυνα για την χρεοκοπία της χώρας και τα καταστροφικά μνημόνια. Επιλέγοντας, για να εκφράσουν την οργή τους, όχι απλώς κόμματα διαμαρτυρίας όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», αλλά και αποκρουστικές λύσεις τύπου Χρυσής Αυγής. Μπορεί σε αυτές τις εκλογές, από τις οποίες «θα κριθεί η πορεία της Ελλάδας τις επόμενες δεκαετίες», σύμφωνα με τον κ. Παπαδήμο, να έχουμε εκπλήξεις που δεν θα έχουμε δει στις προηγούμενες δεκαετίες.
Βεβαίως η τιμωρία είναι απαραίτητη, αλλά δεν αποτελεί λύση. Ακόμη και αν το «Κόμμα των Αγορών», ο συνασπισμός ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, καταφέρει, με το bonus των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα που κάτω από τις σημερινές συνθήκες είναι κατάφωρα αντισυνταγματικό να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, θα σχηματιστούν στο αμέσως ερχόμενο διάστημα ασταθείς κυβερνήσεις, που θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των επαχθών μέτρων τα οποία θα κληθούν να πάρουν αμέσως μετά τις εκλογές.
Θα έχουμε πιθανότατα νέες, πρόωρες εκλογικές αναμετρήσεις που μπορεί να μην επιφυλάσσουν τίποτα θετικό για την χώρα, αλλά δεν προμηνύουν και τίποτα καλό για τους διεφθαρμένους πολιτικούς: γιατί αν είναι κάτι σίγουρο, αυτό είναι ότι την επόμενη φορά που θα προκηρυχθούν εκλογές, δεν θα συλλάβουν μόνο ένα Τσοχατζόπουλο..
(*) Στις εκλογές του 1950, το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα είχε κερδίσει το 18,8% των ψήφων, τα κεντρώα «Κόμμα των Φιλελευθέρων» 17,24, «Εθνική Πολιτική Ένωσης Κέντρου 16,44» και «Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου» 10,67%, με το υπόλοιπο ποσοστό να μοιράζεται σε μικρότερα κόμματα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς. Το γεγονός ότι η σημερινή εικόνα της πολυδιάσπασης θυμίζει αυτήν που επικρατούσε στην Ελλάδα ένα μόλις χρόνο μετά το τέλος του εμφύλιου, υπογραμμίζει και την μεταβατική φάση στην οποία βρίσκεται το σημερινό, καταρρέων, πολιτικό σύστημα.