Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
– Νεαρέ αδερφέ, σε βλέπω να θλίβεσαι με αυτά που συμβαίνουν γύρω σου και σε καταλαβαίνω, γιατί η γενιά σου δεν συνάντησε μέχρι σήμερα δυσκολίες.
– Σε ακούω να φωνάζεις: «Πού πάμε, Θεέ μου;» λες και ο Θεός είναι υπεύθυνος για την κατάντια της πατρίδας.
– Μα πάλι σε βλέπω να είσαι απαρηγόρητος και με εκπλήσσεις, γιατί θαρρώ πως δεν είσαι νοήμων, παρά τις πανεπιστημιακές περγαμηνές που κατέχεις.
– Σε ακούω να μου λες: «Δεν σε καταλαβαίνω…» και σε καλώ να έρθεις σιμά μου, μα εσύ προτιμάς να μένεις χωμένος στα κρέπια της απελπισίας σου…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
… – Σε ευχαριστώ που υπάκουσες και πλησίασες να με ακούσεις, γιατί κι εγώ, παρά την ωριμότητα της ηλικίας μου, συχνά νοιώθω να μου μαυρίζουν τη σκέψη τα νέφελα που σκεπάζουν τον προικισμένο “ουρανό” της πατρίδας μας. Και δεν σου κρύβω πως κι εγώ μονολογούσα κάποτε τα ίδια, σαν ήμουν σε θέση παρόμοια με τη δική σου από άλλες αιτίες, στην πρώιμη νιότη μου…Μα προσπάθησα να ξεφύγω από την επιφάνεια των γεγονότων και να τραβήξω μπροστά χωρίς ούτε μια ματιά προς τα πίσω, σαν το εννόησα πως η λύση είναι μόνο μπροστά!…Και σε πληροφορώ, δεν το μετάνιωσα.
Άκου λοιπόν, νεαρέ αδερφέ:
… – Ίσως να με προίκισε η φύση με το χάρισμα της ενόρασης, για τούτο και θαρρώ πως ακούω στο αισθητήριο του υποσυνείδητου, τον Ευριπίδη να μου ψιθυρίζει: «Ένα κράτος, δεν κινδυνεύει από τους πολίτες του… Κινδυνεύει από αυτούς που το κυβερνούν!» Και δεν μπορεί να κάνει λάθος, τούτος ο σοφός ο γίγαντας, που δεν κατάφεραν οι χρονοθίνες να σκεπάσουν το μέγεθός του! Τον δικαιώνουν εξάλλου τα ίδια τα γεγονότα! Η χώρα μας “εάλω” από τους άφρονες Κυβερνήτες της, των τελευταίων δεκαετιών. Και τα δικά τους λάθη, έγιναν δικά μας παθήματα και μάλιστα απροσδιόριστης διάρκειας. Ποιος μπορεί να με διαψεύσει νεαρέ αδερφέ μου; Ποιος; Όμως, σε τι ωφελεί να εσωστρέφεσαι, να μελαγχολείς και –φευ- να αυτοκτονείς; Σε τίποτα…
…Έγινε, κατάντησε η χώρα μας Σόδομα μέσα στα σύγχρονα τα ευρωπαϊκά τα Γόμορρα! Χωρίς «περίσσιες» λεπτομέρειες, η βία προσδιορίζει όχι μόνο την κρίση του πολιτισμού αλλά και το βαθύτατα αρνητικό περιεχόμενό του, κατά τον Γερμανό Κοινωνιολόγο Βόλφγκανγκ Σόφσκι. Μα το σημαντικότερο, ο humanismus (ανθρωπισμός, ουμανισμός) κατάντησε individualismus (ατομικισμός). Ο Homo humanis, ο ανθρώπινος άνθρωπος, αποτελεί ουτοπία στην αειφορική εξέλιξη του Homo sapiens. Και ο μέσος νους αναστοράται εκείνο το περίφημο λατινικό ρητό που παραμένει πάντα επίκαιρο: homo homini lupus (άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, λύκος). Και καλυμμένα όλα τούτα με τον μανδύα μιας αμφισβητούμενης όσο και νόθας ανθρωποκεντρικής διπλωματίας, στις άρχουσες τάξεις στα Σόδομα και στα Γόμορρα των καιρών…
…Μα μέσα σε τούτη την ασφυκτική όσο και πίβουλη ατμόσφαιρα, ξεκάθαρα ακούω στους ενορατικούς δέκτες μου τη φωνή της γυναίκας του Λωτ από τα βιβλικά τα Σόδομα, που σχίζει το φράγμα των στροβίλων του χρόνου και φτάνει ως τα σήμερα… Ξεκινά ως παράκληση μα εξελίσσεται σε προτροπή, σε μήνυμα ξεκάθαρο, στεντόρειο, με αποδέκτες τους νέους, σαν τούτοι συνιστούν την ελπίδα του Έθνους, καθώς λέγει: «Προχωράτε μπροστά νέοι…μην πισωγυρίζετε…μην απελπίζεστε…στηριχτείτε στα δυο δεκανίκια σας –τα νιάτα και την ελπίδα- και τραβήξετε το ανηφόρι…Κάπου θα βρείτε ξέφωτο…Κάπου θα βρείτε ισιάδα…Μην πισωγυρίζετε, γιατί, αφού δείτε τη δική μου την αιώνια στήλη άλατος, θα πιαστείτε στα βρόχια της απελπισίας, θα χαθείτε…Τραβάτε μόνο μπρος με τα δυο σας τα δεκανίκια!…»…
…Τούτα μας μηνά η γυναίκα του Λωτ με τη βιβλική μορφή της στήλης άλατος, σαν πισωγύρισε εκείνη, νεαρέ αδερφέ…Έγινε σοφή σαν έπαθε…Μα έπαθε ανεπιστρεπτί! Άκου την λοιπόν και σύρε μόνο μπρος, χωρίς πισωγυρίσματα στο χάος!…
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ
…-Νεαρέ αδερφέ, βλέπω ένα χαμόγελο να αχνοφαίνεται στα χείλη σου… Τούτο είναι παρήγορο… Όχι… μη με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου… να μη πισωγυρίζεις… να μη χαθείς…να προχωρείς… μόνο μπροστά… μπροστά… Ελπίζω, κάπως να το μπόρεσα!…
