Η Πρωτοχρονιά είναι η γιορτή που από παλιά συνοδευόταν από πλήθος παρατηρημάτων και προλήψεων.
Τα περισσότερα στις μέρες μας έχουν ξεχαστεί, με εξαίρεση ίσως το ποδαρικό που ακόμα αρκετοί έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και επιθυμούν να έχει τις προδιαγραφές που ζητούσαν και οι παλιοί Κρητικοί.
Δηλαδή να γίνεται από παιδί, χαρωπό και καλό, κι αν είναι δυνατόν με «δείγματα γραφής» ως προς το πόσο τυχερό είναι.
Κατά το παρελθόν κοίταζαν επίσης να μην είναι ορφανό, άρα να μην έχει γνωρίσει πίκρες στη ζωή του.
Άλλα παρατηρήματα της ημέρας που τουλάχιστον στην Κρήτη του παρελθόντος φρόντιζαν να μην έχουν στις ζωές τους αρνητικό αντίκτυπο ήταν τα παρακάτω:
Την Πρωτοχρονιά έπρεπε τα ρούχα που φορούσαν να είναι πεντακάθαρα κι αν είναι δυνατόν καινούργια.
Την ημέρα εκείνη πρόσεχαν να μην τους φύγει από το χέρι πιάτο ή ποτήρι και σπάσει γιατί αυτό θα σήμαινε πως δεν θα εξελίσσονταν καλά όλος ο χρόνος.
Ακόμα δεν έβγαζαν τη στάχτη από το τζάκι για να την πετάξουν γιατί μαζί της φοβούνταν πως πετούσαν εκτός οικίας και τα καλά του σπιτιού.
Παρομοίως εκείνη τη μέρα δεν σκούπιζαν και γενικότερα απέφευγαν να κάνουν δουλειές γιατί θεωρούνταν αμαρτία και υπήρχε ο φόβος πως ότι κάνεις εκείνη τη μέρα θα σε ακολουθεί όλο το έτος.
Ως προς τα φαγώσιμα της ημέρας απαγορευόταν να μπει στο τραπέζι έδεσμα με πικρή γεύση. Φρόντιζαν όμως όχι μόνο εκείνα που έμπαιναν στο στόμα αλλά και για εκείνα που έβγαιναν. Εκείνη την ημέρα δεν έπρεπε να πουν κακό λόγο για κανένα, ούτε να βρίσουν, ούτε να έχουν κακή διάθεση. Αντίθετα θεωρούνταν καλοδεχούμενο το να κάνεις καλή πράξη την Πρωτοχρονιά γιατί αυτή θα μπορούσε να σε ακολουθεί όλο το χρόνο.
