Του Μανώλη Καπετανάκη
Αυτές οι δύο εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις για τον κάθε λαό ουσιαστικά ουδέποτε πρέπει να διαχωρίζονται. Εφόσον αφενός μεν έχουν κοινή ρίζα και αφετέρου η αντιμετώπιση τους επιβάλλεται να είναι αλληλένδετη.
Το άδειο στομάχι γίνεται απάλευτο θεριό με διφορούμενη επίδραση. Μπορεί να θολώσει την κρίση του μυαλού, να απογοητεύσει, ακόμη και να εξαχρειώσει. Δυνητικά όμως και υπό ευνοϊκές προϋποθέσεις ενίοτε το οδηγεί στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας για διεκδίκηση και αγώνα.
Ζούμε αδιαμφισβήτητα σε μια περίοδο, όπου η εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα παγκόσμια στενάζουν κάτω από το βάρος της αφηνιασμένης επίθεσης του κεφαλαίου σε βάρος των δυνάμεων του μόχθου. Στη χώρα μας δε ετούτο το φαινόμενο λόγω ορισμένων ιδιαιτεροτήτων εμφανίζεται σχετικά σφοδρότερο. Συγκριτικά τουλάχιστον με άλλες πιο ανεπτυγμένες περιοχές του πλανήτη.
Δικαιολογημένα ο κάθε βιοπαλαιστής αγωνιά, προβληματίζεται και κόπτεται για το άμεσο και καυτά βιοποριστικό ζήτημα προσπερνώντας την «πολυτέλεια» να ανησυχεί για πολύ πιο τραγικούς κινδύνους, που τον περικυκλώνουν απειλητικά. Πως δηλαδή να βρει δουλειά και αν το πετύχει πως πάλι ξεθεωμένος ή ενίοτε και σακατεμένος θα τετραγωνίσει τον κύκλο καλύπτοντας το αβάστακτο κόστος ζωής με τα ψίχουλα του μισθού κρατώντας το σταγονόμετρο του υπολογισμού. Εφιάλτης καταντά το νοίκι ή το δάνειο, τα πανάκριβα τρόφιμα και ρεύμα, το απλησίαστο εμπόρευμα της υγείας. Άλλο τόσο οι σπουδές του παιδιού του, η προστασία από πανδημίες και κακοκαιρίες. Αν πάλι ξεθαρρέψει αξιώνοντας συλλογικά και αποφασιστικά το δίκιο του, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα κράτος (έως και παρακράτος) αμείλικτο. Εξοπλισμένο με νόμους απαγορευτικούς και μηχανισμούς αδίστακτους.
Μολαταύτα ο ασταμάτητος κατήφορος μέσα στο βαρέλι των καθημερινών βάσανων έχει πάτο. Ονομάζεται πολεμικές συμφορές. Και δυστυχώς η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο μέρα με τη μέρα μόνο ευκαταφρόνητη δεν φαντάζει με δύο μορφές.
Είτε στα πλαίσια μιας αδελφοκτόνας σύγκρουσης με γείτονες από τον βορρά ή περισσότερο από ανατολικά. Όχι για να μετριαστούν ή σβήσουν οι αφόρητες δυσκολίες της επιβίωσης, μα για να μοιραστεί αμοιβαία και εκτοξευθεί στα ουράνια η δυστυχία με αιματοχυσίες των καταφρονεμένων αδιάκριτα αν φορούν φουστανέλα ή τούρκικο φέσι. Φυσικά προς χάριν του αυγατέματος των κερδών στις εκατέρωθεν του Αιγαίου αντίπαλες πλουτοκρατίες. Τα ραφάλ και οι φρεγάτες -από όποιον και αν αγοράζονται- εξαθλιώνουν ρουφώντας ιδρώτα εργατικό, υπερασπίζονται συμφέροντα επεκτατικά- μεγαλοϊδεατικά των κυρίαρχων της κοινωνίας και ξερνούν θάνατο αθώων.
