Πριν τέσσερις μέρες έγραφα για τις αυτοκτονίες, για την κρίση σε σχέση με τις αυτοκτονίες, για τον τρόπο που τα αντεπιχειρήματα που σου λένε «σκάσε και μην σπεκουλάρεις για τις αυτοκτονίες», είναι ανά πάσα στιγμή στο τραπέζι. 
Έγραφα όχι γενικά και αόριστα, αλλά με αφορμή συγκεκριμένη αυτοκτονία. Η διαφορά είναι ότι εκείνη ήταν τρόπο τι νά πιο ιδιωτική. Ένας άνθρωπος κρεμάστηκε μέσα στο μαγαζί του. Σήμερα όμως ένας άλλος άνθρωπος επιλέγει να καταστήσει την αυτοκτονία του πολιτική πράξη. Αντί να αυτοκτονήσει ησύχως και διακριτικώς αυτοκτονεί φωναχτά και δημόσια. Σε ένα από τα συμβολικότερα σημεία της πόλης. Με σημείωμα που δεν αφήνει αμφιβολία για τους λόγους του. Όχι βέβαια ότι το οπλοστάσιο των αντεπιχειρημάτων δεν είναι φτιαγμένο και για αυτές τις περιπτώσεις. Θα καταβληθεί προσπάθεια οι αμφιβολίες να φυτετούν κι εδώ. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το Protagon φερ’ ειπείν, μας καλεί από την πρώτη του σελίδα να συζητήσουμε με αφορμή την αυτοκτονία, για τον τρόπο με τον οποίο η κρίση τραυματίζει τη ψυχική μας υγεία. Άλλωστε, αν πιστέψουμε την μεγάλη πλειοψηφία των αρθρογράφων του -εννοώ με βάση τα όσα ως τώρα έγραφαν- τι άλλο παρά μη ψυχικά υγιής είναι ένας άνθρωπος που κάνει λόγο για «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου»; Εν πάση περιπτώσει είναι ασφαλώς ένα δείγμα των καιρών ότι το πρώτο πράγμα που βρίσκω να γράψω τέτοια ώρα είναι για το Protagon, ψειρίζοντας ενδεχομένως δυο λέξεις του, που ίσως δεν έχουν γραφτεί με τη διάσταση που κακόπιστα τους αποδίδω. Ωστόσο δεν είναι δευτερεύον ζήτημα το πως ο επίσημος δημόσιος λόγος θα χειριστεί την αυτοκτονία, όπως δεν είναι δευτερεύον ζήτημα το πως έχει χειριστεί τις ως τώρα εκούσιες αφαιρέσεις ζωών, όπως δεν είναι δευτερεύον ζήτημα το πως έχει χειριστεί τις ζωές μας γενικά. Όσο ζει ο άνθρωπος είναι ον που σε μεγάλο βαθμό μπορείς να το χειριστείς. Ακόμα κι όταν φτάσει να αφαιρέσει τη ζωή του, ο χειρισμός δεν σταματά. Εσύ θα πεις από τη δική μου σπέκουλα. Εγώ θα πω από τη δική σου. Που σε κάθε κρίσιμη φάση επισείοντας τον κίνδυνο του χάους που θα προκληθεί, νομιμοποιεί τις συνθήκες που οδηγούν και θα συνεχίσουν να οδηγούν ολοένα και περισσότερους πολίτες στην αντικειμενική αδυναμία να ζήσουν, όχι επειδή σαλτάρισαν, αλλά επειδή δεν έχουν πια λεφτά για να ζήσουν.
Πολιτική πράξη και Ψυχική υγεία
Ημερομηνία: