Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ
Από τότε που το προϊόν της όποιας εργασιακής δραστηριότητας του ατόμου επαρκούσε για τη συντήρηση (επιβίωση) όχι μόνον του εαυτού του, αλλά για να θρέψει και άλλους χωρίς αυτοί να συμμετέχουν στις εργασιακές δραστηριότητες (π.χ. από τότε που ο πρωτόγονος άνθρωπος ανακάλυψε το ρόπαλο και μπορούσε να σκοτώνει ένα ζώο για να το τρώνε και δεν χρειαζόταν να μετέχει όλη η ομάδα σε αυτή τη δουλειά, ή το ραβδί για να φτάνει να ραβδίζει από τα δέντρα τους καρπούς για να επαρκούν για πολλούς) από τότε άρχισε μια διαδικασία που ορισμένα άτομα ζούσαν χωρίς να παίρνουν μέρος στις σχετικές δραστηριότητες ή ν’ ασκούν διευθυντικές, ας τις πούμε, δραστηριότητες.
Και στο μάκρος χιλιάδων χρόνων, μέσα από τέτοιες διαδικασίες, φτάσαμε στο «καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα», όπου το κύριο χαρακτηριστικό του είναι, μια ομάδα (τάξη) ανθρώπων κατέχει, είναι ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής (εργοστάσια κ.λπ.) και μία άλλη δεν έχει τίποτα παρά μόνον τα χέρια της, την εργατική της δύναμη που την πουλάει στους καπιταλιστές (ιδιοκτήτες) για να ζήσει – είναι οι προλετάριοι. Τα αφεντικά (ιδιοκτήτες) πάντα θέλανε και προσπαθούσαν (και στις μέρες μας τα ίδια κάνουν) οι εργαζόμενοί τους να δουλεύουν περισσότερο χρόνο, εντατικότερα και με μικρότερες αποδοχές. Οι εργαζόμενοι προσπαθούσαν (και αγωνίζονται και σήμερα) για τα αντίθετα.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, που χοντροϊχνογράφησα, πήρανε καθαρή μορφή, οι αντιθέσεις οξύνθηκαν με τη βιομηχανική ανάπτυξη, που προπαντός συντελέστηκε στην Αγγλία από τον 18ο αιώνα και στην Αμερική όπου ο καπιταλισμός κυριολεκτικά επελαύνει μετά τον εμφύλιο (άρχισε στις 12 Απριλίου του 1861), τη νίκη των Βορείων κατά των δουλοκτητών του Νότου και την απελευθέρωση των δούλων. Το 1885, η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας κηρύσσει πανεργατική απεργία την πρώτη Μαΐου του 1886. Η απεργία ξεσήκωσε πάνε από μισό εκατομμύριο εργάτες σε όλη την Αμερική. Η σημαντικότερη συμμετοχή ήταν στο Σικάγο. Ενενήντα χιλιάδες εργάτες βγήκανε και διαδήλωναν στους δρόμους, εκφωνήθηκαν φλογεροί λόγοι για την απελευθέρωση του εργάτη από τα δεσμά της μισθωτής εργασίας. Το σύνθημα ήταν: 8 ώρες δουλειά, 8 ύπνος, 8 ελεύθερος χρόνος!
Στις 4 Μαΐου, τα συνδικάτα του Σικάγου πραγματοποιούν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Χεϊμάρκετ για τους έξι σκοτωμένους εργάτες από τους αστυνομικούς την προηγούμενη μέρα έξω από το εργοστάσιο (υποδηματοποιείο) ΜακΚόρμικ στο Χάρβεστερ.
Άγνωστος (γράφτηκε πως ήτανε προβοκάτορας) έριξε βόμβα και σκότωσε 7 αστυνομικούς και 4 εργάτες. Έγιναν συλλήψεις και παραπέμφθηκαν 8 εργατικά στελέχη σε δίκη, οι: Λουίς Λινγκ – που βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, Μικαέλ Σβαμπ, Όσκαρ Νιμπ, Σάμιουελ Φίλντεν, που καταδικάστηκαν σε πολύχρονη φυλάκιση, Όγκαστ Σπάις, Άντολφ Φίσερ, Τζορτζ Ένκελ, Άλμπερτ Πάρσον, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Απαγχονίστηκαν στις 11 Νοεμβρίου του 1887.
