Έξω από το κοινοβούλιο της Δανίας τις τελευταίες εβδομάδες πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις. Διαδηλωτές εκφράζουν την οργή τους επειδή Σύριοι πρόσφυγες έχουν διατχθεί να επιστρέψουν στην πατρίδα τους απο την κυβέρνηση της Δανίας. Αυτό συμβαίνει γιατί το 2015 ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία από το κοινοβούλιο της χώρας ένας νόμος που διαχωρίζει τους πολιτικούς πρόσφυγες από τους πρόσφυγες εξαιτίας κατάστασης πολέμου στην πατρίδα τους.
Τον Μάρτη, το γραφείο μετανάστευσης της Δανίας κατέληξε ότοι η Δαμασκός είναι αρκετά ασφαλής για να επιστρέψουν κάποιοι πρόσφυγες πίσω. Από το 2019, 254 άνθρωποι έχουν χάσει το δικαίωμα ασύλου και είτε βρίσκονται σε διαδικασία έφεσης ή έχουμε διαταχθεί να φύγουν από τη χώρα. Σύμφωνα με την εφημερίδα Politiken, περίπου 500 Σύριοι πρόσφυγες μπορούν να οδηγηθούν στην έξοδο από τη χώρα
Το κράτος πρόνοιας της Δανίας ασπάζεται όλο και παραπάνω μία μεταναστευτική πολιτική που μοιάζει με την αυστηρή που βρίσκεται σε ισχύ σε χώρες όπως η Αυστραλία. Όπως και στην Αυστραλία, τόσο οι σοσιαλδημοκράτες όσο και το κεντροδεξιό κομμα και άλλα κόμματα βρισκονται σε συμφωνία για τη σκλήρυνση των μεταναστευτικών πολιτικών. Η κυβέρνηση της Δανίας δεν έχει ξεκαθαρίσει πού ακριβώς θα βρίσκονται αυτά τα στρατόπεδα, αλλά ο Υπουργός Μετανάστευσης υπέγραψε μνημόνιο με τη Ρουάντα – μια χώρα που έχει καταδικαστεί πολλές φορές για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων – για συνεργασία σχετικά με ζητήματα μετανάστευσης.
Τα κέντρα μετανάστευσης έξω από την Ευρωπη καθως και άλλες πολιτικές σχετικά με τη μετανάστευση στη Δανία έχουν δημιουργήσει έντονη κριτική τόσο από την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και από τα Ηνωμένα Έθνη. Η γαλλική εφημερίδα Le Monde, την επόμενη ημέρα ψήφισης αυτών των νομων με ευρύτατη πλειοψηφια στο κοινοβούλιο της Δανίας εγραψε σε σχετικό άρθρο:
“Η Ευρωπαϊκή ακροδεξιά δε μπορούσε καν να ονειρευτεί μια τέτοια εξέλιξη. Οι Δανοί σοσιαλδημοκράτες είναι έτοιμοι να προχωρήσουν”.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια ξεκάθαρη στροφή στο πώς αντιλαμβάνονται τα ζητήματα μετανάστευσης τα κόμματα της Δανίας, ειδικά οσον αφορά τους μετανάστες από μουσουλμανικές χώρες. Από το 2001 και μετά το Δανέζικο Κόμμα του Λαού – ένα ακροδεξιό αντιμεταναστευτικό κόμμα – που προσέφερε τις απαραίτητες ψήφους και για μια συγκυβέρνηση δεξιών κομμάτων, σπρώχνει διαρκώς τα ορια σχετικά με τη μετανάστευση ολο και πιο δεξιά. Το 2015 το κόμμα της ακροδεξιάς ήταν το μεγαλύτερο κόμμα στο χώρο της Δεξιάς. Σύντομα, και τα κόμματα της Αριστεράς ακολούθησαν, αποδεχόμενα μέρος της ατζέντας της ακροδεξιάς.
Το 2016 το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Λαού αναγνώρισε το “ριζοσπαστικό Ισλάμ” ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη Δανέζικη “κοινωνία, ελευθερία και κοινότητα”.
Αυτός ο ανταγωνισμός των κομμάτων για όλο και πιο περιοριστικά μέτρα σε σχέση με τη μετανάστευση τελικώς οδήγησε στον υποσκελισμό του κόμματος της Ακροδεξιάς από πιο ακραία κόμματα ενώ η αποδοχή των πολιτικών από τα πιο κεντρώα και αριστερά κόμματα, οδήγησε στην ήττα της ακροδεξιάς το 2019. “Ο πρωθυπουργός είχε ως πρώτο στόχο να φέρει το κόμμα της στην εξουσία. Αν αυτός είναι ο στόχος σου, τότε είναι μια σπουδαία στρατηγική να φέρεις ψηφοφόρους εφαρμόζοντας πολιτικές εθνικιστικών κομμάτων”, λέει πρώην στέλεχος του κόμματος.
