Γράψει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος ΑΠΕ-ΜΠΕ
Τέσσερα τώρα χρόνια η οικονομική κρίση έδειχνε πως μπορούσε να γίνει η ευκαιρία για όλους μας, να αρχίσει να ξυπνάει στη συνείδησή μας μια πλατιά περιοχή πολιτικών προβληματισμών, που ήταν ναρκωμένη σε πολλούς, να πλαταίνουμε όλοι εμείς που είμαστε συμμαζεμένοι μέσα στο κλουβί του ατομικισμού μας, για να βγούμε από την απομόνωσή μας και να αγωνιστούμε.
Ο μεγάλος κίνδυνος όμως φαίνεται πως άρχισε να γίνεται συνήθεια. Το αγκάθι έχει μείνει για καιρό μπηγμένο μέσα στη σάρκα κι αρχίζει να τη δηλητηριάζει. Για να ζήσουμε πρέπει να οργανώσουμε κατάλληλα τη ζωή μας. Λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Μας λένε ψέματα. Για να συγκρατήσουν αμείωτο το φόβο μας καταφεύγουν σε ψεύτικα μέσα. Η νοσηρή ζύμωση των συνειδήσεων συνεχίζεται.
Αλλά μας λένε, επιτέλους εκλογές! Επιτέλους να σωπάσει ολότελα ο λαός ψηφίζοντας, για να μπει αμέσως μετά στη γραμμή και να αποδεχτεί την εκλογή του. Να μην περιμένει πια το λόγο της μάχης, το σύνθημα που θα σπάσει την αγωνία, την αστραπή που θα φωτίσει το σκοτάδι, για να αγωνιστεί. Να ψηφίσει δημοκρατικά και ελεύθερα και να αναθέσει στους εκλεγμένους, που θέλουν να του υποβάλλουν να τον οδηγούν, να σκέφτονται για λογαριασμό του, να αποφασίζουν για λογαριασμό του.
Θα συμμορφωθούμε με τις επιταγές των κυβερνώντων μας; Η μήπως όχι;
Όσο μεγαλώνει ο κίνδυνος τόσο ο βαρύς ατομικισμός μας θα μπορούσε να μη προβάλλει τις εγωιστικές του επιφυλάξεις για κοινούς αγώνες. Θα μπορούσαμε;
Δίνουμε την εντύπωση πως θα μπορούσαμε όλοι να νιώσουμε αλληλέγγυοι μεταξύ μας, με δυο προϋποθέσεις: η πρώτη, πως για κανένα μας δεν θα υπάρχει περίπτωση να γλυτώσει από τον τυφώνα που έχει εξαπολυθεί δίχως τους άλλους και η δεύτερη, πως μια περίπτωση υπάρχει για όλους προκειμένου να σωθούν. Μόνο που ετούτος ο τυφώνας δεν είναι φυσικός και δεν απειλεί όλους. Κι εμείς δεν συνειδητοποιούμε την αιτία του και αφηνόμαστε να μας πείσουν για τη … μεταφυσική του προέλευση.
Σήμερα, όλα είναι ανταγωνισμός, αγώνας ακατάπαυστος που γίνεται μεταξύ καπιταλιστών, μεταξύ εργατών και μεταξύ εργατών και καπιταλιστών, ένας αδυσώπητος πόλεμος στον οποίο ο θάνατος του ενός είναι η ζωή του άλλου. Ένας εργάτης βρίσκει δουλειά εκεί που την έχασε κάποιος άλλος. Και φθειρόμαστε μέσα στην αδράνεια, με κάποιους να αγωνίζονται για να τ΄ αλλάξουν. Και στους πιο πολλούς από μας το δικό μας μερτικό σ’ όλα αυτά συμπληρώνεται με όνειρα, με έναν κόσμο από όνειρα.
