Πριν από λίγες μέρες ο Αμερικανός πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν προειδοποίησε ότι ο κόσμος θα ζήσει τον Αρμαγεδδώνα εάν ο Ρώσος ομόλογός του, Βλαντίμιρ Πούτιν χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία.
Υπό άλλες συνθήκες μία τέτοια πρόγνωση θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει τους πάντες για να αποτραπεί ο κίνδυνος μίας πυρηνικής σύγκρουσης. Συνέβη όμως το αντίθετο, όπως παρατηρεί η Δρ. Κέιτ Χάντσον, γενική γραμματέας της Εκστρατείας για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό.
Σε άρθρο της στο Al Jazeera η Δρ. Χάντσον σημειώνει ότι ρητορική όλων των πλευρών επιτείνει το κλίμα μιλιταρισμού και αυξάνει τον κίνδυνο της χρήσης πυρηνικών.
Το ΝΑΤΟ άρχισε την περασμένη εβδομάδα ασκήσεις που έχουν ως βασικό σενάριο την ρίψη πυρηνικών βομβών Β61 στην Ευρώπη. Οι ασκήσεις αυτές χαρακτηρίζονται ρουτίνας, αλλά γίνονται παράλληλα με αντίστοιχα γυμνάσια των ρωσικών δυνάμεων.
Η Δύση θα μπορούσε να ακυρώσει τις ασκήσεις, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν θέλει να συμβάλει στην κλιμάκωση της πυρηνικής έντασης. Αλλά τηρεί διαφορετική στάση και στο όνομα της αποτροπής συντηρεί κλίμα πυρηνικού τρόμου.
Παρόλο που τον Αύγουστο, πριν ακόμα ο Βλαντίμιρ Πούτιν απειλήσει με τη χρήση πυρηνικών, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες είχε προειδοποιήσει ότι ο κόσμος «βρίσκεται σε απόσταση μίας κακής εκτίμησης από τον πυρηνικό όλεθρο», οι ηγέτες δεν έδειξαν να αφυπνίζονται.
Ο Γκουτέρες τόνισε ότι ο κίνδυνος από τα πυρηνικά «δεν ήταν ποτέ τόσο υψηλός από την εποχή που ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν σε έξαρση» και κάλεσε τα έθνη να μην επενδύουν «σε όπλα που οδηγούν στην Αποκάλυψη». Το ότι η παγκόσμια κοινότητα είχε την τύχη να μην ξαναζήσει τον εφιάλτη των πυρηνικών μετά το 1945, «δεν καθιστά την τύχη, στρατηγική», τόνισε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ.
Για να αντιληφθούμε τι θα σήμαινε ένα πυρηνικό πλήγμα, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι από τους Αμερικανούς, το 1945, στοίχισε τη ζωή 340.000 ανθρώπων. Η βόμβα της Χιροσίμα ήταν μία μικρή βόμβα σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα. Ακόμα και τα λεγόμενα «τακτικά» πυρηνικά, για τα οποία γίνεται αρκετή συζήτηση στις μέρες μας, είναι πολλαπλάσιας ισχύος σε σύγκριση με τις ατομικές βόμβες του 1945.
Και πέραν των απειλών και των προειδοποιήσεων που διατυπώνονται στο πλαίσιο του πολέμου στην Ουκρανία, ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι οι πυρηνικές δυνάμεις εκσυγχρονίζουν τα εξοπλιστικά προγράμματά τους. Οι ΗΠΑ προγραμματίζουν να αναβαθμίσουν τους πυραύλους που μπορούν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές, η Γαλλία σχεδιάζει να ναυπηγήσει νέας γενιάς πυρηνοκίνητα υποβρύχια με βαλλιστικούς πυραύλους και η Βρετανία, η Ινδία κι το Πακιστάν ετοιμάζονται να αυξήσουν το πυρηνικό οπλοστάσιο που έχουν. Στο κλίμα αυτό επανέρχεται στο τραπέζι η ιδέα της χρήσης πυρηνικών όπλων, ως θέμα που μπορεί να δώσει λύσεις σε πολεμικές συγκρούσεις.
«Φαίνεται πως έχει εγκαταλειφθεί η θεωρία της αμοιβαίας καταστροφής των πυρηνικών οπλοστασίων που αναπτύχθηκε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, με τη λογική ότι τέτοια όπλα δεν θα χρησιμοποιηθούν ξανά», τονίζει στο άρθρο της η Δρ. Δρ. Κέιτ Χάντσον, προσθέτοντας ότι «το ταμπού για τη χρήση πυρηνικών έχει τελειώσει και η διεθνής κοινότητα πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπη με αυτή την πραγματικότητα, διότι οι συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου δεν θα περιοριστούν σε μία χώρα, ούτε σε μία περιοχή».
Ένας πυρηνικός πόλεμος θα συνιστούσε «υπαρξιακή απειλή» για όλη την ανθρωπότητα, σύμφωνα με τη Δρ. Χάντσον, που θυμίζει πως «ο πυρηνικός αφοπλισμός είναι προϋπόθεση για την επιβίωση» της κοινωνίας μας.