Καλοκαίρι, σούρουπο. Καθόμαστε στο Κουμ – Καπί. Δίπλα μας καθόταν μια παρέα νεαρών γυναικών και ένα αγοράκι περίπου 5 χρονών. Όμορφο αγοράκι, ξανθό, με γαλανά ματάκια, πανέξυπνο, αλλά κακομαθημένο.
– Αχ, λέω στον άντρα μου, όταν πάμε κάπου για χαλάρωση δεν θα καθόμαστε δίπλα σε μικρά παιδιά.
Το παιδί μάλλον τυραννούσε την μάνα του στο φαγητό και το ‘φερε εκεί για να φάει. Και η μάνα διακατείχετο από μια υστερία.
– Φάε παιδάκι μου, να, φάε καλτσουνάκι.
Το παιδί δαγκώνει μια μπουκιά, τ’ αφήνει. Μάλλον το διασκέδαζε.
Ξανά η μάνα.
– Φάε παιδάκι μου. Τι θέλεις; Να σου παραγγείλω τοστ;
Φέρτε μου ένα τοστ. Στραβομουριάζει ο μικρός, δεν τ’ αγγίζει.
Να δεις, λέω μέσα μου, πως το τρέλανε το παιδί. Της πάει κόντρα. Επαναστατεί στην υστερία της.
Ξαναδώστου αυτή. Στην κυριολεξία. Δεν υπερβάλω.
– Θέλεις γλυκό; Φέρτε μας μια πάστα.
Δαγκώνει μια μπουκίτσα ο μικρός, την αφήνει.
– Φάε παιδάκι μου… ξανά η μάνα
– Αχ! Θα τρελαθώ, λέω σιγά στον άντρα μου. Αυτή θα τρελάνει κι εμάς
Συνεχίζει:
– Έλα, πάμε μια βόλτα ως το περίπτερο. Να σου πάρω παγωτό.
Το παίρνει αγκαλιά πηγαίνει πάνω – κάτω. Γυρνάνε.
-Θα φας λίγο τυράκι;
Παραγγέλνει ποικιλία τυριών. Στο τραπεζάκι τους, μέχρι απάνω οι παραγγελίες. Ο μικρός το διασκέδαζε. Είχε μια έκφραση περιπαιχτική. Τους γυρνά την πλάτη, στρέφεται προς εμάς. Μας περιεργάζεται αρκετή ώρα σαν να είμαστε περίεργο θέαμα. Μας κοίταζε πως μιλούσαμε, πως κάναμε ‘’στην υγεία’’ και μισοχαμογελούσε. Κοίταξε πως τρώγαμε. Λέμε μεταξύ μας:
– Λες ο μικρός να θέλει λουκάνικο; Ας του δώσομε ένα κομματάκι… δεν πιστεύω να μας προσβάλει η μάνα του.
Μας πρόσβαλε όμως ο μικρός
– Χε,χε,χε, γελά περίεργα και μας ξεφουρνίζει:
– Φαίνεστε αστείοι!
Κόκκαλο εμείς
Βρε παλιόπαιδο, λέμε από μέσα μας, δεν φτάνει που σας ανεχόμαστε και σένα και την μάνα σου τόση ώρα, μας λες και αστείους;
Δεν λέω, η μάνα του αντέδρασε. Είχε την καλή διάθεση να είναι καλή μάνα. Να το ταΐζει και να του δίνει καλή ανατροφή.
– Παιδάκι μου, πως μιλάς έτσι; Δεν είναι σωστό, ζήτα συγνώμη.
Ο μικρός, δίνει μια και πάει και ακουμπά στο κάγκελο που είναι πάνω απ’ τη θάλασσα, στο μπεντενάκι του πεζοδρομίου.
Τρέχει κοντά του η μάνα, μη τυχόν πέσει το παιδί στην θάλασσα. Γυρνά το παιδί προς τη μεριά μας και μας δείχνει, λέγοντάς αυτό το τραγικό:
– Μαμά, αυτός είναι μπαμπάς; Έτσι είναι οι μπαμπάδες;
Η μάνα του τα ‘χασε. Αρπάζει το παιδί και το γυρνά προς τη μεριά της θάλασσας, του κλείνει το στόμα με το χέρι της και το σηκώνει και απομακρύνεται.
Εμείς, τότε μόνο καταλάβαμε. Γιατί του φανήκαμε αστείοι. Μια γυναίκα και ένας άντρας, ήταν για το καημένο το μικρό αστείο θέαμα. Αυτό το αναποδογύρισμα… αν θεωρείται πρόοδος… τότε τι να πούμε! Κι όμως, προσπαθούσε να είναι καλή μάνα. Αλλά ο μικρός ασυναίσθητα και σύμφωνα με τη φύση αναζητούσε το πρότυπο του μπαμπά!
Τόσο τραγικό!
‘’Αυτός είναι μπαμπάς; Έτσι είναι ο μπαμπάς;’’
Το καλοκαίρι, κάποιο σούρουπο στο Κουμ – Καπί, είδαμε το αναποδογύρισμα!
Α.Κ.Α