Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
Τον ενθυμούμαι στα παιδιά χρόνια που ήλθε με άδεια στο χωριό μας με τη στολή του εφέδρου ανθυπολοχαγού, γελαστός, ομιλητικός, ευχάριστος και καταδεκτικός με όλους τους συγχωριανούς συγγενείς, γείτονες και φίλους.
Είχε ακουστεί επίσης ότι για κάποιο διάστημα βρέθηκε εξόριστος στη Μακρόνησο για τα αριστερά φρονήματά του, την ιδεολογία εκείνης της εποχής.
Φαίνεται επίσης ότι μετά τη Μακρόνησο υπηρέτησε για κάποιο χρονικό διάστημα στην Ελληνική Χωροφυλακή.
Ύστερα τον βρίσκουμε στο χωριό μας να λειτουργεί ένα μικρό εργαστήρι κατασκευής παπουτσιών.
Σύντομα μεταφέρει το κατάστημα αυτό στο διπλανό, μεγαλύτερο χωριό, τον Δραπανιά στο οποίο προσέλαβε μερικούς τεχνίτες τζαγκάρηδες (κάλφες).
Στο χωριό αυτό έκανε την οικογένειά του και το χωριό αυτό έγινε το κέντρο όλων των μετά ταύτα δραστηριοτήτων του.
Από το τζαγκαράδικο, το οποίο και εγκαταλείπει βρίσκεται να λειτουργεί επαγγελματικά αρτοποιείο στο ίδιο χωριό για κάμποσα χρόνια.
Μετά το φούρνο τον βρίσκουμε κατασκευαστή καμινιών, έμπορο κάρβουνου, ξύλων και καλαμιών.
Όλα αυτά τα δύσκολα και φτωχά επαγγέλματα για την εποχή εκείνη τα μεταχειρίστηκε με πολύ κόπο, πολύ εργασία και ελάχιστη αμοιβή.
Η οικογένειά του είχε τις δικές μικρότερες ή μεγαλύτερες απαιτήσεις, η οποία μάλιστα δοκιμάζεται με έναν απροσδόκητο θάνατο του πρώτου παιδιού του.
Ο Ανδρέας με όλα αυτά δε το βάνει κάτω.
Αγωνίζεται, εργάζεται στα χωράφια και διατρέχει τους δρόμους της Κρήτης και της Ελλάδας με φορτηγό αυτοκίνητο εμπορικών μεταφορών.
Μέσα απ’ όλα αυτά τα βάσανα, τους κόπους και τους καημούς πέρα από την οικονομία και την οικογένεια του που φαίνεται επιτυχημένος, κατεξοχήν διαμορφώνει το πρόσωπό του το ίδιο και με χαρά όλων συγγενών και γνωστών αναδείχνεται μια πρωτόγνωρη προσωπικότητα που αγγίζει τα όρια του σεμνού, του ταπεινού , του σοφού και του άγιου..
Χορτασμένος από τις πίκρες της ζωής και της κοινωνίας, ταλαιπωρημένος από αμαρτήματα της νεότητας, τόλμησε και πέτυχε την υπέρβασή Του.
Όταν μόνος του έμαθε ότι οι αμαρτίες της νεότητας δε λαμβάνονται υπόψη από το Θεό όπως λέει ο Δαυίδ διαβαίνει με γοργούς ρυθμούς από της αμαρτίες τον αγιασμό.
Από τη φθορά στην αφθαρσία
Από το ανθρώπινο στο Θεϊκό
Από τη γη στον ουρανό
Από το πρόσκαιρο στο αιώνιο.
Έμαθε μόνος του να ψάλει και να εξυπηρετεί το ψαλτήρι της Ενορίας του Δραπανιά με ιερό ζήλο και μεγάλη ευσέβεια.
Είναι το πρώτο, ζωντανό, ορατό χειροπιαστό άλμα προς τον ουρανό.
Το ψαλτήρι ήταν για τον μακαριστό Ανδρέας ίδια η οδός του Θεού, που για δεκαετίες περπάτησε τραγουδώντας και ψάλλοντας, πάντοτε με το χαρωπό και γελαστό πρόσωπό του, την ευλογημένη ζωή του και τη γλυκύτατη φωνή του.
Ως το τέλος της ζωής του ορμήνευγε, συμβούλευε μικρούς και μεγάλους να τηρούν τις εντολές του Θεού και ν’ αγαπούν την Εκκλησία, τα ιερά και τα όσια της φυλής και του γένους.
Ήξερε ο ίδιος να αγαπά, να συγκινεί και να προσελκύει.
Ενέπνεε εμπιστοσύνη, είχε χαρά και σκόρπιζε χαρά γύρω του, την ίδια τη χαρά του Θεού.
Θεωρούμε ευλογία Θεού ότι μπορούμε να καταθέσουμε αυτή τη μαρτυρία και να βεβαιώσουμε όλους ότι ο Ανδρέας, μας βρίσκεται μαζί με τους εκλεκτούς του Θεού στους κόλπους του Αβραάμ και ζει και εκείνος όπως και εμείς τη μεγάλη προσδοκία της κοινής ανάστασης και της αιώνιας ζωής. Ως κατά σάκα στενός συγγενής νοιώθω ότι με τον Ανδρέα ευλογείται όλη η οικογένειά μας, γιατί ο ίδιος έζησε τη μεγάλη ευλογία, το πλούσιον έλεος του Θεού στο πρόσωπο και τη ζωή του.
Πολύ περισσότερον τα παιδιά και τα αδέλφια του οφείλουν, όχι μόνο να νοιώθουν αυτή την αύρα της ευλογίας του Θεού στα πρόσωπά τους, αλλά και να συνεχίζουν να φυλάσσουν Θερμοπύλες της χάρης και του αγιασμού που άφησε σε όλους μας ο Ανδρέας.
Τιμούμε το πρόσωπο και μακαρίζουμε τη μνήμη του και ευχόμαστε για την αιώνια ανάπαυσή του μαζί με τους εκλεκτούς και τους άγιους του Θεού.