Μια πρόταση που αποσκοπεί προς την κοινωνική λύση του προβλήματος των πλειστηριασμών και γενικότερα των ληξιπρόθεσμων χρεών, όσοι συμφωνούν μπορούν να την ψηφίσουν στην δημόσια ψηφοφορία που γίνεται στο http://rektides.blogspot.gr/ στο θέμα Πλειστηριασμοί κι εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης ληξιπροθέσμων χρεών.
Η πρόταση και το σκεπτικό της
Πλειστηριασμοί κι εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης των ληξιπρόθεσμων χρεών.
Ευγένιος Καμαλακίδης
Θα αρχίσω το θέμα, μετατρέποντας σε ερώτηση ένα χαριτολόγημα που λέγεται για να περιγράψουμε τους άσχετους.
Πόσοι από μας θα πήγαιναν σε έναν γιατρό ο οποίος αντί να γιατρέψει τον πόνο που θα προκαλούσε η κάθε πάθηση σε ένα μέλος του σώματος μας, έκοβε κάθε φορά το αντίστοιχο μέλος εφαρμόζοντας αυτό που λέμε, πονάει το χέρι ; κόψε το χέρι.
Η απάντηση βέβαια είναι αυτονόητη, κανείς.
Αυτό που όμως είναι αυτονόητο, δεν συμβαίνει και με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα κοινωνικά προβλήματα και ιδιαίτερα των χρεών στην παρούσα χρονική περίοδο, με τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα να βρίσκονται σε έξαρση και να αφορούν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.
Αντί να βρίσκουμε τρόπους που θα θεραπεύουμε το πρόβλημα και θα το αμβλύνουμε, οι πρακτικές που ακολουθούνται το οξύνουν περισσότερο μολύνοντας καθημερινά όλο και περισσότερο και το υγιές κομμάτι της κοινωνίας, αφού ο η αλληλεξάρτηση είναι από τους θεμελιώδης νόμους ύπαρξης μιας κοινωνίας.
Οι εκπρόσωποι της κοινωνίας μας επομένως θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευέλικτοι και προσεκτικοί ως προς τις λύσεις που δίνουν κάθε φόρα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αφού αυτό που δεν μπορεί ούτε να αμφισβητηθεί ούτε να παραβλεφθεί, είναι πως οι παρενέργειες από την δράση η αδράνεια του καθενός από μας, έχουν αντίκτυπο στο σύνολο της κοινωνίας.
Επιπροσθέτως δεν πρέπει να ξεφεύγει από την προσοχή τους, πως σε μια περίοδο κρίσεως – όπως η σημερινή – τα λάθη κι οι αστοχίες επιβαρύνουν τις καταστάσεις πολύ περισσότερο από ότι σε άλλες «υγιέστερες» εποχές όπως κι ότι για την επούλωση των αρνητικών αποτελεσμάτων που θα προκαλέσουν, θα χρειαστεί μεγαλύτερο βάθος χρόνου για να επέλθουν οι χαμένες ισορροπίες.
Πάνω από όλα όμως δεν πρέπει να ξεχνάνε πως έχουνε να κάνουν με ανθρώπινες ζωές κι ο παράγοντας χρόνος για όλους, είναι περιορισμένος.
Όταν λοιπόν τα δεδομένα έχουν αλλάξει, επιβάλλεται να αλλάξει κι η πολιτική αντιμετώπισης τους.
Δεν μπορούν να ισχύουν ότι ίσχυε τις εποχές που ο γνώμονας των πραγμάτων ήταν κυρίως η αποτροπή των επιτηδείων, η συνετή διαχείριση κι η προστασία του συστήματος.
Η πρώτιστη ανάγκη σήμερα έγινε να προστατευτεί ο άνθρωπος από το ίδιο το σύστημα που δημιούργησε, αν θέλουμε να διατηρήσουμε την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος και της κοινωνίας.
Με το να δημιουργούμε π.χ. εξαθλιωμένους πολίτες η και επιχειρήσεις και να τους κάνουμε όμηρους των χρεών τους για το υπόλοιπο της ζωής τους, με το να τους προσθέτουμε επιπλέον βάρη όταν δεν μπορούν ούτε τα αρχικά να σηκώσουν, με το να τους έχουμε καταδικασμένους στο περιθώριο χωρίς να σκεφτόμαστε το βάρος και τα προβλήματα που δημιουργεί η κατάσταση τους στην υπόλοιπη κοινωνία, δεν μπορούν αυτές οι πρακτικές να θεωρούνται ως υγιείς λύσεις.