Ονειρευόμαστε το μέλλον…
Τουλάχιστον ας κάνουμε όνειρα που να μην είναι δόλωμα παρηγοριάς για τα μάτια και τις καρδιές μας που απλώς να εξασφαλίζουν τις βάσεις της μιζέριας μας καθώς και τις βάσεις της υπάρχουσας κοινωνίας … για να μην αλλάξει.
Ονειρευόμαστε…
Συναδέλφωση του ατομικού και του κοινωνικού. Την άρνηση του άγονου ατομικισμού, άγονος όχι από τη φύση του, αλλά από εκφυλισμό, των προνομιούχων της εξυπνάδας, που απομονώνονται από την ιστορικά αναγκαία σημερινή πάλη και την πειθαρχία που απαιτεί, μέσα σε μια αλαζονική ανεξαρτησία του πνεύματος, ενός πνεύματος αφηρημένου, αναιμικού και ξεκομμένου από τη ζωή. Πρέπει για να σώσει κανείς την ίδια την ατομική ζωή από το μαρασμό που την κατατρώει, να την ξαναβουτήξει στο πατητήρι που βράζει η κοινωνική ψυχή, με το ενεργητικό δόσιμο στην κοινωνία, στην εξελικτική πορεία και στη μάχη…
Ονειρευόμαστε…
Όχι πια αγώνας μεταξύ των εργαζομένων, αλλά κοινός αγώνας όλων ενωμένων
Αρμονία της συνεργασίας στους διάφορους κλάδους της ανθρώπινης δραστηριότητας, που θα αντικαταστήσει τον αγώνα του τωρινού ανταγωνιστικού συστήματος. Κάθε εργαζόμενος δεν θα αγωνίζεται εναντίον των άλλων, θα βοηθιέται από αυτούς έχοντας τους όχι εχθρούς αλλά συνεργάτες.
Ονειρευόμαστε…
Η τεχνολογία να έχει σκοπό να ελαφρώσει τον κόπο του εργαζόμενου και όχι μόνο να δημιουργήσει μεγαλύτερες ποσότητες υπεραξίας για να διογκώνεται ολοένα και περισσότερο το κεφάλαιο.
Ονειρευόμαστε….
Η εργασία να βρίσκεται σε ένα πεδίο τέλειας ισότητας, γιατί όλα τα είδη εργασίας που προσφέρουν οι άνθρωποι, όσα διαφορετικά κι αν είναι, είναι πάντα εξίσου άξια και σεβαστά, εφόσον οι ικανοποιήσεις των αναγκών μας, όσο διαφορετικές κι αν είναι, είναι εξίσου αναγκαίες και σωστές. Η εξίσωση όλων των ειδών εργασίας να εξισώνει ακριβώς την ίδια την κατάσταση του εργαζόμενου, προσφέροντάς του δηλ. όσα απαιτούν οι ανάγκες του. Οι κλίσεις και τα προσωπικά ενδιαφέροντα να σπρώχνουν τον άνθρωπο να αφοσιωθεί σε ένα είδος εργασίας και όχι σε έναν άλλο.
Ονειρευόμαστε…
Να μην υπάρχει ανάγκη να απαιτούμε περισσότερη δουλειά από όση ο καθένας θα θέλει να προσφέρει, γιατί θα υπάρχουν πάντοτε αρκετά προϊόντα για το αύριο. Αυτή η αφθονία είναι που μεταφέροντας την αναγκαιότητα της εργασίας για την επιβίωση από το άτομο στο σύνολο, απελευθερώνει την ατομική εργασία από κάθε καταπιεστικό και υποδουλωτικό χαρακτηρισμό, αφήνοντας της μόνο το θέλγητρο μιας φυσικής και ηθικής ανάγκης, απόλυτα ίσης με τις άλλες, για μια ολοκληρωμένη ανθρώπινη ύπαρξη.
Ονειρευόμαστε
«Τη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές αντιθέσεις της θα πάρει τότε μια ένωση, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός ξεχωριστά θα συνιστά όρο για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
Ονειρευόμαστε… για να δράσουμε.