Του Younes Miskin
Είμαι ο Yahya, ο γιος του πρόσφυγα που μετέτρεψε την εξορία σε προσωρινή πατρίδα, και μετέτρεψε το όνειρο σε μια αιώνια μάχη.
Καθώς γράφω αυτά τα λόγια, θυμάμαι κάθε στιγμή που πέρασε στη ζωή μου: από την παιδική μου ηλικία στα σοκάκια, μέχρι τα μακρά χρόνια της φυλάκισης, μέχρι κάθε σταγόνα αίματος που χύθηκε στο χώμα αυτής της χώρας.
Γεννήθηκα στον καταυλισμό Χαν Γιουνίς το 1962, σε μια εποχή που η Παλαιστίνη ήταν μια ανάμνηση και ξεχασμένοι χάρτες στα τραπέζια των πολιτικών.
Είμαι ο άνθρωπος που έπλεξε τη ζωή του ανάμεσα στη φωτιά και τη στάχτη και συνειδητοποίησε από νωρίς ότι η ζωή υπό κατοχή δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά μόνιμη φυλάκιση.
Ήξερα από νεαρή ηλικία ότι η ζωή σε αυτή τη γη δεν είναι συνηθισμένη και ότι όποιος γεννιέται εδώ πρέπει να κουβαλάει στην καρδιά του ένα όπλο που ποτέ δεν πρέπει να σπάσει και να συνειδητοποιεί ότι ο δρόμος για την ελευθερία είναι μακρύς.
Η διαθήκη μου προς εσάς ξεκινά από εδώ, από εκείνο το παιδί που έριξε την πρώτη πέτρα στον κατακτητή και που έμαθε ότι οι πέτρες είναι οι πρώτες λέξεις που λέμε μπροστά σε αυτούς που στέκονται σιωπηλά μπροστά στην πληγή μας.
Έμαθα στους δρόμους της Γάζας ότι ένας άνθρωπος δεν μετριέται με τα χρόνια της ζωής του, αλλά με αυτά που δίνει στην πατρίδα του. Και αυτή ήταν η ζωή μου: φυλακές και μάχες, πόνος και ελπίδα.
Μπήκα για πρώτη φορά στη φυλακή το 1988 και καταδικάστηκα σε ισόβια κάθειρξη, αλλά δεν ήξερα τον τρόπο να φοβάμαι.
Σε εκείνα τα σκοτεινά κελιά, έβλεπα σε κάθε τοίχο ένα παράθυρο προς τον μακρινό ορίζοντα και σε κάθε μπάρα ένα φως που φώτιζε τον δρόμο προς την ελευθερία.
Στη φυλακή έμαθα ότι η υπομονή δεν είναι απλώς μια αρετή, αλλά ένα όπλο… ένα πικρό όπλο, όπως κάποιος που πίνει τη θάλασσα σταγόνα-σταγόνα.
Η συμβουλή μου προς εσάς: Μη φοβάστε τις φυλακές, γιατί είναι μόνο ένα μέρος της μακράς διαδρομής μας προς την ελευθερία.
Η φυλακή με δίδαξε ότι η ελευθερία δεν είναι απλώς ένα κλεμμένο δικαίωμα, αλλά μια ιδέα που γεννιέται από τον πόνο και τελειοποιείται με υπομονή. Όταν αποφυλακίστηκα με τη συμφωνία «Wafa al-Ahrar» το 2011, δεν έφυγα όπως ήμουν- έφυγα πιο δυνατός και η πίστη μου αυξήθηκε ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι απλώς ένας περαστικός αγώνας, αλλά το πεπρωμένο μας που κουβαλάμε μέχρι την τελευταία σταγόνα του αίματός μας.
Η συμβουλή μου είναι να παραμείνετε προσηλωμένοι στο όπλο, στην αξιοπρέπεια που δεν είναι διαπραγματεύσιμη και στο όνειρο που δεν πεθαίνει ποτέ.
Ο εχθρός θέλει να εγκαταλείψουμε την αντίσταση, να μετατρέψουμε τον αγώνα μας σε μια ατελείωτη διαπραγμάτευση.Αλλά σας λέω: Μην διαπραγματεύεστε αυτό που σας ανήκει δικαιωματικά!
Φοβούνται τη σταθερότητά σας περισσότερο από ό,τι φοβούνται τα όπλα σας. Η αντίσταση δεν είναι μόνο ένα όπλο που κουβαλάμε, αλλά μάλλον είναι η αγάπη μας για την Παλαιστίνη σε κάθε μας ανάσα, είναι η θέλησή μας να παραμείνουμε, παρά την πολιορκία και την επιθετικότητα.
Η συμβουλή μου είναι να παραμείνετε πιστοί στο αίμα των μαρτύρων, σε εκείνους που έφυγαν και μας άφησαν αυτό το μονοπάτι γεμάτο αγκάθια.Είναι αυτοί που άνοιξαν το δρόμο της ελευθερίας για εμάς με το αίμα τους, γι’ αυτό μην σπαταλάτε αυτές τις θυσίες στους υπολογισμούς των πολιτικών και στα παιχνίδια της διπλωματίας.
