Ήμουν στην Αρκαδία, στη Ζάτουνα.
Διάβαζα στίχους του Άγγελου Σικελιανού
και νόμιζα πως γράφτηκαν
για εκείνη ακριβώς την εποχή.
Θυμάμαι, όταν συνέθετα
το Πνευματικό Εμβατήριο,
είχαμε τέτοια επίγνωση του τι κάνουμε,
που η γυναίκα μου μού έλεγε:
«Τελείωσέ το γρήγορα, να το στείλεις,
να το ακούσουν οι Έλληνες».
Ήταν Χριστούγεννα του 1969.
Τα παιδιά και η γυναίκα μου
έφυγαν για την Αθήνα.
Έμεινα μόνος,
απομονώθηκα κι έγραφα
το Πνευματικό Εμβατήριο.
Είχε ενάμισι μέτρο χιόνι.
Οι φρουροί απ’ έξω
κρύωναν και φώναζαν:
«Κύριε Μίκη, δε θα βγείτε για βόλτα;»
Τους λέω: «Γράφω μουσική».
Τελικά, σε μια άγρια καταιγίδα,
μπήκαν κι αυτοί μέσα –
που ήταν απαγορευμένο,
μπας και τους χαλάσω.
Είχα μια σόμπα,
είχα τσικουδιά, καρύδια.
«Παιδιά, φάτε, πιείτε», τους λέω,
«αλλά αφήστε με να το τελειώσω».
Έγραφα:
«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε
τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα».
Το συνέθετα,
έβαζα τις συγχορδίες,
το τραγουδούσα στο πιάνο.
Αυτοί πίνανε τσικουδιά,
και κάποια στιγμή σηκώθηκαν
κι άρχισαν να τραγουδούν
κι εκείνοι μαζί μου.
Τελείωσα το τραγούδι,
σηκώνομαι, πίνω κι εγώ τσικουδιές.
«Πάμε στο καφενείο», λένε.
Τους λέω: «Είναι ώρα απαγορευμένη».
«Δε μας νοιάζει.
Εμείς τώρα έχουμε απογειωθεί!»
Και όπως ήμασταν έτσι, κόκκινοι,
γεμάτοι τσίπουρο, πάμε στο καφενείο.
Ήταν γεμάτο χωροφύλακες.
Είχα δεκαοχτώ φρουρούς
και δύο υπαξιωματικούς,
και χωρικούς, γεμάτο καπνούς,
μια σόμπα, ζέστη.
Δεν περίμεναν να με δουν.
Μόλις μπαίνουμε μέσα,
ένας χωροφύλακας άρχισε να λέει:
«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε
τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα».
Του λέω: «Τρελάθηκες;»
Τους λέει: «Πάμε σπίτι όλοι,
να σας παίξει ο Μίκης το νέο του τραγούδι».
Και όπως είμαστε,
ξαναπήγαμε σπίτι,
κι έτσι έγινε η πρώτη συναυλία του έργου
με ακροατήριο τους φρουρούς μου…
Εκεί πάνω,
φρουροί και φρουρούμενοι
ήταν ένα.
Ήμασταν Έλληνες.
Η Ελλάδα.
Αυτός ο πόνος
αυτής της κακορίζικης,
της φτωχής πατρίδας
που όλοι την αγαπούν…
Μίκης Θεοδωράκης
Από τη σελίδα Αξεπέραστος Ελληνικός Κινηματογράφος
Το ξέρουμε…
Το να βλέπετε αυτά τα μηνύματα μπορεί να είναι κουραστικό. Και να είστε σίγουροί ότι ούτε κι εμείς βρίσκουμε κάποια ευχαρίστηση από το να τα γράφουμε... Όμως αυτό το μήνυμα δεν αφορά εμάς. Αφορά κάτι πολύ πιο σημαντικό: την επιβίωση της ανεξάρτητης, μαχητικής δημοσιογραφίας στην Kρήτη.
Η στήριξη σας είναι σημαντική γιατί μας επιτρέπει να:
- - Κάνουμε ρεπορτάζ χωρίς φόβο και εξαρτήσεις. Κανείς δεν μας υπαγορεύει τι να πούμε ή τι να αποσιωπήσουμε.
- - Κρατάμε τη δημοσιογραφία μας προσβάσιμη σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν την ικανότητα να πληρώσουν. Χωρίς paywall, χωρίς προνόμια μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Η απλή αλήθεια είναι ότι τα έσοδα διαρκώς συρρικνώνονται. Αν πιστεύετε ότι μια πραγματικά ελεύθερη ενημέρωση είναι ζωτικής σημασίας για τη δημοκρατία και τον έλεγχο της εξουσίας, τότε δώστε μας τη δύναμη να συνεχίσουμε.
Σας ευχαριστούμε θερμά.
