Μια σκηνή ονειρεύονταν σε όλη του τη ζωή ο κύριος Λάκης. Να σταθεί στη κορυφή του λόφου έχοντας αγκαλιά τον εγγονό του και να του πει το περίφημο: «Όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου, παιδί μου, μια μέρα θα είναι δικά σου».
Η στιγμή ήρθε. Και είναι όπως την περίμενε. Εκείνος ασπρομάλλης, γερασμένος αλλά καλοστεκούμενος κι ο μικρός ομορφούλης, πανέξυπνος, παιχνιδιάρης, αεικίνητος… Φανερό, δηλαδή, ότι έχει πάρει από το σόι του.
Μόνο που ο κύριος Λάκης πρέπει να κάνει κάποιες μικρό-διορθώσεις στο πάγιο σενάριο και συγκεκριμένα στην ιστορική εκείνη ατάκα και να πει: «Όλα αυτά που βλέπεις γύρω σου, παιδί μου, ήταν κάποτε δικά μας».
-Και τι άλλαξε παππού;
-Να στα πω απλά και με δυο λόγια για να καταλάβεις. Η Ελλάδα έχει το πιο καλό κλίμα στην Ευρώπη. Ιδανικός τόπος όχι μόνο για διακοπές αλλά και για να ζει μόνιμα κανείς. Έχει ήλιο, αγέρηδες, τρεχούμενα νερά, γεωθερμικά πεδία και κύματα για να παράγει άφθονη από την ενέργεια του μέλλοντος. Έχει επίσης ορυκτό πλούτο από αλουμίνιο και χρυσάφι μέχρι υδρογονάνθρακες και πετρέλαιο. Ακόμα, είναι το καλύτερο μποστάνι της Ευρώπης κι οι θάλασσες της είναι γεμάτες ψάρια… Τους γυάλισε λοιπόν των ξένων και μας την πήραν.
-Πως σας την πήραν;
-Είχαν σχέδιο και μέσα σε δέκα χρόνια πέτυχαν το σκοπό τους. Στην αρχή μας είπαν να παρατήσουμε το δικό μας νόμισμα που εμείς το κουμαντάραμε και να έχουμε όλοι οι Ευρωπαίοι ένα κοινό νόμισμα που θα το κουμαντάρουν οι Γερμανοί. Μετά άρχισαν να μας δίνουν φτηνά δάνεια. Για να φτιάξουμε δρόμους, γέφυρές, μετρό, αεροδρόμια. Για να οργανώσουμε Ολυμπιακούς αγώνες και Γιουροβίζιον. Για να αγοράσουμε φρεγάτες, υποβρύχια και τανκς…
-Και μετά;
-Μετά μας είπαν τέρμα τα φτηνά δάνεια. Χρωστάτε πολλά και στο εξής τα επιτόκια για σας θα είναι εκατονταπλάσια. Εκτός κι αν βάλετε υποθήκη τη χώρα σας και στο εξής κάνετε ό,τι σας λέμε εμείς. Τότε, ίσως, κάτι μπορεί να γίνει…
-Και το δεχτήκατε;
-Το δέχτηκε η κυβέρνηση, δυστυχώς. Τότε άρχισαν να μας δίνουν σε δόσεις δάνεια που τα έλεγαν «μνημόνια». Και με κάθε «μνημόνιο» μείωναν τις αποδοχές μας, αύξαναν τους φόρους κι έβαζαν καινούργιους. Στις εκλογές πέφτανε οι κυβερνήσεις, έβγαιναν οι άλλοι που το «έπαιζαν» αντίθετοι, αλλά κι αυτοί τα ίδια κάνανε…
»Μη στα πολυλογώ φτάσαμε να κλείσουν όλα τα μαγαζιά, τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Διαλύθηκε το σύμπαν… Ο κόσμος άνεργος να ψάχνει για φαί στα σκουπίδια και στα συσσίτια. Να πουλάει σπίτια και χωράφια για να πληρώσει την εφορία, τη ΔΕΗ, το στεγαστικό. Πολλοί αυτοκτόνησαν, άλλοι ξεπούλησαν τα πάντα, ξεχρέωσαν κι έφυγαν. Όπως εμείς που μένουμε τώρα στο Βέλγιο…
Εδώ ο κύριος Λάκης συγκινήθηκε. Έκανε μια μικρή παύση για να σκουπιστεί με το χαρτομάντιλο.
-Αυτά έκαναν οι άθλιοι τοκογλύφοι, παρέα με τους ξευτίλες πολιτικούς, τα πουλημένα κανάλια και τις εφημερίδες. Αργά, μεθοδικά, ύπουλα, άρπαξαν τη χώρα μέσα από τα χέρια μας. Διέλυσαν την αγορά για να έρθουν οι πολυεθνικές τους. Διέλυσαν ταμεία, σχολεία, πανεπιστήμια και νοσοκομεία για να φέρουν τα ιδιωτικά τους. Πήραν τα χωράφια μας, τα σπίτια μας, τα ορυκτά μας, τις παραλίες μας… Τώρα οι μισοί ερχόμαστε με βίζα, σαν τουρίστες στις χαμένες πατρίδες και οι άλλοι μισοί ζουν και δουλεύουν εδώ σαν μετανάστες στον τόπο τους, έχοντας μάθει να μιλάνε γερμανικά.
Νέα παύση. Αυτή τη φορά για να καταλαγιάσει ο θυμός του. Μετά κοιτά τον μικρό στα μάτια.
-Αυτά έκαναν επί δέκα ολόκληρα χρόνια και μας έφεραν σ’ αυτό το σημείο, του λέει ήρεμα αναμένοντας να εισπράξει τη συμπόνια του.
Περιέργως ο εγγονός τον κοίταζε συνοφρυωμένος και με γουρλωμένα από την απορία τα μάτια.
-Και σεις ρε παππού, τι κάνατε;
Δημήτρης Βάρος