Είμαστε εδώ για να ολοκληρώσουμε αυτό που ξεκίνησαν οι πρώτοι, και δεν θα παρεκκλίνουμε από αυτό το μονοπάτι ό,τι κι αν μας κοστίσει.Η Γάζα ήταν και θα παραμείνει η πρωτεύουσα της σταθερότητας και η καρδιά της Παλαιστίνης που δεν σταματά να χτυπάει ποτέ, ακόμα και αν η γη γίνει πολύ στενή για εμάς.
Όταν ανέλαβα την ηγεσία της Χαμάς στη Γάζα το 2017, δεν ήταν απλώς μια μεταβίβαση εξουσίας, αλλά μάλλον η συνέχιση μιας αντίστασης που ξεκίνησε με πέτρες και συνεχίστηκε με όπλα. Κάθε μέρα, ένιωθα τον πόνο του λαού μου υπό πολιορκία και ήξερα ότι κάθε βήμα που κάναμε προς την ελευθερία είχε ένα τίμημα. Αλλά σας λέω: το τίμημα της παράδοσης είναι πολύ μεγαλύτερο. Γι’ αυτό, κρατηθείτε από τη γη όπως μια ρίζα κρατιέται από το χώμα, γιατί κανένας άνεμος δεν μπορεί να ξεριζώσει έναν λαό που έχει αποφασίσει να ζήσει.
Στη μάχη του καταυλισμού της Al-Aqsa, δεν ήμουν ο ηγέτης μιας ομάδας ή ενός κινήματος, αλλά μάλλον η φωνή κάθε Παλαιστίνιου που ονειρεύεται την απελευθέρωση. Οδηγήθηκα από την πεποίθησή μου ότι η αντίσταση δεν είναι απλώς μια επιλογή, αλλά ένα καθήκον. Ήθελα αυτή η μάχη να είναι μια νέα σελίδα στο βιβλίο του Παλαιστινιακού αγώνα, όπου οι παρατάξεις θα ενώνονταν και όλοι θα στέκονταν σε ένα χαρακώματα απέναντι σε έναν εχθρό που δεν έκανε ποτέ διάκριση μεταξύ ενός παιδιού και ενός γέρου, ή μεταξύ μιας πέτρας και ενός δέντρου.
Η πλημμύρα της Αλ-Άκσα ήταν μια μάχη των ψυχών πριν από τα σώματα και της θέλησης πριν από τα όπλα. Αυτό που άφησα πίσω μου δεν είναι μια προσωπική κληρονομιά, αλλά μια συλλογική κληρονομιά, για κάθε Παλαιστίνιο που ονειρευόταν την ελευθερία, για κάθε μητέρα που σήκωσε τον γιο της στον ώμο της ως μάρτυρα, για κάθε πατέρα που έκλαψε πικρά για την κόρη του που δολοφονήθηκε από μια ύπουλη σφαίρα.
Η τελευταία μου διαθήκη είναι να θυμάστε πάντα ότι η αντίσταση δεν είναι μάταιη και ότι δεν είναι απλώς μια σφαίρα που ρίχνεται, αλλά μια ζωή που ζούμε με τιμή και αξιοπρέπεια. Η φυλακή και η πολιορκία με δίδαξαν ότι η μάχη είναι μακρά και ότι ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά έμαθα επίσης ότι οι λαοί που αρνούνται να παραδοθούν δημιουργούν τα δικά τους θαύματα με τα ίδια τους τα χέρια.
Μην περιμένετε από τον κόσμο να σας δικαιώσει, γιατί έχω ζήσει και έχω δει πώς ο κόσμος σιωπά μπροστά στον πόνο μας. Μην περιμένετε δικαιοσύνη, αλλά γίνετε δικαιοσύνη. Κουβαλήστε το όνειρο της Παλαιστίνης στις καρδιές σας και κάντε κάθε πληγή όπλο και κάθε δάκρυ πηγή ελπίδας.
Αυτή είναι η διαθήκη μου: Μην παραδώσετε τα όπλα σας, μην πετάξετε πέτρες, μην ξεχάσετε τους μάρτυρές σας και μην συμβιβαστείτε με ένα όνειρο που είναι δικαίωμά σας.
Είμαστε εδώ για να μείνουμε, στη γη μας, στις καρδιές μας και στο μέλλον των παιδιών μας.
Σας εμπιστεύομαι την Παλαιστίνη, τη γη που αγάπησα μέχρι θανάτου, και το όνειρο που κουβαλούσα στους ώμους μου σαν άκαμπτο βουνό.
Αν πέσω, μην πέσετε μαζί μου, αλλά κουβαλήστε για μένα ένα λάβαρο που δεν έπεσε ποτέ, και κάντε το αίμα μου μια γέφυρα για να περάσει μια γενιά που θα γεννηθεί από τις στάχτες μας πιο δυνατή.
Μην ξεχνάτε ότι η πατρίδα δεν είναι μια ιστορία που πρέπει να ειπωθεί, αλλά μια πραγματικότητα που πρέπει να βιωθεί, και σε κάθε μάρτυρα γεννιούνται χίλιοι μαχητές της αντίστασης από τη μήτρα αυτής της γης.