Μετά από πέντε χρόνια λειτουργίας τους, τα κοινωνικά ιατρεία καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους, όχι τόσο γιατί εξέλιπαν οι λόγοι για τους οποίους δημιουργήθηκαν, αλλά κυρίως γιατί είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος να μετατραπούν από χώρους αντίστασης και αλληλεγγύης σε χώρους «στήριξης», να μετατραπούν δηλαδή σε υποστηλώματα ενός διαλυμένου συστήματος υγείας. Είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος να «εθίσουν» την κοινωνία στην αντίληψη πως η παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε πρωτοβάθμιο επίπεδο θα παρέχεται υποτυπωδώς από την πολιτεία και ως απαραίτητο συμπλήρωμα θα υπάρχουν τα κοινωνικά ιατρεία.
Εάν εθιστούμε σε αυτή την αντίληψη και «βολευτούμε» στην ύπαρξη των κοινωνικών ιατρείων, αυτό θα αποτελέσει και την ταφόπλακα στον αγώνα για την διεκδίκηση μιας δωρεάν, ισότιμης και καθολικής δημόσιας υγείας.
Θα καλλιεργήσει επίσης το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθούν «δομές αλληλεγγύης» που ως μοναδικό στόχο θα έχουν το οικονομικό όφελος μέσω ΕΣΠΑ κτλ. ή άλλου είδους «οφέλη» βλέπε δομές «αλληλεγγύης» του Σόρος!
Οι χώροι Αντίστασης και Αλληλεγγύης κινδυνεύουν να μετατραπούν σε «θεσμικούς» χώρους εκμετάλλευσης της έννοιας και της ουσίας της Αλληλεγγύης.
Εάν θέλουμε να περιγράψουμε την πραγματική κατάσταση στην δημόσια υγεία, τότε πρέπει να πούμε πως παρά τα 2-3 θετικά βήματα που πράγματι έχουν γίνει, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για ισότιμη και καθολική πρόσβαση των ασθενών στις δομές υγείας.
Επομένως τα κοινωνικά ιατρεία πρέπει από δω και μπρός να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους ισορροπώντας ανάμεσα στην ανάγκη ,(που ακόμη υπάρχει για την οποία και δημιουργήθηκαν), να προσφέρουν δηλαδή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους ασθενείς εκείνους (ασφαλισμένους και ανασφάλιστους) που η πραγματικότητα του δημοσίου συστήματος ακόμη και σήμερα τους αποκλείει και στον κίνδυνο να μετατραπούν σε υποστηλώματα του δημοσίου συστήματος και αυτό θα γίνει αξιοποιώντας το όποιο θετικό βήμα έχει γίνει ως τώρα. Όπως πχ την διενέργεια διαγνωστικών εξετάσεων στις δημόσιες δομές για τους ανασφάλιστους ασθενείς.
Μια λεπτή και δύσκολη ισορροπία, αλλά όπως δύσκολος ήταν ο δρόμος μας όλα αυτά τα χρόνια και τα καταφέραμε, έτσι και τώρα θα τα καταφέρουμε. Αρκεί να μην ξεχάσουμε πως ο ρόλος μας ήταν και ειναι διττός: Αλληλεγγύη και Αντίσταση!
Μέχρι να επουλωθούν οι πληγές ο δρόμος είναι μακρύς, όχι μόνο γιατί είναι πολλές και σοβαρές,, αλλά και γιατί τόσο η λιτότητα η οποία συνεχίζεται όσο και η περιβόητη ανεξάρτητη αρχή δημοσίων εσόδων που από σήμερα διαχειρίζεται ερήμην της κυβέρνησης τα δημόσια έσοδα, θα τραυματίσουν ακόμη περισσότερο το σώμα της δημόσιας υγείας.