ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Για όλο το πολιτικό σκηνικό και για την σουρεαλιστική και επικίνδυνη στάση των κυρίαρχων κομμάτων, ίσως να πρέπει να δοθεί ο επιθεωρησιακός τίτλος¨ «Εδώ ο κόσμος καίγεται και το νινί κτενίζεται». Από τότε που αποκαταστάθηκε η κοινοβουλευτική δημοκρατία το 1974, έπειτα από την τραγωδία της Κύπρου, και την πτώση της εφτάχρονης τυρανίας, τα κοινοβουλευτικά κόμματα ανέλαβαν την εξουσία, και εδραιώθηκε ο δικομματισμός, και η εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην κυβέρνηση. Από τότε άρχισαν τα παιχνίδια εξουσίας, και οι πολιτικοί τακτικισμοί. Η ανευθυνότητα των κομμάτων και η πνευματική και πολιτική ανωριμότητα του λαού που τους εμπιστευόταν και γινόταν αντί πολίτης , πελάτης , έφερε την κατάσταση στο απροχώρητο που βρίσκεται σήμερα. Δεν είχε άδικο ο Κων/νος Καραμανλής ο Α? που είχε πει βλέποντας πως λειτουργούσαν τα εσωτερικά μας¨ «Η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο».Το ΠΑΣΟΚ το 1981 υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια για να πάρει την κυβέρνηση. Με τα αριστερά του συνθήματα «έξω οι Αμερικάνικες βάσεις» «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» εισέπραξε πλήθος ψήφων από αριστερούς ψηφοφόρους και πήρε την εξουσία. Τις υποσχέσεις αυτές και άλλες τις έκανε γαργάρα. Δεν μηδενίζω το όποιο θετικό έργο ουδενός κόμματος, αλλά είμαστε κοινωνία απροσάρμοστη στα δυτικοευρωπαϊκά δεδομένα , και έχουμε ανάλογο πολιτικό σύστημα. Υποσχέσεις και η Ν.Δ με τον Μητσοτάκη αρχηγό. Για νέες θέσεις εργασίας, για παλιά αυτοκίνητα που θα αποσυρόταν, όπως κι έγινε. Τότε είχε βγει το σκωπτικό σύνθημα «Καλύτερα παπάκι παρά τον Μητσοτάκη». Τα κόμματα λαίκισαν ασύστολα πολλές φορές , αλλά το μόνο τους πραγματικό ενδιαφέρον ήταν το κράτος λάφυρο, και η αναπαραγωγή τους ως εξουσιαστικό σύστημα. Διαφορετικά θα ενδιαφερόταν και θα προσπαθούσαν για μια διαφορετική Ελλάδα, η οποία να μπορεί να σταθεί επάξια στον ανταγωνισμό του διεθνούς περιβάλλοντος , με τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και τον άξιο λαό της, που δεν είχε καμιά κατεύθυνση από την πολιτική και πνευματική του ηγεσία. Αντί λαός παραγωγών, γίναμε λαός καταστηματαρχών και σερβιτόρων . Από αυτή την κατάσταση κάποιοι ήταν ωφελημένοι. Οι τράπεζες με την ελάχιστη φορολογία και τα δυσθεώρητα κέρδη, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι , οι εφοπλιστές, μια μικρή μειοψηφία που νέμεται μεγάλο μέρος του εθνικού εισοδήματος. Σήμερα η Ελλάδα είναι μια πτωχευμένη χώρα. Η ανεργία καλπάζει και η φτώχεια απλώνει τα πλοκάμια στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η τρόικα εκβιάζει να εφαρμοστούν τα εξοντωτικά μέτρα που έσβησαν την Ελληνική οικονομία, και αν χρειαστεί να παρθούν και άλλα. Είμαστε μια χώρα χωρίς φωνή δούλη των πιστωτών μας δηλαδή του τραπεζικού κεφαλαίου και των κρατών μελών της Ε.Ε με αρχηγό την Γερμανία με την στρατιωτική πειθαρχία της. Τα κόμματα εξουσίας αλλά και τα αριστερά κόμματα έπρεπε να κάνουν διάλογο μήπως βρεθει η χρυσή τομή. Το μέτρο της αντίστασης. Το πρόβλημα είναι ταξικό αλλά και Εθνικό.Αν υπήρχε πραγματική Αστική τάξη θα έπρεπε να κάνει διάλογο και με την αριστερά. Κανείς δεν πρέπει να λείψει από την μάχη . Ο ειλικρινής διάλογος δεν έβλαψε κανένα. Αντί αυτού τι έχουμε; Το κάθε κόμμα ταμπουρωμένο στις θέσεις του, και στα οχυρά του. Για να παραφράσουμε τους στίχους του ποιητή¨ «Κι έξω στην οδό ουδέν ακούν τα κόμματα την βουή των επερχομένων γεγονότων