Της Λαμπρινής Θωμά
Λίγο πριν την επέτειο της 22ας Ιουνίου, ημέρας της ναζιστικής εισβολής στην ΕΣΣΔ και της «Επιχείρησης Μπαρμπαρόσσα», ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας επιλέγει να αρθρογραφήσει στο αμερικάνικο περιοδικό Εθνικό Συμφέρον (National Interest) για τα «αληθινά μαθήματα που μας έδωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος», ζητώντας, ακόμη μια φορά, να σταματήσει ο ιστορικός ρεβιζιονισμός.
«Εικοσιεπτά εκατομμύρια Σοβιετικοί σκοτώθηκαν στο μέτωπο και στις γερμανικές φυλακές, πέθαναν από την πείνα ή τους βομβαρδισμούς των ναζί, δολοφονήθηκαν σε γκέτο και στους κλιβάνους των ναζιστικών στρατοπέδων του θανάτου. Η ΕΣΣΔ έχασε έναν στους επτά πολίτες της, το Ηνωμένο Βασίλειο έχασε έναν στους 127, και οι ΗΠΑ έχασαν έναν στους 320.».
Με αυτή τη βασική υπενθύμιση, αλλά και μια σειρά λεπτομερών αναφορών στα ιστορικά γεγονότα της εποχής, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επανέρχεται στο θέμα του Δυτικού Ιστορικού Αναθεωρητισμού, λίγο πριν την επέτειο της «Επιχείρησης Μπαρμπαρόσσα», υπενθυμίζει ότι η χώρα του έχει ανοίξει όλα τα ιστορικά αρχεία στους ερευνητές. Παράλληλα, καλεί και τις άλλες δυνάμεις των τότε συμμάχων να κάνουν το ίδιο, και, με έμμεσο αλλά διακριτό τρόπο, προειδοποιεί για τις αναλογίες μεταξύ προπολεμικής αντιμετώπισης της ΕΣΣΔ και σημερινής αντιμετώπισης της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Η απόφαση του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας να αρθρογραφήσει ο ίδιος, και μάλιστα δίνοντας εξασέλιδο άρθρο, στο αμερικάνικο περιοδικό Εθνικό Συμφέρον (National Interest), είναι ακόμη μια ένδειξη της σημασίας που δίνει η Ρωσία στην αποκατάσταση της αλήθειας για το ρόλο της ΕΣΣΔ στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενάντια στον κατευθυνόμενο Δυτικό αναθεωρητισμό.
Επανερχόμενος σε ένα θέμα που η Ρωσία έχει αναδείξει σε κυρίαρχο, με αφορμή την 75η επέτειο από την ήττα των Ναζί και την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο, ο Ρώσος Ηγέτης ζητεί και πάλι από τους δυτικούς Ιστορικούς να αποδεχθούν ότι «Οι Ναζί ηττήθηκαν κυρίως χάρη στο Σοβιετικό Λαό».
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποφεύγει κατά το δυνατον, παρά τις έξι σελίδες του άρθρου, να αναφερθεί στον Ιωσήφ Στάλιν: τον αναφέρει μόνον δύο φορές και τη μία ως εγκληματία. Ωστόσο, αναφέρεται στην δική του οικογενειακή ιστορία και το θάνατο του δίχρονου αδελφού του, Βίτια, κατά την Πολιορκία του Λένινγκραντ, ώστε να καταδείξει ότι καμμία σοβιετική οικογένεια δεν έμεινε ανέγγιχτη από τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, όλες είχαν νεκρούς, αν δεν ξεκληρίστηκαν και ολόκληρες.
Ο Ρώσος Πρόεδρος επανέρχεται, ξανά και ξανά, θυμίζοντας, ακόμη μια φορά, το μέγεθος της θυσίας των Σοβιετικών και τα εκατομμύρια των θυμάτων που θρήνησε η ΕΣΣΔ για να γίνει εφικτή η ήττα του Άξονα, από ένα λαό που κινήθηκε «από την αγάπη για τη μητέρα πατρίδα του» και από τις παραδοσιακές του αξίες, τη «ραχοκοκκαλιά» της Ρωσικής Εθνικής Ανεξαρτησίας, όπως «η ανιδιοτέλεια, ο πατριωτισμός, η αγάπη για το σπίτι, την οικογένεια και την πατρίδα».
Ωστόσο, ο τρόπος που επιλέγει να καταγράψει συγκεκριμένα περιστατικά, όπως
Η ταπείνωση ενός λαού – του γερμανικού- μετά τον Α’ Παγκόσμιο,
Η αναποτελεσματικότητα της Κοινωνίας των Εθνών, που δρούσε υπό τη Γαλλική και Αγγλική επιρροή («Η Κοινωνία των Εθνών και η ευρωπαϊκή ήπειρος γενικά δεν άκουσαν τις επανειλημμένες εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης σχετικά με την καθιέρωση ενός δίκαιου συστήματος συλλογικής ασφάλειας, καθώς και την υπογραφή ενός συμφώνου της Ανατολικής Ευρώπης και ενός συμφώνου του Ειρηνικού για την πρόληψη της επιθετικότητας. Αυτές οι προτάσεις αγνοήθηκαν»),
Η σημερινή περιφρόνηση των αποφάσεων και Ιστορικών καταγραφών της Νυρεμβέργης – του Διεθνούς Δικαίου, δηλαδή-, όπως και η φράση «Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία οι σοβιετικοί ηγέτες μπορούν να κατηγορηθούν, αλλά η κακή κατανόηση της φύσης των εξωτερικών απειλών δεν είναι μία από αυτές»,
Και
«το ψήφισμα σχετικά με τη Σημασία της Ευρωπαϊκής Μνήμης για το Μέλλον της Ευρώπης, που εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 19 Σεπτεμβρίου 2019», που εξισώνει ναζί και κομμουνιστές, ως υπεύθυνους για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο («Πιστεύω ότι αυτά τα ΄χαρτιά’ – γιατί δεν μπορώ να ονομάσω ψήφισμα αυτό το έγγραφο – το οποίο προορίζεται σαφώς να προκαλέσει σκάνδαλο, είναι γεμάτα με πραγματικές και επικίνδυνες απειλές … Δυστυχώς, αποκαλύπτουν μια σκόπιμη πολιτική που στοχεύει στην καταστροφή της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης…»)..
Είναι αναφορές με πολλούς αποδέκτες και προφανή τη σύνδεση με την σημερινή παγκόσμια κατάσταση, στον αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο αφού, «…Το σημαντικότερο ιστορικό επίτευγμα της Γιάλτας και άλλων αποφάσεων εκείνης της εποχής είναι η συμφωνία για τη δημιουργία ενός μηχανισμού που θα επέτρεπε στις ηγετικές δυνάμεις να παραμείνουν στο πλαίσιο της διπλωματίας για την επίλυση των διαφορών τους.».
Η Ρωσία είναι η μόνη, από τις τότε μεγάλες αντιναζιστικές δυνάμεις, που επιμένει ακόμη και ασκεί την παραδοσιακή Διπλωματία.