Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος, Συγγραφέας
Εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του’ 50, η αλληλογραφία στο απομακρυσμένο βοσκοχώρι, ερχόταν με τον αγροτικό Ταχυδρόμο (από τη Χώρα Σφακίων), τρεις φορές την εβδομάδα: Τετάρτη, Παρασκευή, Κυριακή. Πρωί-πρωί ο Ταχυδρόμος, όταν έφτανε στην είσοδο του χωριού, “σάλπιζε” με τη χαρακτηριστική μικρή σάλπιγγα της εποχής των αγροτικών Ταχυδρόμων. Άκουγαν το σάλπισμα οι χωριανοί και μαζεύονταν σε μερικά χαρακτηριστικά σημεία του χωριού για να πάρουν και να δώσουν την αλληλογραφία τους. Πάντα βιαστικός εκείνος, μοίραζε γράμματα κι εφημερίδες, έπαιρνε τα γράμματα που του έδιναν και συνέχιζε κάθιδρος την πορεία του…Και ήταν μακρινή και κοπιαστική: Αγία Ρουμέλη, Σαμαριά καθώς τα χρόνια εκείνα (πριν το 1962) το μικρό χωριό της Σαμαριάς δεν είχε ενταχθεί στον ομώνυμο Εθνικό Δρυμό και κατοικείτο…
…Εκείνο το πρωινό, ο Πρόεδρος του χωριού είχε στείλει ένα νεαρό χωριανόπουλο να πάρει τις εφημερίδες του και την όποια αλληλογραφία, καθώς, ο ίδιος ήταν απασχολημένος με την επιδιόρθωση των στιβανιών του.
Ετσι και έγινε. Σε λίγη ώρα από το “σάλπισμα” του Ταχυδρόμου, έφτασε ο νεαρός κρατώντας ένα μάτσο εφημερίδες.
Χωρατατζής ο Πρόεδρος, τον ρώτησε:
– “`Ιντα γράφουνε παιδί μου οι εφημερίδες;” σίγουρος ότι ο μικρός δεν θα είχε ανοίξει καν καμιά, καθώς δεν είχε αγαθές σχέσεις με τα γράμματα και με ότι σχετικό ασχολούνταν “οι γραμματιζούμενοι”, καθώς έλεγε.
Όμως, είχε λαθέψει στην πρόβλεψή του. Ο νεαρός, όχι μόνο είχε διαβάσει μια εφημερίδα, αλλά έφερνε και συνταρακτικά νέα, καθώς απαντούσε στην ερώτηση του Προέδρου:
– “`Αστα μπάρμπα”… “άστα”!
– “`Ιντα’ παθες μωρέ;” ρώτησε ανήσυχος ο Πρόεδρος.
– “`Επεσε ένα αστροπελέκι στον πόδα του Βασιλιά, και τον εκούτσανε…Παρολίγο να τον(ε) σκοτώσει κιόλας…”
– “`Οϊ δα μωρέ παιδί μου…. δώσε μου την εφημερίδα!” αποκρίθηκε ο Πρόεδρος, που ακούμπησε τα σύνεργα της τσαγκαρικής στο πλάι και φόρεσε τα γυαλιά του.
Ηταν η Χανιώτικη εφημερίδα “ΚΗΡΥΞ”.
Άρχισε την ανάγνωση της σχετικής είδησης ο Πρόεδρος φανερά ανήσυχος. Μα ξάφνου, το πρόσωπό του φωτίστηκε από ένα φαρδύ χαμόγελο που εξελίχτηκε σε γέλιο τρανταχτό, που έκανε τα μάτια του να δακρύσουν, θαμπώνοντας τα γυαλιά του.
– “`Ιντα’ παθες μπάρμπα;” ρώτησε όλο περιέργεια το χωριανόπουλο που είχε φέρει τις εφημερίδες και την …τραγική είδηση για τον Βασιλιά.
Ο Πρόεδρος σκούπισε τα γυαλιά του με το μαντήλι του, τα φόρεσε, και άρχισε να διαβάζει την είδηση του ατυχήματος, όπως την μετέφερε ο “ΚΗΡΥΞ”:
– “Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς Παύλος, εισερχόμενος εις το αντιτορπιλικόν “ΚΕΡΑΥΝΟΣ” και ολισθήσας εις το ολισθηρόν κατάστρωμά του κατέπεσεν, με συνέπεια να υποστεί κάταγμα εις την κνήμη του δεξιού ποδός…”
Συνέχισε να γελά ο Πρόεδρος με την… εξήγηση του γεγονότος από τον κομιστή της εφημερίδας, με αυτήκοους μάρτυρες την κυρά-Μαριγώ και την αδερφή του μικρού Γιάννη που βγήκαν στην αυλή, ακούγοντας τα τρανταχτά γέλια του Προέδρου…
…Πέτρινα Χρόνια στον πέτρινο οικότοπο όπου όρθωνε το ανάστημά του το μικρό βοσκοχώρι, από την καθημερινότητα του οποίου δεν έλειπαν και κάποια ευτράπελα…