Είτε με την ένθερμη ανάμιξη της Ελλάδας σε μία τιτανομαχία ιμπεριαλιστών. Άραγε θα κατάπινε στο σήμερα τη γλώσσα του ο τελευταίος ανακηρυγμένος άγιος της ορθοδοξίας και κήρυκας προφητειών περί κατάκτησης της «κόκκινης μηλιάς» με τη σαρωτική- λυτρωτική παρέμβαση του αποκομουνιστικοποιημένου ξανθού γένους, ακούγοντας επανειλημμένα τον ηγέτη του Πούτιν να προειδοποιεί- απειλεί (διπλωματικά μεν, ξεκάθαρα δε) τη χώρα μας για σαρωτικά, ανελέητα αντίποινα λόγω της χρήσης της σαν νευραλγικής σημασίας αντιρωσική, εχθρική εξέδρα;
Υφίσταται κάποιου είδους διαφορά ανάμεσα στον λαό μας και τον μακρινό σλαβόφωνο ευρωασιατικό; Έχουμε κάτι να χωρίσουμε και το αγνοούμε; Ή μήπως οφείλουμε σαν το ίσως πιο πειθήνιο μέλος της εγκληματικής συμμορίας του ΝΑΤΟ να ευθυγραμμιζόμαστε πάση θυσία με τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς της Ουάσινγκτον για βαθμιαία περικύκλωση, αποδυνάμωση και τελική εξουδετέρωση (και εδώ ο διαγκωνισμός για τον υπερατλαντικό έλεγχο της Ουκρανίας αποσκοπεί στη μετατροπή της σε μια βαλλίστρα πυραύλων κατά της Μόσχας με μιας ανάσας απόσταση) του σπουδαιότερου εμπόδιου για την πλανητική επικράτηση της; Επειδή αποτελούν σύμμαχους και προστάτες; Πράγματι ισχύει αυτό και για ποιούς;
Από πότε όμως οι φονιάδες Αμερικανοί, οι μακελάρηδες εκατομμυρίων Ιρακινών, Αφγανών, Σύριων, Γιουγκοσλάβων, Λιβύων (για να μην πάμε βαθύτερα στο παρελθόν) θα αποτελέσουν κατ` εξαίρεση φίλο και σωτήρα δικό μας; Μήπως η θηριώδης ιδιοσυγκρασία τους άλλαξε και αίφνης μας αγάπησαν επιλεκτικά; Μετανοώντας για το στήσιμο της χούντας του `67, τον διαμελισμό της Κύπρου, την υποδαύλιση της ελληνοτουρκικής εχθρότητας και τη συμμετοχή τους στο μέσω μνημονίων φαγοπότι και αποστράγγισμα μας;
Έχουν βέβαια δεσμούς άλυτους με την «καμαριέρα» (με την οικονομικοτουριστική έννοια και εκείνη επίσης του υπάκουου ακόλουθου) γαλανόλευκη αστική τάξη. Συγκεκριμένα τέτοιους, που έχει το αφεντικό με τον εξαρτημένο υπάλληλο του. Ο λαός μας παρόλα αυτά δεν έχει κοινές επιδιώξεις με κανένα από του δυο. Θέλει να ζει ειρηνικά και με ευημερία στον τόπο του. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από ότι προγραμματίζουν από κοινού.
Δεν επιθυμεί νέες εξορμήσεις σε Κριμαίες, Σαγγάριους, Κορέες θάβοντας τα κόκκαλα των παιδιών του εκεί. Διαφωνεί στο να πληρώνει με βαρύ τίμημα για το βιοτικό του επίπεδο αγορές πολεμικών σύνεργων για μια πατρίδα, που ανήκει στους εκμεταλλευτές του και στους πάτρωνες των. Οργίζεται αντικρίζοντας τη γη του να γίνεται βατήρας για φουσάτα των τρανότερων δημίων της οικουμένης και εμπρηστών της διεθνούς ειρήνης. Νοιώθει ερίφιο έτοιμο να κατασπαραχτεί ανάμεσα στην κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση των γερακιών του πεντάγωνου, της σιβηρικής αρκούδας, του κινέζικου δράκου και των μικρομέγαλων ευρωπαϊκών τσακαλιών. Ανατριχιάζει αναλογιζόμενος ότι μπαίνει στο στόμα του λύκου, αφού θα νοιώθει πως βρίσκεται αναμφίβολα στο στόχαστρο (ειδικά η Σούδα και Αλεξανδρούπολη) αρκετών πυρηνικών κεφαλών.
