Του Στέλιου Κούλογλου
Διάβασα τις προάλλες τον μεγάλο, πρωτοσέλιδο τίτλο στα «Νέα » και προς στιγμήν ενθουσιάστηκα: «Προς εβδομάδα 4 ημερών». Μάλιστα το εισαγωγικό κείμενο της εφημερίδας περιείχε ένα ακόμη ενθαρρυντικό σημείο: «Ετσι η Ελλάδα δείχνει να κινείται στον δρόμο της Ισπανίας, δεδομένου ότι η κυβέρνηση Σάντσεθ ετοιμάζεται να δοκιμάσει το εν λόγω μοντέλο, επικεντρωμένο αρχικά σε τομείς όπως η πληροφορική, οι νομικές υπηρεσίες κ.λπ ».
Πράγματι, η κυβέρνηση συνεργασίας των Σοσιαλιστών με τους Podemos θα δοκιμάσει πιλοτικά και θα χρηματοδοτήσει από την ερχόμενη χρονιά ένα μοντέλο τετραήμερης εργασίας. Περίπου 6.000 εργαζόμενοι σε 200 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις θα εργάζονται μια ημέρα την εβδομάδα λιγότερο, για τουλάχιστον έναν χρόνο.
Ο μισθός τους θα παραμείνει ο ίδιος και η ιδέα πίσω από το σχέδιο είναι- πέρα από την αύξηση της παραγωγικότητας, τη βελτίωση της ψυχικής υγείας των εργαζόμενων και τον περιορισμό των μετακινήσεων λόγω κλιματικής αλλαγής- και η δημιουργία νέων θέσεων πλήρους απασχόλησης. Γιατί οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 32 ώρες.
Είναι παράξενο πως το σχετικό ρεπορτάζ μπέρδευε την Ελλάδα με την Ισπανία, καθώς ο αρμόδιος υπουργός κ. Χατζηδάκης μας είχε ήδη προσγειώσει στη σκληρή ελληνική πραγματικότητα. Αφού είχε καταγγείλει τα fake news του ΣΥΡΙΖΑ για «κατάργηση του 8ώρου », ανακοίνωσε ακριβώς αυτό. Διευκρίνισε ότι οι ώρες εργασίας παραμένουν 40 και δεν μειώνονται όπως στην Ισπανία και πρόσθεσε ότι μπορεί, ενας εργαζόμενος, «να μαζέψει ελιές » τον Νοέμβριο που δεν θα έχει δουλειά στο αεροδρόμιο παραδείγματος χάριν. αφού έχει δουλέψει παραπάνω ώρες από 8 ώρες την ημέρα τους προηγούμενους μήνες.
Το καλό είναι ότι, τουλάχιστον, ανακοίνωσε ότι το μέτρο θα προϋποθέτει συναίνεση του εργαζόμενου ή συλλογική συμφωνία. Το κακό ότι έτσι περιορίζονται οι υπερωρίες και υιοθετείται η ελαστική εργασία.
Γιατί πίσω από τη λογική ο καθένας οργανώνει μόνος τη ζωή του, κρύβεται ακριβώς ο πυρήνας της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας: ντελιβεράδες, οδηγοί uber ή «εργολάβοι του εαυτού τους» , στην πράξη σημαίνει ότι πρέπει να δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα για να τα βγάλουν πέρα. Οποιος αμφιβάλλει, ας δει το «Δυστυχώς απουσιάζατε», την τελευταία θαυμάσια ταινία του Κεν Λόουτς.(ελπίζω να τη συμπεριλάβει το καλό Cinobo, που έχει στον κατάλογο του μερικές άλλες του ασυμβίβαστου Βρετανού σκηνοθέτη).
Η άλλη διαφορά μας με την Ισπανία, αφορά στις προτάσεις που κατατέθηκαν από τις 2 χώρες για το πως θα χρησιμοποιήσουν τα χρήματα από το ταμείο ανάκαμψης, μετά την πανδημία. Στις Βρυξέλλες αρνητικά σχολιάστηκε το γεγονός ότι από τα συνολικά 32 δις ευρώ, η ελληνική κυβέρνηση έχει προϋπολογίσει μόλις 420 εκατομμύρια ευρώ για την επανεκπαίδευση των ανέργων για νέες δεξιότητες. Ως μέτρο σύγκρισης, για την ανάπλαση του κτήματος του Τατοΐου η κυβέρνηση ζητά 90 εκατομμύρια ευρώ. Γιατί η κυβέρνηση θέλει «στροφή σε ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης», που σημαίνει μικρή προστασία των ανέργων και αποδυνάμωση του ΟΑΕΔ.
Αντίθετα, ο Ισπανός πρωθυπουργός αναμένεται να υποβάλει αίτηση για τη γενναία χρηματοδότηση, από το ταμείο ανάκαμψης, της επανεκπαίδευσης 900.000 εργαζομένων. Στο «μπλε βιβλίο» όπως ονομάζεται το σχέδιο της ισπανικής κυβέρνησης για την αναδιάρθρωση της οικονομίας, η προστασία και εκπαίδευση των ανέργων στις νέες τεχνολογικές απαιτήσεις έχει κεντρική θέση: οι δικαιούχοι θα λαμβάνουν το 70% του προηγούμενου μισθού τους από το κράτος, δεν μπορούν να απολυθούν από τους εργοδότες στους οποίους εκπαιδεύονται και θεωρούνται επίσημα απασχολούμενοι. Το πρόγραμμα θα απορροφήσει ένα σημαντικό μέρος από ένα πακέτο 70 δισεκατομμυρίων.
Τελειώνω με μια ακόμη είδηση, για να ζηλέψετε περισσότερο. Όπως και στην Ελλάδα, στις μεγάλες ισπανικές πόλεις έχει παρουσιαστεί σοβαρό πρόβλημα κατοικίας για τους ντόπιους, με τις διαδικτυακές πλατφόρμες ενοικίασης. Για τις επερχόμενες εκλογές στην περιφέρεια της Μαδρίτης, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υποψήφιος Πάμπλο Ιγκλέσιας, προτείνει να μπει ένα όριο: στις γειτονιές με μεγάλη ζήτηση οι τιμές ενοικίασης να μην ξεπερνούν το 30% του μέσου μισθού.
Δεν πρόκειται για το θαυματουργό χέρι της αγοράς, αλλά για το ακριβώς αντίθετο: μια δημόσια παρέμβαση για να συγκρατηθούν τα ενοίκια και να προστατευτούν οι πιο αδύνατοι και οι νέοι. Αλλά αριστεροί είναι, τι περιμένεις; Πάλι καλά που, τώρα που είναι στη κυβέρνηση, δεν παίρνουν από τους ιδιοκτήτες και τα σπίτια τους.