Πρέπει επομένως να βρεθούν και να εφαρμοστούν λύσεις κοινωνικής μορφής που θα βοηθήσουν όσους βρίσκονται σε δύσκολη θέση να βγουν από τον κυκεώνα των προβλημάτων που δημιούργησαν, ηθελημένα η άθελα οι κινήσεις τους.
Να βρεθούν λύσεις που να τους δίνουν την δυνατότητα να εκπληρώσουν έστω και κατά ένα μέρος τις υποχρεώσεις τους και θα τους βοηθήσουν να ξαναγίνουν ενεργά μέλη της κοινωνίας.
Αν όπως λέγεται, δεν μπορεί να θεωρείται λύση του προβλήματος η παράταση ή η διαγραφή των χρεών ( αν κι αυτή η λύση υπό τις παρούσες συνθήκες θα είχε βάση συζήτησης ) άλλο τόσο δεν μπορεί να θεωρείται λύση ο πλειστηριασμός και πολύ περισσότερο της πρώτης κατοικίας αλλά και του εργασιακού χώρου αν πρόκειται για επιχειρήσεις.
Ο κάθε νοήμων θέλω να πιστεύω πως γνωρίζει, ότι οι πλειστηριασμοί δεν πρόκειται να λύσουν απολύτως κανένα πρόβλημα, εκτός του να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα κι επιδιώξεις.
Αντίθετα θα δημιουργήσουν επιπλέον προβλήματα στο σύνολο της κοινωνίας με τα κύματα των εξαθλιωμένων πολιτών που θα παράγουν ( με την σταδιακή άρση τους ) και θα επιβραδύνουν ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη της.
Και χρησιμοποιώ την λέξη «εξαθλιωμένοι» γιατί παρά το χάσιμο της περιουσίας τους, θα εξακολουθούν να εκκρεμούν και να μεγαλώνουν τα χρέη σε βάρος τους, τα οποία θα είναι κι εμπόδιο κι ανασταλτικός παράγοντας για να κάνουν οτιδήποτε άλλο στο υπόλοιπο της ζωής τους.
Προτεινόμενη Λύση
Μια πρόταση για τα ληξιπρόθεσμα χρέη με σκοπό την εκτόνωση της κρίσης και με πολλά πλεονεκτήματα είναι η εξαγορά των χρεών ανεξαρτήτου είδους ( ιδιωτών ή επαγγελματιών ) με ομόλογα μακράς διάρκειας από το κράτος, στο 25% της αξίας τους ( μην βιαστείτε να κρίνεται πριν διαβάσετε ολοκληρωμένη την πρόταση και τα πλεονεκτήματα της ).
(Το ποσοστό αυτό είναι κατά τις διεθνείς πρακτικές αυτό που εισπράττεται σε τελική φάση από το σύνολο των χρεών – από τις εταιρίες που αγοράζουν τέτοιου είδους χρέη – μετά από πλειστηριασμούς ή άλλες πιέσεις και φυσικά μέχρι να εισπραχτούν δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα στην κοινωνία γενικότερα ).
Στην συνέχεια προκειμένου να εισπραχτεί κι όχι να χαριστεί αυτό το ποσό, ανάλογα με το χρέος του κάθε υπόχρεου η μετατροπή της αξίας του ποσού που του αναλογεί σε ώρες κοινωνικής εργασίας και η πώληση αυτών των ωρών σε κάθε ενδιαφερόμενο εργοδότη.
Το κόστος της ώρας θα καθοριστεί με βάση τον κατώτερο μισθό προσαυξημένο κατά ένα μικρό ποσοστό αφού δεν θα υπάρχει σε αυτό το ποσό επιπλέον βάρος από ασφαλιστικές η άλλες εισφορές που επιβαρύνουν έναν μισθό.
Στην μείωση των ωρών εργασίας να μπορούν να συμμετέχουν ως εθελοντές, τα μέλη των οικογενειών των υπόχρεων, φίλοι, συγγενείς η και άγνωστοι εθελοντές και να υπάρχει κίνητρο προς αυτήν την κατεύθυνση.
Μετά την συμπλήρωση των ωρών εργασίας που αναλογούν στον κάθε υπόχρεο, η πλήρη απαλλαγή του από τα βάρη κι η παραμονή της περιουσίας του στον ίδιο.
Πλεονεκτήματα
1) Θα αποτραπεί η περαιτέρω εξαθλίωση της κοινωνίας και της οικονομίας της, σε καιρούς που με πραγματικά δεδομένα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται σε πραγματική αδυναμία.
2) Θα δοθεί κοινωνική διέξοδος και λύση στο πρόβλημα των πλειστηριασμών έτσι όπως πρέπει να δίνει λύσεις το κοινωνικό μας σύστημα σε κάθε πρόβλημα.
3) Οι τράπεζες θα ρευστοποιήσουν άμεσα τις εκκρεμότητες τους όπως και με τις εταιρίες που θα πουλούσαν το κακό τους χαρτοφυλάκιο αλλά χωρίς να επιδεινώσουν περισσότερο τα ήδη κοινωνικά προβλήματα.
4) Θα αναπτυχτεί το κίνημα του εθελοντισμού.
5) Θα δοθεί ένας έμμεσος τρόπος να μειώσουν τα λειτουργικά τους κόστη οι επιχειρήσεις δημόσιες η ιδιωτικές που θα προσλάβουν αυτού του είδους εργαζόμενους.
6) Θα ενισχυθούν τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων αφού τα χρήματα από την αγορά των ωρών εργασίας προτείνουμε να πηγαίνουν αποκλειστικά σε αυτά.
7) Θα κινηθεί έξτρα χρήμα στην αγορά από την εφαρμογή του προγράμματος, τόσο από τις αμοιβές των εθελοντών όσων και των ιδίων των υπόχρεων.
8) Θα ενισχυθεί η δημιουργικότητα αφού ένα μέρος των υπόχρεων απαλλαγμένοι από βάρη εκκρεμότητες και παλιές υποχρεώσεις, θα μπορούν να ξαναδημιουργήσουν για να καλυτερέψουν την ζωή τους.
9) Δεν θα δημιουργήσουμε επιπλέον αστέγους.
10) Θα δοθεί μια εφικτή και κοινωνική λύση στο πρόβλημα χωρίς να χάσει κανείς (από την στιγμή που έτσι κι αλλιώς οι τράπεζες θα πουλήσουν αυτά τα χρέη για άμεσο χρήμα ).
11) Με την λύση των πλειστηριασμών δεν υπάρχει περίπτωση σε μια εξαθλιωμένη αγορά να πουληθούν τα ακίνητα και να διαγράφουν τα χρέη των υπόχρεων, τα οποία θα συνεχίζουν να εκκρεμούν, ενώ με αυτόν τον τρόπο θα δίνεται η δυνατότητα να διαγράφουν στο σύνολο τους οπότε και θα επέλθει άλλος αέρας δημιουργικότητας στην κοινωνία.
12) Θα διατηρηθούν οι πραγματικές αξίες των ακινήτων αφού δεν θα υπάρχει η χαμηλή προσφορά από τους πλειστηριασμούς που θα τις συμπαρασύρει και θα δημιουργήσει νέες ανάγκες και νέες καλύτερες συνθήκες στον κλάδο των ακινήτων.
13) Δεν κερδίζουμε τίποτε ως κοινωνία, με το να συνεχίζουμε να ποινικοποιούμε τα χρέη και να έχουμε όσους έχουν αδυναμία πληρωμής σε διαρκή ομηρία εφ όρου ζωής.
Δεν κερδίζουμε τίποτε με το να μην τους δίνουμε την ευκαιρία να ξαναγίνουν δημιουργικοί, τόσο προς όφελος του εαυτού τους και της οικογένειας τους όσο και προς όφελος της κοινωνία που ζουν.
14) Θα σταματήσει η μαύρη εργασία μιας κι ο υπόχρεος με κάποιον τρόπο πρέπει να ζήσει και το κάνει αλλά δεν τολμά ούτε τον συμφέρει ότι κάνει να φαίνεται.
15) Θα αποκτήσουν επιπλέον έσοδα τα ασφαλιστικά ταμεία.
16) Η αναπτυξιακή πνοή που θα δοθεί στην κοινωνία, θα ωφελήσει ιδιαίτερα τις τράπεζες, που αποτελούν και κομβικό σημείο στην όλη ροη του χρήματος.
17) Ο εθελοντισμός θα είναι ένας ακόμη έμμεσος τρόπος εκτόνωσης της ανεργίας κι αντιμετώπισης θεμάτων διαβίωσης εκ μέρους μερίδας του πληθυσμού.
18) Η λύση αυτή δεν πρόκειται να αντικαταστήσει πραγματικές θέσεις εργασίας αν τηρηθούν αυστηρά ποσοστά στις θέσεις των αναγκών της εργασιακής κάλυψης.
19) Θα δώσει λύσεις σε εποχιακές εργασίες.
20) Μέσω της εφαρμογής του συστήματος θα επέλθουν διεργασίες που θα δώσουν άλλη πνοή και δημιουργικές τάσεις στην κοινωνία ( θα γίνει αυτό που λέει η λαϊκή ρήση «το αγώγι ξυπνάει τον αγωγιάτη» ).
Θα ρωτήσω τον κάθε υποστηριχτή της άποψης των πλειστηριασμών να απαντήσει, ποια και πόσα αντίστοιχα ωφέλει μπορούν να προκύψουν από τους πλειστηριασμούς για να τους προτιμήσουμε ως λύση στο υπάρχον διογκωμένο πρόβλημα της κοινωνίας ;
Γιατί το πρόβλημα με την διάσταση που έχει πάρει και συνεχίζει να παίρνει, πρέπει όλοι να το καταλάβουμε πως έχει πάψει να είναι πλέον αμιγές προσωπικό πρόβλημα του καθενός κι αφορά την ίδια την δομή και λειτουργία της κοινωνίας που θέλουμε να ζούμε.
Η παραμεθοροποίηση των ανθρώπων η και των επιχειρήσεων, εξαιτίας λαθών που έκαναν δεν βοηθά την ίδια την κοινωνία.
Προτεινόμενος τρόπος λειτουργίας σε πολύ γενικές γραμμές
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως αλλιώς πρέπει να αντιμετωπίζεται η εξαπάτηση κι ο δόλος κι αλλιώς η πραγματική αδυναμία πληρωμής εξαιτίας λαθών η απρόοπτων καταστάσεων και προς αυτές τις περιπτώσεις προσανατολίζονται οι προτάσεις.
Οι λεπτομέρειες για το πώς ακριβώς μπορεί να λειτουργήσει το σύστημα εξαρτάτε από τα συγκεκριμένα δεδομένα που υπάρχουν την περίοδο αυτή και τα οποία έχουν στην διάθεση τους οι δημόσιοι φορείς.
Γι’ αυτό το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι κάποιες γενικές γραμμές που μπορούν να ακολουθηθούν για την χάραξη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου.
Κάποιες από αυτές μπορούν να είναι :
1) Το ποσό που θα υπολογιστή για τις ώρες εργασίας θα αφορά το ποσό από το αρχικό κεφάλαιο που απέμεινε κι όχι τόκους η άλλα έξοδα που προστέθηκαν τα οποία θα διαγράφουν.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στο όλο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί έχουν μεγάλο μέρος ευθύνης κι οι τράπεζες κι αν θέλουμε να μιλάμε για δικαιοσύνη ας είναι αυτός ( διαγραφή τόκων κι εξόδων ) ο ελάχιστος τρόπος συμμετοχής τους στις ευθύνες που τους αναλογούν.
2) Το ποσό των ομολόγων μπορεί να πληρωθεί με ποικίλους ανώδυνους τρόπους όπως π.χ. κατά ένα μέρος από τα έσοδα των τυχερών παιχνιδιών ενώ το άλλο κομμάτι να είναι από τα ασφαλιστικά ταμεία στα οποία θα πηγαίνουν εξ ολοκλήρου τα έσοδα από την αγορά των ωρών εργασίας.
3) Θα αγοράζονται τετράωρες η οκτάωρες ώρες εργασίας, με προπληρωμή στα ασφαλιστικά ταμεία από τον κάθε ενδιαφερόμενο εργοδότη.
4) Αυτοί που θα αγοράζουν χρόνο εργασίας να μπορούν να είναι απλοί ιδιώτες, ιδιωτικές επιχειρήσεις, δημόσιες η δημοτικές υπηρεσίες κι επιχειρήσεις.
5) Στις ώρες εργασίας θα μπορούν να προσφέρουν ως εθελοντές μέλη και φίλοι των οικογενειών όπως κι άγνωστοι εθελοντές είτε σε προσωπικό επίπεδο ( για συγκεκριμένο άτομο ) είτε σε γενικό επίπεδο.
6) Σε γενικό επίπεδο οι ώρες θα αφαιρούνται από όσων βαρύνονται με τις περισσότερες ώρες εργασίας.
7) Σε περιπτώσεις εργασίας εκτός της έδρας του υπόχρεου, ο εργοδότης θα πρέπει να προσφέρει στον υπόχρεο τα έξοδα μετακίνησης καθώς κι αν πρόκειται για παραμονή εκτός έδρας, στέγη και τροφή ( π.χ. προσωρινές αγροτικές εργασίες ).
8) Ένα παράδειγμα για το πόσο θα κοστίζει η τετράωρη η οκτάωρη εργασία και πως θα μοιράζεται η αμοιβή είναι το παρακάτω :
Για την τετράωρη εργασία μπορεί να είναι 16 ευρώ και της οκτάωρης 32.
Από αυτά τα 5 και 10 ευρώ αντίστοιχα ( περίπου το 30% ) να τα παίρνει ο υπόχρεος και τα υπόλοιπα τα ασφαλιστικά ταμεία.
Στην περίπτωση των εθελοντών το ποσό να είναι 7,5 και 15 ευρώ αντίστοιχα ( περίπου το 45% ).
9) Τα ποσά που δικαιούνται οι υπόχρεοι κι οι εθελοντές από την εργασία, θα τα βάζει σε λογαριασμό τους σε τράπεζα στο τέλος κάθε εβδομάδας ο οργανισμός που θα τα έχει προεισπράξει.
10) Αν το δάνειο είχε περισσότερο από έναν δικαιούχους οι ώρες εργασίας μοιράζονται ανάλογα με το ποσοστό που είχε ο καθένας στο ποσό αυτό π.χ. σε εταιρείες σύμφωνα με τα ποσοστά του κάθε εταίρου.
11) Αν το δάνειο είχε εγγυητές, οι εγγυητές να συμμετέχουν ισομερώς στο 10% των συνολικών ωρών εργασίας και να επιλέγουν τον υπόχρεο από τον οποίο θα αφαιρεθούν οι ώρες εργασίας.
12) Αν δεν ισχύσει κάποιο ποσοστό συμμετοχής για τον εγγυητή, τότε να επιβαρύνεται με το ποσό του κεφαλαίου μόνο που πήρε ο υπόχρεος από την στιγμή που μπήκε σαν εγγυητής κι όχι να επιβαρύνεται και για προηγούμενα ποσά του υπόχρεου, άσχετα με το τι αναφέρει η σύμβαση με την τράπεζα.
13) Το ποσό των 16 η 32 ευρώ που θα πληρώνει ο εργοδότης ( για να υπάρχει κίνητρο ) θα είναι καθαρό και δεν θα επιβαρύνεται από επιπλέον εισφορές η άλλα βάρη που επιβαρύνουν έναν κανονικό εργαζόμενο.
14) Οι μεγάλες επιχειρήσεις δημόσιες κι ιδιωτικές θα μπορούν (το προτιμότερο να υποχρεωθούν) να απασχολούν μέχρι το 10% των εργαζομένων τους από το κομμάτι αυτό των εργαζομένων.
Για τις μικρές επιχειρήσεις με σκοπό την ενίσχυση τους, για μέχρι 20 άτομα να ισχύει το παρακάτω :
Μέχρι 3 άτομα προσωπικό δικαίωμα ο ένας να είναι από το πρόγραμμα.
Από 4 – 6 εργαζόμενους δικαίωμα οι 2 να είναι από το πρόγραμμα.
Από 6 – 20 εργαζόμενους οι 3 από το πρόγραμμα.
15) Για όσο διάστημα εκτελεί τις κοινωνικές ώρες εργασίας ο κάθε συμμετέχων, να δικαιούται πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όπως κι αν εργαζόταν κανονικά και το ίδιο να ισχύει για τους εθελοντές.
16) Με ένα επιπλέον 10% ωρών εργασίας να προσμετράτε ο χρόνος που δούλεψε κάποιος στο πρόγραμμα, σαν κανονικός για την συνταξιοδότηση του και το ίδιο να ισχύει και για όσους έχουν συμμετοχή στο πρόγραμμα.
17) Να υπάρξει ανώτατο όριο στις συνολικές ώρες εργασίας που πρέπει να προσφέρει ο κάθε υπόχρεος (για να του δίνεται η δυνατότητα να ξαναδημιουργήσει) και το υπόλοιπο των ωρών του να συμπληρώνονται από εθελοντές.
18) Το πλαίσιο αυτό να ισχύσει σε ιδιώτες κι επιχειρηματίες που δηλώνουν αδυναμία πληρωμής και δέχονται να ενταχτούν στο μέτρο.
19) Αν πρόκειται για εν ενεργεία επιχειρήσεις, θα μπορούν να ισχύσουν άλλα δεδομένα με σκοπό την σωτηρία της και την συνέχιση των εργασιών της.
20) Για όσους δεν δεχτούν την υπαγωγή τους στο μέτρο, να ισχύουν οι διαδικασίες που προβλέπονται τώρα.
21) Να προβλέπονται αυστηρές ποινές σε όσους εργοδότες αποδειχτεί ότι εκμεταλλεύονται την αδύναμη θέση της κατηγορίας αυτής των εργαζομένων.
22) Για όσους υπόχρεους συμμετέχουν στο πρόγραμμα να υπάρχει αναστολή κάθε άλλου μέτρου εναντίον τους.
23) Είναι απαραίτητη η αρχική τουλάχιστον παρακολούθηση του προγράμματος για να αντιμετωπιστούν άμεσα τα προβλήματα και τα εμπόδια που θα φανούν και θα προκύψουν κατά την εφαρμογή του, ώστε να γίνονται άμεσα διορθωτικές κινήσεις και μέσα από την πορεία του, να εξελιχτεί σε ένα όσο γίνεται καλύτερο κι εφαρμόσιμο εργαλείο.
Επιπλέον προτάσεις
1) Στην παρούσα περίοδο ακόμη κι η πλήρη διαγραφή των χρεών σε περιπτώσεις πραγματικής κι αποδεδειγμένης αδυναμίας είναι προτιμότερη και ποιο κερδοφόρα λύση ακόμη και για τις ίδιες τις τράπεζες.
Ο λόγος είναι πως αυτές αποτελούν κομβικό σημείο στην ροη του χρήματος και δεν κερδίζουν τίποτε με το να κρατούν αδρανοποιημένους τους πολίτες λόγω χρεών.
Διαγράφοντας τα χρέη θα βοηθήσουν με αυτόν τον τρόπο την επανεργοποίηση των πολιτών, θα ενισχύσουν την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας κι επομένως θα ενισχύσουν την ροη του χρήματος που είναι και το ζητούμενο γι αυτές και για τα κέρδη που επιδιώκουν.
Περισσότερο από όλα όμως θα αποδείξουν έμπρακτα τον κοινωνικό τους ρόλο μέσα στην κοινωνία.
2) Άλλη πρόταση προς την ομαλή τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων είναι να επιτρέπεται σε όσους χρωστούν το άνοιγμα επιχείρησης η να είναι μέλη εταιρείας η ακόμη και η διατήρηση της υπάρχουσας αν είναι επαγγελματίες με ειδικό καθεστώς κι ένας από τους όρους να είναι να πηγαίνει υποχρεωτικά ένα μέρος των καθαρών κερδών τους προς αποπληρωμή των παλιών χρεών.
3) Η θέσπιση ενός η περισσοτέρων ειδικών καθεστώτων για όσους χρωστούν σε δημόσιο η ιδιώτες πλην των αναγκαστικών και ακραίων λύσεων, θα δώσει στην παρούσα περίοδο διεξόδους για την ομαλή τακτοποίηση των θεμάτων χωρίς να εντείνει περισσότερο τα κοινωνικά προβλήματα.
Δεν είναι εξάλλου μέσα στους σκοπούς ύπαρξης, ούτε προς το συμφέρον τόσο του κράτους όσο και της κοινωνίας, να δρουν σαν τιμωροί κι εκδικητές κι ιδιαίτερα στις πραγματικές περιπτώσεις αδυναμίας των πολιτών.
Η εύρεση και θέσπιση ειδικών καθεστώτων θα δίνει νόμιμους κι ελεγχόμενους διεξόδους στα προβλήματα και θα αποσκοπεί στο να εμποδίζεται η συσσώρευση των προβλημάτων, που έχει ως αποτέλεσμα το μικρό πρόβλημα που αφορά λίγους να γίνεται και να εξελίσσεται σε μεγάλο για τους πολλούς.
Οι βασικοί στόχοι πρέπει να είναι :
α) η βοήθεια με εφικτούς τρόπους της αποπληρωμής χρεών (σε λογικά κι εφαρμόσιμα πλαίσια σε περιπτώσεις αδυναμίας ).
β) η νόμιμη επαναδραστηριοποίηση της μερίδας αυτής του πληθυσμού κι όχι ο δια βίου αποκλεισμό τους, όπως συμβαίνει τις περισσότερες των περιπτώσεων σήμερα, που δεν βοηθά κανέναν και μόνο εστία προβλημάτων μπορεί να είναι.
Οι λύσεις που θα δοθούν θα πρέπει απαραίτητα να λαμβάνουν υπόψη τους μεταξύ των άλλων
α) τα ελάχιστα τουλάχιστον όρια διαβίωσης των υπόχρεων
β) την εθελοντική ένταξη των ενδιαφερομένων στα προγράμματα αυτά.
Ο τρόπος σύνταξης των κανόνων όπως κι η εφαρμογή τους θα πρέπει να προσέξουμε να μην γίνει αφορμή δημιουργίας νέων νομίμων δουλοπάροικων η να αποβεί σε βάρος της κανονικής και νόμιμης εργασίας.
4) Ποια λογική, ποια νομοθεσία ή νόμος της αγοράς, ποια έννοια δικαιοσύνης μας λέει, πως σε μια συναλλαγή δυο ιδιωτών ( τράπεζας και δανειολήπτη ), ο ένας μόνο πρέπει να φέρει την αποκλειστική ευθύνη και να επωμίζεται το ρίσκο μέχρι τελευταίας ρανίδας, ενώ η άλλη πλευρά μόνο ωφελημένη και κερδισμένη πρέπει να βγει και με οποιονδήποτε τίμημα και αυτήν την θέση κι άποψη πρέπει να την υπερασπίζεται όλο το σύστημα ;
Να προβλέπεται και να γίνεται αποδεκτό και στην χώρα μας κι από τους δικαστές μας ( όπως γίνεται σε άλλες πολιτισμένες χώρες ) το μέτρο του ¨¨μη έμπειρου επενδυτή¨¨ όπου αν κάποιος δανειζόμενος αποδείξει ότι η όποια κατάσταση δημιουργήθηκε γιατί αγνοούσε τι υπέγραφε, να προστατεύεται, πράγμα που δεν μπορεί να ισχυριστεί σε καμία περίπτωση καμία τράπεζα.
Αυτοί που έδιναν δάνεια παραβλέποντας τους κανόνες και ενδεχομένως παραπλανώντας τους υποψηφίους πελάτες τους, δεν θα πρέπει να έχουν ευθύνες ;
Συμπερασματικά να πούμε πως στην σημερινή συγκυρία, οι ακραίες λύσεις άλλων εποχών δεν ενδείκνυνται και δεν είναι προς όφελος της κοινωνίας.
Θα πρέπει να βρεθούν και να εφαρμοστούν, κοινωνικοί τρόποι αντιμετώπισης των χρεών για όσους αντιμετωπίζουν πραγματική αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεων τους.
Να αντιμετωπιστούν στο σύνολο τους τα χρέη του κάθε υπόχρεου και να δοθούν ξεκάθαρες κι οριστικές λύσεις ακόμη και μέσω συγχώνευσης χρεών (όπως γίνεται αντίστοιχα με τις ποινές).
Να μπορεί να λαμβάνετε υπόψη κι η άποψη της αδύναμης πλευράς μέσω του μέτρου ¨¨ του έμπειρου επενδυτή ¨¨κι όχι ένα ολόκληρο σύστημα να λειτουργεί μονόπλευρα υπέρ ενός συστήματος που ο πραγματικός λόγος ύπαρξης του είναι το να βοηθά την ανάπτυξη της κοινωνίας κι όχι να την υπονομεύει και να την εξαθλιώνει.
Επιδίωξη και τελικός σκοπός όλων των μέτρων πρέπει να είναι να προστατευτούν και να βοηθηθούν όσοι δηλώνουν πραγματική αδυναμία πληρωμής στο να ξεπληρώσουν τα χρέη τους και να επαναδραστηροποιηθούν ομαλά μέσα στο κοινωνικό σύστημα απαλλαγμένοι από τα βάρη του παρελθόντος.
Ως τελευταίο για να μην βγουν οι συνετοί πολίτες κι αρχίζουν και λένε για όλους τους άλλους τους ασύνετους που έφτασαν μέχρι το σημείο να απειλούνται τα σπίτια τους, θα πως τα εξής :
α) Αν οι συνετοί πολίτες ασπάζονται την παροιμία που λέει ¨¨ άπλωνε τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα ¨¨ θα πρέπει ταυτόχρονα να έχουν υπόψη τους και μια άλλη παροιμία, πριν την οποιανδήποτε δίκαιη κρίση τους ¨¨ αν έχει αρπάξει φωτιά το σπίτι του γείτονα σου, περίμενε και την σειρά σου ¨¨.
Το όλο πνεύμα του άρθρου λοιπόν έχει να κάνει όχι γιατί πρέπει να την χαρίσουμε σε κάποιους «ανόητους κι επιπόλαιους» αλλά γιατί κινδυνεύουμε όλοι από τις επιπτώσεις ενός φαινομένου που όλο διογκώνεται και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν υπάρχουν πραγματικές αιτίες για την διόγκωση του.
Σαν παράδειγμα θα φέρω το πόσο βοηθιέται ή βγαίνει κερδισμένος κάποιος από την σημερινή κατάσταση που επικρατεί, αν π.χ. ένας θελήσει να πουλήσει ένα ακίνητο του σήμερα, πόσο κερδισμένος μπορεί να είναι ή πόσο εύκολα και γρήγορα μπορεί να το κάνει, όταν από την μια δεν μπορεί να πιάσει την πραγματική αξία του ακινήτου του και από την άλλη, δεν υπάρχουν αγοραστές ;
Υπάρχει κάποιος που μπορεί να ισχυριστεί πως η όλη κατάσταση πλήττει μόνο αυτούς τους «ανόητους κι επιπόλαιους», όποτε γιατί να θέλουμε να βρούμε εφικτές λύσεις για τους «παρείσακτους»;
β) Τα προβλήματα πάντα δημιουργούνται εξ αιτίας του ότι κάτι δεν πάει καλά κι αυτόν τον κανόνα δεν μπορούμε να τον ξεχνάμε ποτέ.
Αν όντως το σύστημα όλο όπως κι η δικαιοσύνη μεταξύ αυτών, λειτουργούσε σωστά χωρίς να μεροληπτεί υπέρ του ενός ιδιώτη ( γιατί οι τράπεζες είναι ιδιωτικές ) τότε δεν θα υπήρχε λόγος κανενός άλλου μέτρου, η δικαιοσύνη θα αρκούσε για να μην υπάρχει καν θέμα προς συζήτηση.
Εφαρμόζεται όμως στην πράξη αυτό που ανέφερα στην αρχή του άρθρου ¨¨ πονάς στο χέρι ; σου κόβω το χέρι ¨¨ χρωστάς ; δεν εξετάζω ούτε το πως, ούτε το γιατί, ούτε άλλες συνθήκες ή γεγονότα, αποφεύγω να εξετάσω ακόμη και την περίπτωση της εξαπάτησης ( την ίσως απίθανη για κάποιους αλλά πάντα υπαρκτή ) και σε καταδικάζω να είσαι στην εξαθλίωση στο υπόλοιπο της ζωής σου, εσύ κι η οικογένεια σου, επειδή δεν μπορείς να ανταποκριθείς, ξεχνώντας πως είμαστε πρώτα από όλα άνθρωποι.
γ) Επειδή όλοι γνωρίζουμε τους κανόνες της αγοράς, θα συστήσω στον κάθε συνετό πολίτη η πρώτη του απαίτηση να είναι, τα προνόμια που δίνονται στις τράπεζες να δίνονται και σε όλες τις άλλες επαγγελματικές ομάδες και κλάδους αφού ένα κράτος πρέπει να φροντίζει την ισότητα και την ισονομία μεταξύ των μελών του για την ομαλή λειτουργία του συστήματος.
Γιατί θα πρέπει όλοι να κάνουν τα στραβά μάτια και να αποδέχονται το να δίνονται μονομερή προνόμια όπως και το να ανέχονται διακρίσεις σε βάρος τους, από έναν συγκεκριμένο κλάδο της οικονομίας ;
Οι κοινωνίες το σίγουρο είναι πως μπορούν να επιζήσουν και χωρίς τοκογλύφους όσο και να θέλουν να μας τρομάξουν και να μας πείσουν για το αντίθετο.
Αναρωτηθείτε όμως, ποια κοινωνία μπορεί να επιζήσει με το να καταδικάζει και να καταδιώκει τους ενεργούς πολίτες της, βάζοντας τους στο περιθώριο όπως και χωρίς τους παραγωγούς της ;
δ) Πας μη Έλλην βάρβαρος έλεγαν οι προγονοί μας, οι όποιοι μας κληροδότησαν έναν ένδοξο πολιτισμό.
Άραγε έχουμε την απαιτούμενη νόηση και την τόλμη να αποδείξουμε έμπρακτα, πως είμαστε γνήσιοι απόγονοι και συνεχιστές της κληρονομιάς που περηφανευόμαστε ;
Ξέρουμε ακόμη να ξεχωρίζουμε το τι σημαίνει, πολιτισμός και ανθρωπισμός ;
Ο κάθε υποστηρικτής του ξεσπιτώματος και της εξαθλίωσης των αδύναμων συνανθρώπων του και της κοινωνίας που κι ο ίδιος ζει, τι θα λέγαμε ότι είναι ;
Έλλην ή Βάρβαρος ;
Ευγένιος Καμαλακίδης
rektides@gmail.com