Ο Rasmus Stoklund, εκπρόσωπος τύπου για θέματα μετανάστευσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος αρνείται ότι το κόμμα του έχει ασπαστεί λαϊκιστικές πολιτικές της άκρας δεξιάς. “Από το 1980, η μετανάστευση από τη Μέση Ανατολή αλλά και χώρες της Αφρικής ήταν τεράστια και αυτο δημιούργησε τεράστια ζητήματα”, λέει ο Stoklund που υποστηρίζει ότι κάποιες από τις πολιτικές που εφαρμόζονται τώρα θα έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί νωρίτερα.
“Κάποιοι μετανάστες εργάζονται ενάντια βασικές μας αξίες, όπως η ελευθερία και η δημοκρατία”, είπε ο Stoklund κάνοντας αναφορά στον ισλαμικό εξτρεμισμό. Αλλά αρνείται την κατηγορία ότι το Δανέζικο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κάνει διακρίσεις ενάντια στους Μουσουλμάνους. “Υπάρχουν αρκετοί μουσουλμάνοι που τα πάνε μια χαρά στη Δανία. Η πλειοψηφια τα πάει καλά. Και βεβαίως, έχουμε θρησκευτική ελευθερία. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν αρκετοί που έρχονται από μουσουλμανικές χώρς που έχουν δυσκολίες στο να αποδεχτούν τις αξίες μας, οτι η δημοκρατία και ο νόμος έρχονται πάνω από τη θρησκεία, ότι οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα, και ότι ο νόμος έρχεται από το κοινοβούλιο, όχι από τη θρησκεία”
Ο Ahmad Mosara Zanon, που μεγάλωσε στη Νοτιοανατολική Συρια έφτασε στη Δανία το 2015 ταξιδεύοντας με αυτοκίνητο καθώς και με τα πόδια από την Τουρκία μαζί με τα δύο του αδέλφια. Σύντομα μετά ήρθε και η υπόλοιπη οικογένειά του. Πλέον, οι αρχές της Δανίας δεν ανανέωσαν το άσυλό του και τον διέταξαν να πάει στο Ιράκ, αν και μεγάλωσε στη Συρια, έχει διαβατήριο από τη Συρια και δεν έχει πάει ποτέ στο Ιράκ. Είπε ότι δεν έχει κανένα δεσμό με το Ιράκ εκτος από το γεγονός οτι ο παππούς του διέφυγε από το Ιράκ στη Συρία το 1968.
Ο Zanon θεωρεί ότι η Δανία είναι πλέον μία χώρα που βασίζεται στις διακρίσεις.
Ως παράδειγμα φέρνει ένα νόμο που ψηφιστηκε από την προηγούμενη κυβέρηση το 2018 που απαιτεί από τους μετανάστες να δίνουν το χέρι σε ένα μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου πριν γίνουν πολίτες. Ο νόμος αυτός φτιάχθηκε για να αποτρέψει την παροχή των δικαιωμάτων του πολίτη σε ανθρώπου που, εξαιτίας των θρησκευτικών πιστεύω τους, δε θα δώσουν το χέρι σε αξιωματούχο που είναι γυναίκα. Καθώς κάποιοι δήμοι βρήκαν τρόπο ώστε να μην εφαρμόζεται ο συγκεκριμένος νόμος δίνοντας την επιλογή στο μετανάστη να δώσει το χέρι είτε σε άνδρα είτε σε γυναίκα του δημοτικού συμβουλίου, οι σοσιαλδημοκράτες τώρα ψήφισαν νόμο ώστε να πρέπει να δίνει ο μετανάστης το χέρι στον δήμαρχο.
Ο Αμπλντουλά, ένας άλλος μετανάστης λέει: “Δε νοιάζονται πλέον για Συνθήκες και τι λένε οι οργανισμοί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αυτο που συμβαίνει στη Δανία δεν έχει σχέση πλέον με μια αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής. Πλέον αφορά την ηθική και τις αξίες. Σχετίζεται με το γεγονός οτι η Δανία έχει γίνει η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε τη Συρία ως ασφαλή χώρα”