Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα πυροδοτεί ξανά το πολιτικό σκηνικό και κινητοποιεί τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Σύμφωνα με αναλυτές, η παραίτησή του αποτελεί ένα μήνυμα και προς άλλα στελέχη να ακολουθήσουν το παράδειγμά του και να παραιτηθούν δίνοντας τη σκυτάλη σε μία νεότερη γενιά. Όμως το πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ πραγματικά στελεχών. Το πρόβλημα ήταν έλλειμμα συνεκτικής πολιτικής κατεύθυνσης, ελλείμματος οράματος, αδυναμίας αυτοκριτικής και ως εκ τούτου αδυναμίας κατανόησης της κοινωνικής πραγματικότητας.
Αν κι εφόσον οι αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ δεν περιοριστούν στην αλλαγή προσώπων και εκ της αλλαγής προκύψει μια συζήτηση για όλα τα θέματα, ακόμη και αυτά που ποτέ δεν ηχούσαν ευχάριστα στα αυτιά της ηγετικής ομάδας, πολλοί φοβόμαστε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορέσει ξανά να εκφράσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα.
Όμως, είναι ακόμα νωρίς, λίγες μόλις ώρες μετά την παραίτηση του προέδρου ο οποίος κατά την ηγεσία του οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα του 3% – καβαλικεύοντας το κοινωνικό ρεύμα οργής ενάντια στα μνημόνια – στην κυβέρνηση, αθετώντας μετά τον πυρήνα των υποσχέσεων που οδήγησαν αυτό το μικρό κόμμα της Αριστεράς στη διακυβέρνηση της χώρας επειδή “δεν υπήρχε εναλλακτική”.
Όλα θα κριθούν. Αλλά δε χρειάζεται στον ΣΥΡΙΖΑ να περιμένουν “τον ιστορικό του μέλλοντος”. Αν θέλουν να έχουν μέλλον, αυτή η διαδικασία πρέπει να γίνει τώρα.
Γιατί το ζήτημα είναι, να αναστραφεί η κατάρρευση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Και γι’ αυτό, δεν αρκεί η αλλαγή σε πρόσωπα.
