Αυτό που χρειάζεται επειγόντως και συνεχώς η Ριζοσπαστική Αριστερά είναι η γνώση για το τι πραγματικά συμβαίνει και κατά συνέπεια η κατανόηση για το τι χρειάζεται πραγματικά να αλλάξει ώστε να οικοδομείται διαρκώς ένα κίνημα αμφισβήτησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας ικανό να οικοδομήσει ένα κόσμο βασισμένο σε διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις και διαφορετικές αντιλήψεις για την ζωή και την ευτυχία.
Η ιστορική αποστολή της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι άλλη από το να βοηθήσει στην ένταξη των λαϊκών στρωμάτων σε αυτό το κίνημα ώστε να τους δοθεί η δυνατότητα να πραγματώσουν τον ρόλο του ανατροπέα και συνάμα του οικοδόμου ενός άλλου κόσμου που είναι αναγκαίος και εφικτός. Αναγκαίος όρος για την επίτευξη ενός τέτοιου σκοπού είναι το παράδειγμα των ενταγμένων αριστερών και η λειτουργία του κόμματος ως μοντέλου της κοινωνίας που επιδιώκει να οικοδομήσει.
Βάσει του παραπάνω σχήματος η τοποθέτηση μου είναι:
Ι. Οτι αυτό πού έδωσε πειστικές απαντήσεις στο τι πραγματικά συμβαίνει στην «κατάσταση κρίσης » όπου βρίσκεται ο κόσμος η Ευρώπη και η Ελλάδα είναι η μαρξιστική θεώρηση η οποία επανήλθε στο προσκήνιο μετά την κατάρρευση στην νοτιοανατολική Ασία το τέλος του 1990 και την Αργεντίνικη κρίση το 2001.
Από τότε ο Μαρξισμός αποκτά εκ νέου επικαιρότητα τόσο για την κατανόηση των κρίσεων όσο και για την μετάβαση σε ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που δεν θα τις αναπαράγει και που θα προκύψει σαν αποτέλεσμα της ταξικής πάλης για μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη. Για μια κοινωνία εξυπηρέτησης των αναγκών των πολλών και που είναι αναγκαία και επίκαιρη όσο ποτέ. Για μια «πολιτικοποιημένη -επαναστατημένη» κοινωνία με ορίζοντα το σοσιαλισμό .
ΙΙ. Οι διάφορες σχολές των οικονομολόγων που αποθέωναν τις αγορές δεν έχουν καμία απάντηση για τα αίτια της κρίσης ούτε και για τον τρόπο διεξόδου από αυτή αφού εξακολουθούν να επιμένουν στην αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας των αγορών ή στην καλύτερη περίπτωση φαντασιώνονται νέα κοινωνικά συμβόλαια του κεφαλαίου με τις εξαθλιωμένες λαϊκές τάξεις.
Ιδιαίτερα ορισμένοι «αριστεροί » οικονομολόγοι την ώρα που οι αντιφάσεις του κεφαλαίου είναι ορατές και στους πιο αδαείς συνιστούν συμβιβασμούς και υποχωρήσεις υπονομεύοντας κάθε εναλλακτική ιδέα, κάθε απόπειρα μετασχηματισμού στο όνομα ενός ιστορικού συμβιβασμού ανάμεσα στις πολιτικές εκφράσεις του νεοφιλευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας την οποία ψυχή τε και σώματι υπηρετούν .Μετά τον Θατσερισμό ο Μπλερισμός . Η αντιστροφή του τρίτου δρόμου προς το σοσιαλισμό του Πιέτρο Ιγκράο με το τρίτο δρόμο του «Αντονυ Γκίντενς .
ΙΙΙ. Υπήρξε μια περίοδος όπου τα Κοινωνικά Κινήματα διερεύνησαν μια διαφορετική βάση από τα κόμματα της αριστεράς για πολιτική δράση .Ευτυχώς εξακολουθούν να το κάνουν. Μέσα από αυτές τις διεργασίες κατανοήθηκε η αναγκαιότητα παρέμβασης στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ και των RODEMOΣ στην Ισπανία εκφράζει κατ αρχή την κατανόηση αυτής της αναγκαιότητας , ότι δηλαδή είναι αναγκαία και η ανάληψη της εξουσίας για την οικοδόμηση του άλλου κόσμου που επιζητούμε από μια άλλη αριστερά διαφορετική από αυτή που προηγήθηκε , έτοιμη να κινηθεί σε μια άγνωστη και προβληματική περιοχή.
Την περιοχή ενός κράτους που λειτούργησε και λειτουργεί αποκλειστικά τα τελευταία κυρίως χρόνια στην υπηρεσία του κεφαλαίου , μιας Ε.Ε όπου επικυριαρχούν οι Τράπεζες και το Χρηματιστηριακό Κεφάλαιο και μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που αποτελεί άγνωστη χώρα ακόμα και σε επίπεδο αναλύσεων της Αριστεράς.
ΙV. Οι επισημάνσεις αυτές πρέπει να βρίσκονται κάπου στην άκρη του μυαλού του καθένα από εμάς τα μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ , να γίνουν κτήμα του χειμαζόμενου λαού μας και να ενισχύσουν την αισιοδοξία της βούλησης μας για ανατροπές που θα δίνουν ουσιαστικό περιεχόμενο στην Ελπίδα.
Νίκος Τζάρας, μέλος της Ν.Ε Χανίων