Στις 14 Ιουλίου του 1889, συνήλθαν στο Παρίσι 391 αντιπρόσωποι από 20 χώρες και ίδρυσαν τη Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνή (σε αντικατάσταση της 1ης, που είχε ιδρυθεί το 1864). Με πρόταση των Αμερικανών και Γάλλων αποφασίσθηκε να υιοθετηθεί η Πρωτομαγιά ως ημέρα εργατικών διεκδικήσεων σε όλες τις χώρες του κόσμου σε ανάμνηση και τιμή της μεγάλης απεργίας για το 8ώρο την Πρωτομαγιά του 1886, αρχίζοντας από το 1890. Στο Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στις Βρυξέλλες το 1891, αποφασίσθηκε η Πρωτομαγιά να γιορτάζεται και με απεργία.
Η Πρωτομαγιά, έγινε μοναδική, παγκόσμια ημέρα που οι εργαζόμενοι όπου γης, ανεξάρτητα και πέρα από εθνικές, θρησκευτικές, πολιτικές, πολιτιστικές και όποιες άλλες διαφορές, συνειδητοποιώντας τα κοινά, ταξικά τους συμφέροντα, τα προβάλλουν, σφυρηλατούν την ταξική τους αλληλεγγύη.
Στις μέρες μας, η Πρωτομαγιά γιορτάζεται ως επίσημη αργία σε περισσότερες από εκατό χώρες.
Εφέτος, που το κεφάλαιο στη χώρα μας, αλλά και στις άλλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης (για να περιοριστούμε σε αυτή), επιτίθεται άγρια και πετσοκόβει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, η Πρωτομαγιά, ας γίνει μια έπαλξη για ενότητα και νικηφόρα αντεπίθεση.
Στη συνέχεια, δημοσιεύουμε την τρομερή, υψιπετή, λεβέντικη απολογία του Σπάις.
«Κύριοι δικαστές,
Αν σκέπτεστε σοβαρά ότι με τις κρεμάλες μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα, που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών προς την εξέγερση, είστε, μα την αλήθεια, «πτωχοί τω πνεύματι».
Σε παρόμοια περίπτωση θα μας κρεμάσετε με το δίκιο σας.
Έπειτα, αυτό είναι το καλύτερο που έχετε να κάμετε.
Κρεμάστε μας! Μα να περιμένετε το τέλος. Εάν δεν το βλέπετε, εγώ σας το αναγγέλλω. Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, πάνω σας, από όλες τις μεριές σας, θεριεύει μια φωτιά. Το έδαφος σαλεύει κάτω από τα πόδια σας. Βαδίζετε, κυριολεκτικά, επάνω σε μια υπόγεια φωτιά. Θέλετε να την αγνοείτε; Δεν θα την αποφύγετε. Θέλετε να απαλλαγείτε, άπαξ δια παντός, από όλους τους «συνωμότες»; Απαλλαγείτε πρώτα από τα αφεντικά της βιομηχανίας, οι οποίοι δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους από το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας που δεν πληρώθηκε.
Είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε «αύξηση του εθνικού πλούτου»!
«Εθνικού»! Τι ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε.
Κάνετε κάτι καλύτερο.
Καταργείστε τα τραίνα, τον τηλέγραφο, τα τηλέφωνα, τα βαπόρια, τον εαυτό σας!
Καταργήστε πρώτα από όλα εσάς του ίδιους!
Γιατί;
Γιατί εσείς, με την συμπεριφορά σας, είστε οι πρώτοι πράκτορες της επανάστασης.
Καταργήσατε την αρπαγή και τη λεηλασία, Κύριοί μου.
Αλλά, αυτή είναι η δουλειά σας. Είναι η ανήθικη αποστολή μιας εκατοντάδας ανθρώπων, οι οποίοι προτιμούν ν’ απολαμβάνουν το παν, χωρίς να κάμνουν τίποτε.
Από αυτήν ακριβώς την τάξη πάμε να απαλλαγούμε.
