Του Νίκου Τζάρα
Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από το ατύχημα μου. Δύο χρόνια στην εντατική και όμως επέζησα.
Θυμάμαι αμυδρά τις συνθήκες του βαρύτατου τραυματισμού μου.
Περπατούσα αφηρημένος, βυθισμένος στις σκέψεις μου, προβληματισμένος για τις τότε επικείμενες εξελίξεις, την διαφαινόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, την ανάσχεση των μνημονίων, την έξοδο από την κρίση, και δεν την είδα. Ολόκληρη νταλίκα έπεφτε πάνω μου και δεν την είδα.
Από ότι έμαθα αργότερα ο οδηγός της, νταλκαδιάρης όπως όλοι οι νταλικέρηδες, είχε γραμμένη στο μπροστινό παμπρίτζ του οχήματος την άκρως ερωτική φράση “ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΡΧΟΜΑΙ” με αποτέλεσμα να καταστεί αδίκως ύποπτος απόπειρας ανθρωποκτονίας από τις Αρχές, πλην όμως η έρευνα δεν απέδωσε τίποτα και η υπόθεση μου μπήκε και σωστά στο Αρχείο της Αστυνομίας και όχι της Ιστορίας. Έτσι γλύτωσα από περαιτέρω δικαστικές περιπέτειες. Ουδέν κακό αμιγές καλού που θα έλεγαν και οι ιστορικοί μας πρόγονοι.
Σχεδόν δυό χρόνια απώλειας μνήμης, απόλυτου κενού, και επέστρεψα .Οι φίλοι και δικοί μου με παρηγορούν: “Μη στεναχωριέσαι”, “Θα ξαναβρείς τον εαυτό σου”, “Mην αγχώνεσαι” ακούω και ξανακούω. Θέλω να τους ευχαριστήσω δημόσια για την αγάπη τους.
Ντρέπομαι όμως να τους πω ότι κατά ένα παράδοξο τρόπο ξαναβρήκα τον εαυτό μου όχι στο σημείο που τον άφησα την ημέρα του τραγικού συμβάντος λίγο πριν κλείσω τα 61 αλλά στα 25 μου.
Ντρέπομαι επίσης να τους πω ότι τους βλέπω σαν ενήλικες, αγχωμένους πολύ και σε μια κατάσταση γενικευμένης κατάθλιψης. Σαν να βγήκαν αυτοί από την εντατική όχι εγώ. Κατά κάποιο τρόπο γουστάρω να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση .
Με τρώνε όμως προβληματισμοί και σκέψεις περίεργες και βασανιστικά ερωτηματικά, καθώς διαπιστώνω ότι τα πράγματα για τα οποία προβληματιζόμουν βυθισμένος σε σκέψεις που κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσαν την αιτία του ατυχήματος μου εξελίχθηκαν διαφορετικά.
Σημειώνω σε τίτλους τις διαπιστώσεις μου.
Η κυβερνώσα Αριστερά ερήμην μου υπέγραψε το Τρίτο Μνημόνιο και εφαρμόζει κάθε λέξη του κατά γράμμα, αντί να είναι κάθε λέξη του Συντάγματος και ιδίως του τελευταίου άρθρου του.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ ξεπουλά τον δημόσιο πλούτο, τα κοινόχρηστα αγαθά, δίνοντας γη και ύδωρ στους ξένους,
Οι εργασιακές σχέσεις έχουν διαλυθεί, η ανεργία και η υποαπασχόληση καλπάζει.
Η νεολαία, το Κεφάλαιο της χώρας ξενιτεύεται, όπως παλιά.
Τα αδικήματα των αχρείων παραγράφονται.
Και άλλα τέτοια ων ουκ έστι αριθμός.
Επιπλέον με τρόμο διαπιστώνω ότι τα κινήματα εγκαταλήφθηκαν και οι άνθρωποι κυκλοφορούν αφηρημένοι ,σαν χαμένοι στους δρόμους χωρίς νόημα και σκοπό οι περισσότεροι.
Προσπαθώ να προσαρμοστώ στην νέα κατάσταση, να βρω τα πατήματα μου, να πατήσω στο έδαφος της νέας πραγματικότητας με την ορμή και την οργή του 25άρη μπροστά στην αδικία την απάθεια και τον εφησυχασμό. Απευθύνομαι στους παλιούς συντρόφους που ζουν την ηλικία τους και δεν ανταποκρίνονται στις ανησυχίες μου. Στρέφομαι προς τους νεολαίους και λείπουν οι καλύτεροι. 600.000 νέοι εργαζόμενοι στα ξένα. Τρελαίνομαι , αδυνατώντας να καλύψω το κενό αυτής της σχιζοφρενικής ασυνέχειας. Φοβάμαι.
Τις νύχτες βλέπω ξανά το θηριώδες φορτηγό να έρχεται κατά πάνω μου και αυτού του πλήθους πους σας περιγράφω πιο πάνω. Με ένα οδηγό που δεν ουρλιάζει για το τζιχαντ. Απλά χάριν παιδιάς έγραψε στο παμπρίτζ του θηρίου το μεγαλειώδες “ΜΗΤΣΟΣ Ο ΤΙΜΩΡΟΣ ΤΩΝ ΑΦΗΡΗΜΕΝΩΝ”. Αυτός ο νταλικέρης θα περάσει σίγουρα στην Ιστορία δικαιωμένος .
Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους νταλικέρηδες και ιδιαίτερα στον απόμαχο νταλικέρη φίλο και συμμαθητή Γιώτη με την ταξιδιάρικη ψυχή.