Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F.
Όταν ψάχνει κανείς τις αιτίες των μεγάλων και κοσμοϊστορικών γεγονότων θα πρέπει κατ’ αρχάς, να βάζει στην άκρη τις μεγάλες ιδεολογίες, τους μεγάλους αγώνες, τους μεγάλους σκοπούς. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι τα πράγματα είναι σχεδόν πάντα αρκετά πιο πεζά. Γι’ αυτό κατ’ αρχάς ψάχνουμε για τρεις «δίψες». Τη δίψα για το αίμα, τη δίψα για το χρήμα, και τη δίψα για την εξουσία.
Η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας δεν έχει σχέση με όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα, τα οποία αποτελούσαν μια γνωστή για όλους ιεράρχηση αξιών, καθώς έμοιαζε να ισχύει μια άτυπη συμφωνία, όχι μόνο για τη διεξαγωγή των πολέμων αλλά και γενικά για τον τρόπο που ασκείται η βία. Μετά από αιώνες και αιώνες βαρβαρότητας, στη διάρκεια των οποίων η ζωή και κυρίως η ζωή των αδυνάτων είχε ελάχιστη ή και καμία αξία, στους τελευταίους δύο αιώνες της παγκόσμιας Ιστορίας ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή γενικά και τα δικαιώματα του ανθρώπου και των αδυνάτων, μέσα από αγώνες που απαίτησαν λουτρά αίμα¬τος, είχαν πάρει κάποια σχετική αξία. Αυτή η περίοδος έληξε.
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στα στοιχεία που απαρτίζουν τη Νέα Πραγματικότητα. Από τη μία μεριά έχουμε αυτό που αποκαλούμε Δύση, δηλαδή τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους, στους οποίους όμως θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε εκείνους τους λαούς και τα κράτη που έχουν ενστερνιστεί αυτές τις αξίες στη διάρθρωση και τη δομή της κοινωνίας, του πολιτικού συστήματος και της οικονομικής διεργασίας, και στις οποίες εκείνο που έχει την κυριότερη σημασία είναι η «συμφωνία» που υπάρχει ανάμεσα στις κατά τόπους Εξουσίες με τη Μάζα που διοικούν. Η Εξουσία ήταν πάντα ένα άγριο θηρίο, που είχε ανέκαθεν ένα ανεξέλεγκτο δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στη Μάζα. Η υποχώρηση της Εξουσίας σε θέσεις πιο «πολιτισμένες» ήταν μια μακροχρόνια διαδικασία, στη διάρκεια της οποίας χύθηκε τόσο αίμα, που η Γη αντί για «γαλάζιος πλανήτης» που ονομάζεται θα μπορούσε να λέγεται και «κόκκινος πλανήτης».
Οι ανήσυχοι άνθρωποι, που αποτελούν μικρό αλλά αξιόλογο και κρίσιμο μέρος της κοινωνίας μας, οφείλουν να επισημάνουν με τρόπο διεισδυτικό πλέον, τα βαθιά αίτια και τις συνθήκες που οδήγησαν σε αυτό τον ψεύτικο σημερινό πολιτισμό. Τον πολιτισμό των βίαιων συγκρούσεων, της κούφιας κατανάλωση και της άφρονας εξάντλησης των πόρων της Μητέρας Γης. Που είναι οι πικροί καρποί της σκοτεινής πλέον μορφής που πήρε η ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση!
Και αυτοί οι προβληματισμένοι πολίτες, οφείλουν, όχι βέβαια να παραμείνουν στην απλή αναγνώριση των λαθεμένων μας επιλογών, αλλά να ασκήσουν στον υπέρτατο βαθμό την επιρροή τους για να επιτευχθεί ενδεχόμενα η σωτήρια αναστροφή.
Ο συμβιβασμένος άνθρωπος καθώς διακατέχεται από μια πνευματική νωθρότητα, χρησιμοποιεί τη λιγότερη δυνατή προσοχή και ενέργεια, για να έλθει σε επαφή αναφορικά με τα φαινόμενα που τον περιβάλλουν. Έτσι δεν είναι σε θέση να διεισδύσει και να εντοπίσει τις πραγματικές αιτίες του κάθε προβλήματος του και ιδίως της σημερινής κρίσης του πολιτισμού. Κραυγαλέο παράδειγμα αποτελεί η παρούσα οικονομική πτώση σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο.
Αν λοιπόν τολμήσει κανείς να του επισημάνει ότι πίσω ακριβώς από αυτή τη βύθιση, βρίσκεται μία τεράστια και μόνιμη πλέον ηθική παράλυση -που δεν υπάρχει λόγος να συνδέεται με την όποια ηθικολογία- θα νομίσει ότι του μιλάει για ασύνδετα μεταξύ τους πράγματα.
Και έχει δίκιο, καθώς όλο αυτό τον καιρό, κουράστηκε να ακούει για κινδύνους που τάχα προέρχονται από την καταστροφή του περιβάλλοντος, τη μόλυνση της ατμοσφαίρας, από την παραγωγή και τη διακίνηση ναρκωτικών, το εμπόριο της λευκής και της μαύρης σαρκός, τους εξοπλισμούς και την παραγωγή ατομικών βομβών. Όλος αυτός ο ορυμαγδός δεν τον εμπόδισε να πραγματοποιεί τις διακοπές του, να επωφελείται από την ασυντόνιστη τεχνολογία, για να αγοράζει ένα σωρό συσκευές που η ακτινοβολία τους προβάλει απλά καρκίνο, στον ίδιο και στα παιδιά του.
Κάθε μεγάλο Ιστορικό γεγονός είναι επενδεδυμένο με προσωπικές Ιστορίες απλών ανθρώπων, ως επί το πλείστον τραγικές, όπως τραγική είναι η πορεία του ανθρώπου έτσι η αλλιώς καθώς πάντοτε προσπαθεί να εξισορροπεί αντίρροπες δυνάμεις που του ασκούνται στην καθημερινότητα του. Την τελική απόφαση την λαμβάνουν οι εκάστοτε οι ηγεσίες αλλά τον λογαριασμό στο τέλος τον πληρώνουν κυρίως οι απλοί άνθρωποι και υπό αυτή την οπτική γωνία τελικά ίσως δεν έχουν και τόσα πολλά για να χωρίσουν μεταξύ τους. Οι απλοί άνθρωποι που πάντοτε βρίσκονται στο φόντο και στο παρασκήνιο και η εποποιία τους θα μείνει για πάντα χωρίς βάρδο. Η προσωπική Ιστορία του καθενός μας δεν αφήνει τεκμήρια, μένει άρρητη και αφορά μόνο ένα περιορισμένο κύκλο προσώπων. Ακόμη και αν άφηνε τεκμήρια, κανείς Ιστορικός δεν θα τα αναζητούσε και αυτά θα μετατρέπονταν σε σκόνη στον άνεμο.
