Γράφει η Ιωάννα Μελάκη
Δημοσιογράφος Κοιν.Ρεπορτάζ.
Αρκετό καιρό τώρα, εστιάζω την προσοχή μου στους πολίτες του νησιού μας και προσπαθώ να αποτυπώσω τις σκέψεις, τα όνειρα, την προοπτική τους μέσα στην οικονομική ύφεση που έπληξε την οικονομία της Χώρας. Ύφεση που είχε ως συνέπεια να μεταφερθούν στα μεσαία και κατώτερα κοινωοικονομικά στρώματα μεγάλα φορτία, σύμφωνα με την πολιτική της εκάστοτε Κυβέρνησης των τελευταίων ετών.
Και εκείνο που πραγματικά έχει αποτυπωθεί στην σκέψη μου είναι το ξάφνιασμα των πολιτών γιατί κανείς πολίτης δεν περίμενε να φτωχύνει η Χώρα μας έτσι ξαφνικά, αλλά και ο ίδιος ο πολίτης να ζει στην φτώχεια από τη μια στιγμή στην άλλη.
Δεν υπήρξε προπαρασκευαστικό στάδιο. Δεν υπήρξε ούτε καν εκπαίδευση των καταναλωτών για την οικονομία της Χώρας και τον δανεισμό. Η πολιτεία δεν εκπαίδευσε τον πολίτη στη σωστή οικονομική διαχείριση εντός της οικογένειάς του. Ο πολίτης δε γνώριζε τη σωστή χρήση του δανεισμού, δεν του είπε κανείς να επιλέγει για τις αγορές του τοπικά προϊόντα, δικά του προϊόντα, Ελληνικά Προϊόντα.
Σήμερα βιώνουμε εικόνες οικονομικής φτώχειας, της Χώρας μας και των πολιτών της. Όμως υπάρχει μια χειρότερη φτώχεια, η φτώχεια των πολιτικών αξιών, όχι όμως και των Κοινωνικών Αξιών. Η Κοινωνία, δεν σκύβει το κεφάλι ,πρέπει να είναι όρθια και να δίνει τις μάχες της.Μπορεί αυτοί με τις λανθασμένες πολιτικές τους, να οραματιζόταν κάτι άλλο, όμως εμείς ως κοινωνία, τους στείλαμε βροντερό μήνυμα ότι “αντέχουμε και θα αγωνιστούμε”.
Μέσα από αυτήν την κρίση δεν χαθήκαμε, αντιθέτως είδαμε στεκόμαστε αλληλεγγυοι ο ένας για τον άλλον μας , ζούμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας και αυτό είναι καλό σημάδι, είναι η σπίθα που οφείλει να γίνει φλόγα, όχι για να κάψει, αλλά για να φωτίσει όλους εμάς τους πολίτες, να μας ζεστάνει μέσα στη βαρυχειμωνιά, εμάς την κοινωνία για να βρούμε τον δρόμο μας, τον δρόμο της Ανάπτυξης.
Χαίρομαι ως απλός άνθρωπος,για τα μηνύματα που εισπράττω καθημερινά, από κάθε συνάνθρωπο μου, και οφείλω να το βροντοφωνάζω με μια λέξη: “κουράγιο”
Είμαστε πολλοί, αντέχουμε, αρκεί να νοιώθουμε αισιόδοξα, μέσα από το θολό τοπίο, να μην αφήνουμε την θλίψη να κατοικήσει στην ψυχή και να οδηγήσει σε λάθους δρόμους το μυαλό μας, γνωρίζουμε πάντα ότι η βροχή φέρνει το Ουράνιο Τόξο, ας το περιμένουμε!!!
Όμως, οφείλουμε να απαλλάξουμε την κοινωνία από ενοχές, καιο βεβαίως και εκείνη οφείλει να συμμετέχει στην Αναπτυξιακή πορεία, αλλά δεν έχει την ευθύνη της οικονομικής κακοποίησης της Χώρας και των πολιτών της.
Η ευθύνη είναι πρωτίστως Πολιτική και έτσι πρέπει να την δούμε, διότι οι πολιτικοί πρέπει να αποβάλλουν το σύστημα που μας έφερε ως εδώ, το γνωστό σε όλους μας “κατεστημένο” για να αρχίσει η Χώρα μας να παράγει, για να αρχίσει η Χώρα μας να καταναλώνει τα δικά της προϊόντα, για να σταματήσει η Χώρα μας να εισάγει, για να σταματήσει η Χώρα μας να ζει με δανεικά.