‘Η ζωή είναι μια ανηφόρα
Αλλά η θέα της είναι πανέμορφη…’
Αλκυόνη Παπαδάκη
Της Αγγελικής Μπολουδάκη
- Η ζωή μας είναι ένα πολύτιμο δώρο και χρειάζεται να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για κάθε εμπειρία ζωής που βιώνουμε, γιατί, αν την αξιοποιήσουμε θετικά, μας οδηγεί σε βαθύτερη γνώση του εαυτού μας.
- Η αποδοχή του εαυτού μας, χωρίς να ζητάμε την επιβεβαίωση από τους άλλους για τις πράξεις μας και τα συναισθήματά μας, είναι το υπέρτατο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας.
- Αν συμβαδίζουμε με τις επιθυμίες μας, χωρίς να μας επηρεάζουν οι προσδοκίες των άλλων για μας, είναι πιο εύκολο να αγαπήσουμε την αλήθεια μας.
- Όσο πιο αληθινοί είμαστε, τόσο πιο εύκολα σχετιζόμαστε με εκείνους όπου αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η αλήθεια των συναισθημάτων μας για και όχι η τέλεια εικόνα μας που θα τους αποφέρει όφελος.
- Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους αποτελούν ένα πολύτιμο μάθημα για μας. Αυτά που αγαπάμε στους άλλους είναι μια αντανάκλαση όσων αγαπάμε στον εαυτό μας. Αν αποδεχτούμε την αγάπη μας για εκείνους, ο χώρος της καρδιάς μας διευρύνεται για να χωρέσει καθετί που αξίζει να αγαπηθεί.
- Καθετί, που μας ενοχλεί επίμονα στους άλλους και ασχολούμαστε με πάθος με αυτό, είναι μια δική μας ανώριμη πλευρά που δυσκολευόμαστε να τη διαχειριστούμε και να την εξελίξουμε. Όσο ασχολούμαστε με τις δυσκολίες των άλλων, δεν αναλαμβάνουμε τις δικές μας αλλαγές. Όταν τις αναλάβουμε δυναμικά, παρατηρούμε πως είναι εύκολο να υιοθετήσουμε ένα θετικό τρόπο ζωής, όπου η διαφορετικότητα δεν μας απειλεί γιατί το αρνητικό δεν μας ελκύει, ενώ το ξάνοιγμα στο θετικό μάς εμπνέει και αποτελεί κάλεσμα χαράς.
- Βάζουμε όρια στους ανθρώπους που αισθανόμαστε ότι πληγώνουν τα συναισθήματά μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι, που αληθινά ενδιαφέρονται για μας, θα κάνουν τις αλλαγές τους. Αν δεν μπορούν να συνταξιδέψουν κάποιοι μαζί μας, είναι γιατί βρίσκονται σε ένα διαφορετικό σημείο του ταξιδιού και οι δρόμοι μας γίνονται παράλληλοι. Με κάποιους από αυτούς, κάποια στιγμή, μπορεί να ανταμώσουμε και να πορευτούμε μαζί.
- Αν οι άνθρωποι κρίνουν τις συμπεριφορές μας, χρειάζεται να σκεφτούμε μήπως σφάλλουμε σε κάτι ώστε να το διορθώσουμε. Αν όμως επικρίνουν τα συναισθήματά μας ή χρησιμοποιούν αρνητικούς χαρακτηρισμούς για το σύνολο της προσωπικότητάς μας, χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι, όταν μιλάνε έτσι για μας, εκφράζουν μια προσωπική τους αλήθεια και ότι αυτή αντικατοπτρίζει τη δική τους σκέψη για τη ζωή, τον εαυτό τους και τους ανθρώπους. Μάλιστα όσο πιο περιοριστικός είναι αυτός ο τρόπος σκέψης, τόσο η ματιά τους δυσκολεύεται να στραφεί στη δική μας αλήθεια, οπότε αυτό που λεν αντανακλά τον εαυτό τους και μόνο.
- Τα λάθη μας είναι πινελιές στον πίνακα της ζωής μας, που χρησιμεύουν για να χαρτογραφούμε τη ζωή μας και να γνωρίζουμε τι μας ταιριάζει και τι όχι, αλλά και για να απολαμβάνουμε τις εκπλήξεις της. Χωρίς αυτά η ζωή μας δεν θα ήταν τόσο πολύχρωμη και δεν θα απολαμβάναμε την ποικιλία της.
- Η αγάπη των ανθρώπων που μας εκτιμούν είναι πολύτιμη ουσία για τη ζωή μας. Τιμάμε αυτήν την αγάπη μέσα από ένα ισότιμο μοίρασμα που αναζωογονεί τη σχέση, αλλά και τον εαυτό μας.
- Είναι όμορφο να είμαστε δημιουργικοί, να έχουμε όνειρα και στόχους στα οποία θα επιδιδόμαστε με αγάπη για αυτά, χωρίς όμως αυτό να γίνεται αυτοσκοπός και να μας στερεί από τη χαρά της ζωής.
- Ενδιαφερόμαστε για το αποτέλεσμα αλλά συγχρόνως απολαμβάνουμε το ταξίδι της κάθε διαδρομής και εκτιμάμε καθετί που αποκομίζουμε από αυτό, κάθε μικρή ή μεγάλη επιτυχία ως στάλαγμα ζωής.
- Σε ό,τι μας δίνει χαρά απαντάμε θετικά, ενώ αντίθετα οτιδήποτε αντανακλά αρνητικά στο συναίσθημά μας το αποφεύγουμε χωρίς ενοχές.
- Αν επιθυμούμε αγάπη, γινόμαστε εμείς η αγάπη και αυτό από μόνο του προσκαλεί τους ανθρώπους που μπορούν και εκείνοι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εκείνο που κερδίζει τους ανθρώπους είναι οι πράξεις μας, που εκφράζουν την επιθυμία μας για εκείνους, και όχι ο έλεγχος ή οι πληγές που τους προκαλούμε.
- Σεβόμαστε κάθε συναίσθημά μας και ερχόμαστε σε επαφή μαζί του με δημιουργικό τρόπο. Η χαρά όπως και η λύπη έχουν τη θέση τους στο ψυχικό μας σύστημα και η αποδοχή τους μας κάνει πιο ανθρώπινους και πιο προσγειωμένους με την πραγματικότητά μας.
Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι ιδιώτης Κοινωνική Λειτουργός στα Χανιά, τέως στέλεχος του Κέντρου πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών Ν.Χανίων και τέως Εκπαιδευτικός Α.Τ.Ε.Ι. Είναι συγγραφέας του βιβλίου ‘Μαμά, μπαμπά, δε με κοιτάξατε και χάθηκα’, Εκδόσεις Αραξοβόλι