Κανείς από δαύτους δεν πονοψυχάται τις έγνοιες των λαών. Απαξάπαντες τους θεωρούν αναλώσιμα βιολογικά εξαρτήματα. Σέρνεται για δεκαετίες η στιγμή της αναπόφευγης, οριστικής και γενικευμένης σύγκρουσης, όχι γιατί φρίττουν στη σκέψη των συνεπειών με διαστάσεις Αρμαγεδδώνα μιας τέτοιας νομοτελειακής (εκτός και αν ορμήσουν στο προσκήνιο οι λαοί) κατάληξης. Μα γιατί αντιλαμβάνονται με βάση τη τρομακτική δύναμη πυρός του καθενός, ότι θεριό και Γιάννης θα αλληλοεξοντωθούν. Αλλά όσο νουνεχείς είναι σε αυτό το σημείο, άλλο τόσο δεν μπορούν -όντας δέσμιοι των επακόλουθων- να παραιτηθούν μονόπλευρα. Αμφότεροι παραμένουν εγκλωβισμένοι σε ένα αδιέξοδο Σίσυφου με δεδομένη την ημερομηνία λήξης της εκεχειρίας, αλλά απρόβλεπτα το πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες. Οι ΗΠΑ με την πρόθεση σταδιακής ασφυξίας της Ρωσίας και η τελευταία ανανήψασα δίχως περιθώριο υποχώρησης ως προς την υπεράσπιση του ζωτικού της χώρου εντός και πέριξ συνόρων και εγκατάλειψη των γεωστρατηγικών φιλοδοξιών.
Έτσι θα διαπιστώνουμε διαρκώς το κάθε επεισόδιο έξαρσης των κεντρικών φραστικών αντεγκλήσεων να διαδέχονται περιστατικά τοπικών πολεμικών αναφλέξεων και έμμεσης (δια αντιπροσώπων) προστριβών με ενδιάμεσες ανάπαυλες και προσωρινούς συμβιβασμούς. Κρατώντας όμως στα χέρια τους τόνους ουράνιου, περιφερόμενοι από γωνιά σε γωνιά της γης και ανάβοντας συνεχώς περιφερειακές σπίθες, το κακό κάποτε θα συμβεί.
Ζυγιάζοντας τους όρους οι δύο υπερδυνάμεις της καταστροφής εκτιμούν (και σωστά) το ανέτοιμο της πρόκρισης σε άμεσο χρόνο της στήθος με στήθος ολικής και μοιραίας σύγκρουσης. Όμως αυτή η διαπίστωση δεν πρέπει να λειτουργεί εφησυχαστικά για την ανθρωπότητα και τον λαό μας υποτιμώντας το ενδεχόμενο να μεσολαβήσει ένα αναπάντεχο «ατύχημα». Πολύ δε περισσότερο η μοιρολατρική, καθηλωτική παρακολούθηση από εμάς των πρωτοβουλιών και μεθοδεύσεων των πρωταγωνιστών του τρόμου αχρηστεύει την όρθωση του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ εμπόδιου στον ερχομό του έσχατου μακάβριου για την υδρόγειο και τους κατοίκους της.
Κάποτε, στην περίοδο του ψυχρού πολέμου (ο οποίος αναβιώνεται πλέον με βήμα ταχύ) το φιλειρηνικό ρεύμα με όλα τα τρωτά του και με τροφοδότη το τότε σεβαστής ανάπτυξης παγκόσμιο κομουνιστικό κίνημα έδινε σημαντικές μάχες για αυτή την υπόθεση. Στο σήμερα η καταλλαγή του αναθέτει αυτό το καθήκον σε αποσπασματικές αντιδράσεις και στα σαχλά χριστουγεννιάτικα ευχολόγια για «επί γης ειρήνη».
Ήδη η χώρα μας με ευθύνη της σε ρόλο ονειροπόλου κολαούζου ολιγαρχίας ολοένα βαθύτερα σπρώχνεται και παγιδεύεται μέσα στη δίνη του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Αρκεί μονάχα η πρόσφατη δήλωση του κορυφαίου αμερικανού αξιωματούχου Κάρπεντερ αναφορικά με την Ουκρανία, ώστε να αποτυπωθεί το μέγεθος της εμπλοκής. «Θα φροντίσουμε να ενισχύσουμε την αποτρεπτική ισχύ μας μαζί με τους Έλληνες φίλους μας. Και, ξέρετε, ο κόλπος της Σούδας δεν είναι μυστικό ότι αποτελεί ένα από τα βασικά στρατηγικά μας πλεονεκτήματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε».
Επιτακτικό χρέος λοιπόν κάθε οργανωμένης ή μη φωνής, αριστερής ή δημοκρατικής είναι η συμβολή όλων στην μετωπική ανασυγκρότηση του αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού και αντιβασικού κινήματος. Μπορεί σε αυτή τη φάση οι λαοί να είναι ηττημένοι, αλλά ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος.
Θέλουμε ψωμί και όχι κανόνια. Παλεύουμε για γαλήνη και όχι για μακελειά.
Η Πρωτοβουλία Αντίστασης καλεί ΣΥΣΚΕΨΗ την Παρακευή 4/6 και στις 6μμ στο Εργατικό Κέντρο ΚΜ μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης