Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στην κατάληψη Rosa Nera καλεί τους πολίτες να συμμετάσχουν στην πορεία για τα 12 χρόνια απο τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή στις 12 το μεσημέρι στην Πλατεία Δημοτικής Αγοράς.
Σε σχετικό κείμενο αναφέρονται τα εξής:
Έχουν περάσει 12 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, από το όπλο του ειδικού φρουρού Κορκονέα. Δώδεκα χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη τα ερωτήματα και οι απαντήσεις που γεννήθηκαν τότε παραμένουν επίκαιρα. Μέσα στους αγώνες εκδημοκρατισμού των θεσμών και τις μαζικές εργατικές κινητοποιήσεις μέχρι τους αγώνες για το σπάσιμο της αστυνομικής καταστολής. Η έκτη Δεκέμβρη αποτελεί μέρα μνήμης του δολοφονημένου από το κράτος Αλέξη και όλων των έφηβων που ξεχύθηκαν στους δρόμους μαζί με την οργή τους. Μια μέρα που συμπυκνώνει τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που ήδη δίνονται, μια μέρα που θα κατεβούμε μαζικά στον δρόμο.
Ο φετινός Δεκέμβρης, όμως, είναι διαφορετικός. Η θεσμική αυταρχικότητα του κράτους, η οποία φάνηκε στην καθολική απαγόρευση της πορείας της 17 Νοέμβρη και η μετέπειτα αστυνομική βία και αυθαιρεσία. Η συνεχής άρνηση του πολιτικού προσωπικού του κράτους να προσλάβει ιατρικό προσωπικό και να ενισχύσει το σύστημα υγείας. Το άνοιγμα θέσεων για καινούργιους μπάτσους που θα γράφουν πρόστιμα και θα ρίχνουν ξύλο σε όποιον αντιτίθεται στην κρατική διαχείριση των ζωών μας. Η αγορά 778 οχημάτων από την αρχή της χρονιάς για την αστυνομία και η μηδενική ενίσχυση των συγκοινωνιών (ΜΜΜ) και πόσα άλλα ακόμη, κάνουν ξεκάθαρο ένα πράγμα. Το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι η καταστολή.
Καταστολή στην συνδικαλιστική δράση, μέσω των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, οι οποίες απαξιώνουν τις διαδικασίες και τις αποφάσεις των εργαζομένων. Από τον προηγούμενο Οκτώβρη μάλιστα, ποινικοποιείται κατά περιπτώσεις η συνδικαλιστική δράση, ανοίγοντας τον δρόμο για την ευκολότερη επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας.
Καταστολή σε εκπαιδευτικούς και μαθητές που εναντιώνονται στην κρατική αναλγησία και υποδεικνύουν τρόπους λειτουργίας της εκπαίδευσης σε αυτήν την συνθήκη της πανδημίας. Συγχρόνως, ενώ αρνούνται να προσλάβουν προσωπικό για εκπαίδευση και καθαριότητα, επιτίθενται στις μαθητικές καταλήψεις λέγοντας πως είναι αρνητές μάσκας και διάφορα άλλα ψέματα και προσβολές. Κυνηγούν και χτυπούν μαθητές έξω από το υπουργείο, συλλαμβάνουν ανήλικους με την πρόφαση της υγειονομικής ασφάλειας. Την ίδια στιγμή που τα αιτήματα των καταλήψεων ήταν και παραμένουν, στήριξη των υγειονομικών, κοινωνικών και εκπαιδευτικών αναγκών.
Καταστολή και του ίδιου του αγώνα των υγειονομικών με μπάτσους στις αυλές από νοσοκομεία και με εξώδικα από αστυνομικά τμήματα σε γιατρούς που επώνυμα κάλεσαν τον κόσμο να διαδηλώσει. Κανένα αίτημά τους δεν πραγματοποιήθηκε και έτσι η επιβολή μιας δεύτερης καραντίνας κρίθηκε αναγκαία. Η οποία έχει σκοπό να τελειώσει για το άνοιγμα των αγορών και την «ασφαλή» έξοδό μας για να καταναλώσουμε. Σε αυτή την βάση γίνεται επίκληση στην ατομική ευθύνη.
Κανένα από τα κρατικά επιτελεία και τα επιδοτούμενα ΜΜΕ δεν αναφέρεται στο κλείσιμο των δομών πρωτοβάθμιας υγείας, και τη μακρόχρονη συστηματική υποβάθμιση της δημόσιας περίθαλψης, με στόχο την πριμοδότηση του ιδιωτικού τομέα. Η υγεία αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα και όσες αποφάσεις λαμβάνονται για εκείνη, έχουν να κάνουν με την ζημία ή το κέρδος που θα επιφέρουν στην νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη. Αυτή είναι η πραγματική συνθήκη που προκαλεί τον κίνδυνο κατάρρευσης των νοσοκομείων, τα οποία παρέμειναν μεθοδευμένα ανεπαρκή από υποδομές, και υποστελεχωμένα.
Η διαλογή που γίνεται για το ποιος θα μπει στις μονάδες εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ), μας δίνει μια γεύση για το τι σημαίνει να αποφασίζει το κράτος για το ποιος έχει δικαίωμα στην ζωή και ποιος όχι. Εφαρμόζοντας ήδη αυτή την λογική, στις φυλακές και στα στρατόπεδα κράτησης προσφύγων και μεταναστών, όπου οι στοιχειώδεις παροχές και φροντίδα είναι εγκληματικά ανύπαρκτες, παρ’ όλες τις καταγγελίες και κινητοποιήσεις των έγκλειστων.
Δώδεκα χρόνια μετά το κράτος ακόμα δολοφονεί. Και ακόμη το μόνο που προτείνουν είναι η αστυνομική διαχείριση για την διευθέτηση κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων. Κι όμως οι αγώνες εξακολουθούν να δίνονται στους δρόμους, όπως ήδη συμβαίνει με τους υγειονομικούς υπάλληλους, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές.
Στο πλαίσιο της διεκδίκησης για αυξήσεις στους μισθούς, λιγότερη δουλειά, χαμηλότερα ενοίκια, αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής. Οι μόνες μας απαντήσεις στη μοναξιά και την απομόνωση του εγκλεισμού στο σπίτι παραμένουν η συνάντηση, η συλλογικοποίηση, η αλληλοβοήθεια.