Κοιτάξετε το οικονομικό πεδίο της μάχης. Οι εργάτες έχουν πετσοκοφτεί και εσείς, ω Χριστιανοί μου και καλοί μου και ευγενικοί αστοί, εσείς είστε οι κοινωνικοί γύπες, που τρώνε τη σάρκα των πτωμάτων.
Θέλετε να κάνουμε ένα περίπατο στα στενά δρομάκια της πολιτείας αυτής, εκεί όπου περνάνε τις μέρες τους οι αληθινοί δημιουργοί του πλούτου;
Πάμε μαζί στα ανθρακωρυχεία του Χόκιγκ-Βάλευ; Δεν θα βρούμε ανθρώπους, θα βρούμε κινούμενα πτώματα που άρχισαν να αποσυντίθενται.
Η γενική κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής καθίσταται αναπόφευκτη αναγκαιότητα. Αρχίζει η εποχή του σοσιαλισμού και της παγκοσμίας συνεργασίας. Οι κατέχουσες τάξεις θα απαλλοτριωθούν.
Εκείνοι που λένε «τούτο είναι δικό μου», θα τα δούνε όλα κοινά. Αυτό δεν θα γίνει για σκοπούς σπεκουλάντικους, θα γίνει για το καλό όλων.
Τούτο εδώ δεν είναι όραμα αιθέριο καθώς νομίζετε. Είναι αναγκαιότητα. Είδαμε στην ιστορία πώς ό,τι ήταν ανάγκη να γίνει, έγινε. Αυτό είναι η λογική της ζωής…
Όποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία, λέει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις εφευρέσεις. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοί τους, θύματα του πλούτου και της καλοζωίας τους. Λίγο τους ενδιαφέρει. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού.
Την ίδια την υγεία των ανήλικων. Με την πολλή εργασία, δολοφονούν τα γυναικόπαιδα. Με την ανεργία σκοτώνουν. Και αυτοί οι άνθρωποι σου λέγονται Χριστιανοί! Γνήσιοι Χριστιανοί!
Εμείς παραβήκαμε τους νόμους σας, για να δείξουμε στο λαό σε τι αποβλέπουν όλοι σας οι θεσμοί: στο να εγκαθιδρύσουν, στη χώρα αυτή, μία ολιγαρχία, όμοια της οποίας σε κτηνωδία, δεν υπάρχει πουθενά στην γη!
Αν πιστεύετε ότι με το να μας κρεμάσετε θα εξουδετερώσετε το κίνημα των εργαζομένων, το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα που σέρνονται στη φτώχεια και στη μιζέρια, περιμένουν την λύτρωσή τους – αν αυτή είναι η γνώμη σας – τότε κρεμάστε μας!
Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δεν θα μπορέσετε να την σβήσετε…»
Στην κατάμεστη αίθουσα όπου κυριαρχούσε η σιωπή ο τριαντάχρονος Γερμανός συνδικαλιστής τέλειωσε με τα ακόλουθα λόγια:
«Αυτές είναι οι ιδέες μου. Αποτελούν κομμάτι του εαυτού μου. Δεν μπορώ να τις αποχωριστώ αλλά και αν μπορούσα δεν θα το έκανα.
Αν πιστεύετε ότι μπορείτε να συντρίψετε τις ιδέες αυτές που μέρα με τη μέρα κερδίζουν περισσότερο έδαφος, αν πιστεύετε ότι θα τις συντρίψετε οδηγώντας μας στην κρεμάλα, αν προτιμάτε για μια ακόμη φορά να επιβάλετε την ποινή του θανάτου σε εκείνους που τόλμησαν να πουν την αλήθεια, τότε είμαι έτοιμος: με θάρρος και με περηφάνια θα πληρώσω το υψηλό αυτό αντίτιμο. Φωνάξτε τον δήμιό σας.
Η αλήθεια που σταυρώθηκε με τον Σωκράτη, τον Χριστό, τον Τζιορντάνο Μπρούνο, τον Χους ή τον Γαλιλαίο είναι πάντα ζωντανή.
Εμείς είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε τους ανθρώπους εκείνους».