Δεν είναι η πρώτη φορά που η Κρήτη φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα για λόγους που δεν τιμούν την ιστορική και αγωνιστική της ταυτότητα. Αυτή τη φορά, όμως, δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο επεισόδιο, αλλά για ένα πολύπλοκο, βαθύ και εκτεταμένο δίκτυο διαφθοράς, που φαίνεται να απλώνεται μέσα από τον ΟΠΕΚΕΠΕ και να καταλήγει σε σαλόνια πολυτελών κατοικιών, γκαρσονιέρες σε αστικά κέντρα και ανακαινισμένα σπίτια με διακοσμητές από την Αθήνα.

Ναι, μαθαίνουμε ότι κάποιοι στην Κρήτη έγιναν πλούσιοι από επιδοτήσεις. Όχι παραγωγοί και αγρότες. Πολλοί από αυτούς βρίσκονται αυτές τις μέρες στα μπλόκα στους δρόμους των Χανίων που οι κυβερνητικοί βουλευτές κάνουν πως δε βλέπουν. Μιλάμε για τους άλλους, τους μάστορες της απάτης. Και αυτός ο πλούτος – ο «μαφιόζικος» όπως χαρακτηρίζεται – βασίστηκε σε ένα δίκτυο συνέργειας, σιωπής και προστασίας.

Δεν είναι ολόκληρη η Κρήτη βουτηγμένη στη διαφθορά. Υπάρχουν περιοχές, κοινότητες, αγρότες και κτηνοτρόφοι, που η πλειοψηφία των πολιτών κρατούν ακόμη ψηλά το κεφάλι, δουλεύουν με κόπο, δηλώνουν όσα πραγματικά παράγουν αλλά βλέπουν τους γείτονές τους να πλουτίζουν χωρίς να έχουν ρίξει ούτε ένα τσάπισμα και το κράτος (που προστατεύει τους μαφιόζους) να τους γυρνά διαρκώς την πλάτη.

Αλλά υπάρχουν και άλλες περιοχές — ιστορικές, υποτίθεται, γωνιές της Κρήτης — που έχουν παραδοθεί πλήρως σε μια κουλτούρα παρανομίας. Εκεί, ο έντιμος πολίτης είναι μειονότητα. Ο έξυπνος εκεί δεν είναι αυτός που παράγει αλλά εκείνος που ξέρει πως “γίνονται οι δουλειές” και μπορεί να στήσει γρήγορα μια εικονική επιδότηση και να πείσει στο πιτς φιτίλι, μαζί με δικηγόρους, λογιστές και άλλους.

Και δεν είναι μόνο στελέχη της κυβέρνησης μπλεγμένα. Υπάρχουν βέβαια πολιτικά τζάκια που έχουν συντηρήσει αυτή την κατάσταση για δεκαετίες. Αλλά και η αντιπολίτευση μοιάζει νωθρή μπροστά στο μέγεθος της απάτης και της εξαπάτησης.

Γιατί δεν μιλούν οι βουλευτές; Γιατί αποφεύγουν τη ριζική καταγγελία αυτού του σκανδάλου; Μήπως επειδή είναι πολλοί οι μπλεγμένοι; Μήπως το «βάζο με το μέλι» το έχουν αγγίξει και άλλοι, όχι μόνο του κυβερνώντος κόμματος; Απλά, θέτουμε ερωτήματα…

Τι γνωρίζουν οι δημοσιογράφοι στα μεγάλα αθηναϊκά μέσα; Γιατί δεν ανοίγουν στόματα; Γιατί οι αποκαλύψεις είναι δειλές, αποσπασματικές, σχεδόν διαχειριστικές, σαν να φοβούνται μην αγγίξουν το «ιερό δισκοπότηρο» που ταΐζει επί δεκαετίες πολιτικούς, επιχειρηματίες, τοπικούς παράγοντες;

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, έρχεται η κυβέρνηση να ανακοινώσει ότι η λύση είναι… η μετάβαση του ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ. Ένα ανέκδοτο που προσβάλλει τη νοημοσύνη των πολιτών.

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς: αν υπάρχει διαφθορά στον ΟΠΕΚΕΠΕ, υπάρχει και στην ΑΑΔΕ. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, λέει ψέματα. Και μαζί με τους διεφθαρμένους του οργανισμού, καίγονται σήμερα και οι τίμιοι ελεγκτές, αυτοί που προχώρησαν σε ελέγχους με ρίσκο για την ίδια τους τη ζωή, που δέχτηκαν απειλές, που δεν είχαν την παραμικρή πολιτική κάλυψη.

Αντί να τιμηθούν, συμπαρασύρονται στον βούρκο, επειδή το σύστημα δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη βρωμιά από την τιμιότητα.

Και ενώ το ελληνικό κράτος έκλεινε τα μάτια, χρειάστηκε η Ευρωπαία Εισαγγελέας να έρθει και να δείξει με το δάχτυλο αυτό που τόσοι πολλοί εδώ γνωρίζουν χρόνια. Πως ένα κύκλωμα είχε στήσει βιομηχανία κλοπής ευρωπαϊκού χρήματος (χρήματος από τις τσέπες των πολιτών) με το πρόσχημα των αγροτικών επιδοτήσεων.

Και κάπου εδώ αρχίζει το ερώτημα: Τελικά σε ποια χώρα ζούμε; Σε ποια χώρα οι έντιμοι τιμωρούνται για ψύλλου πήδημα και οι κλέφτες κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ωραίοι και μιλούν στα καφενεία για “κορόιδα”; Σε ποια χώρα οι αξιοπρεπείς πολίτες κυνηγιούνται για χρέη από τις δυσβάστακτες πολιτικές των κυβερνήσεων, ενώ οι παρασιτικοί πλουτίζουν ατιμώρητοι;

Ίσως έφτασε η ώρα για μια ριζική πολιτική και ηθική ανατροπή. Ίσως είναι η στιγμή οι έντιμοι να βγουν μπροστά, να μη φοβηθούν να συγκρουστούν με ολόκληρους μηχανισμούς που κλέβουν και χειραγωγούν.

Γιατί μόνο όταν ο πλούτος προέρχεται από την παραγωγή, την εργασία, τη δημιουργικότητα, μπορεί να διανεμηθεί δίκαια στην κοινωνία. Ο άλλος πλούτος — της απάτης και της ατιμίας — δεν δημιουργεί τίποτα. Είναι απλώς το λάδι που λιπαίνει τα γρανάζια της παρακμής.

Και η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη παρακμή. Δεν αντέχει άλλη ανοχή. Χρειάζεται κάθαρση, διαφάνεια και πολιτικό θάρρος. Για να ξαναγίνει χώρα δικαίου. Χώρα όπου ο πολίτης δεν θα αισθάνεται “κορόιδο” επειδή είναι τίμιος.

Ίσως, τελικά, αυτό να είναι το πιο ριζοσπαστικό αίτημα της εποχής μας.