των Άκη Αδαμόπουλου – Αγγελικής Φατούρου
Διανύουμε μια εποχή όπου βαθιά κρίση έχει αγκαλιάσει την καρδιά του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος και βαδίζει, ήδη, στον τέταρτο χρόνο της, αφήνοντας πίσω της τεράστιες καταστροφές και ανείπωτες κοινωνικές συμφορές, που οξύνει και παροξύνει όλες τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις. Η προσπάθεια της μεγάλης κεφαλαιοκρατίας να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων έχει μεταφραστεί σε εξοντωτικές αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές που προκαλούν διευρυνόμενες κοινωνικές αντιδράσεις και την επανεμφάνιση μεγάλων μαζικών εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Μέσα στην ΕΕ οι πολιτικές αυτές προωθούνται με την μορφή μνημονίων, δανειακών συμβάσεων, σκληρών αντεργατικών πακέτων μέτρων και με αναθεωρήσεις των συνθηκών της ΕΕ, που αναγορεύουν το γερμανικό ιμπεριαλισμό σε χωροφύλακα της δημοσιονομικής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών, που επιβάλλει πειθαρχία με ποινές και επιτροπείες.
Η προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να μειώσουν τις επιπτώσεις της κρίσης πάνω τους, καθώς και η επιδίωξη κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης να διατηρήσει τις θέσεις ή και να κερδίσει έδαφος σε βάρος των ανταγωνιστών της μέσα στην κρίση, εντείνει τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Προκαλεί νομισματικούς πολέμους και συγκρούσεις των κέντρων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου υπό το μανδύα των λεγόμενων «επιθέσεων» και «πιέσεων των αγορών» ή των εκθέσεων των οίκων πιστωτικής αξιολόγησης.
Πυροδοτεί και επιταχύνει ιμπεριαλιστικές επιθέσεις σε βάρος άλλων κρατών όπως είναι η πύκνωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των πολεμικών επιδρομών και απειλών, ειδικά το τελευταίο διάστημα, στη ζώνη που απλώνεται από την Λιβύη ως την Συρία και το Ιράν.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επιδιώκουν τη μετακύλιση των συνεπειών της κρίσης στις ασθενέστερες και εξαρτημένες χώρες:
- Κλιμακώνουν τους οικονομικούς και πολιτικούς εκβιασμούς σε βάρος αυτών των χωρών, για να τις εξαναγκάσουν να πληρώσουν μεγαλύτερο «φόρο υποτέλειας».
- Με κατευθυνόμενες «πιστοληπτικές υποβαθμίσεις», επαχθείς δανειακές συμβάσεις και «κουρέματα χρέους» επιβάλλουν ληστρικότερους όρους εκμετάλλευσης των λαών τους και αρπαγής του εθνικού τους πλούτου.
- Προωθούν το νεοαποικιακό έλεγχο της κρατικής πολιτικής τους.
Το δυνάμωμα της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης που έχει φέρει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση οξύνει τη λαϊκή αντίθεση στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Κάνει πιο αποκρουστικούς τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, στρέφει τους λαούς ενάντια στην ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ και εγκυμονεί την αναζωογόνηση του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο οικονομικών και πολιτικών συνθηκών η Ελλάδα μπήκε στην περίοδο της βαρβαρότητας των μνημονίων αφού βυθίστηκε σε μια βαριά κρίση, κρίση του ελληνικού καπιταλισμού που πήρε την οδυνηρή μορφή της «κρίσης χρέους». Όχι τυχαία. Ο εξαρτημένος χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού είχε πάντα σαν βασικό στοιχείο της ξένης εξάρτησής του το μεγάλο εξωτερικό δανεισμό, τον οποίο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν σαν μέσο αφαίμαξης του ελληνικού λαού και του εγχώριου παραγόμενου πλούτου και σαν εργαλείο για τον πολιτικό έλεγχο της Ελλάδας.
Το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης μετέτρεψε αυτό τον κρίκο ξένης εξάρτησης της χώρας μας σε θηλιά γύρω από το λαιμό της, που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ανελέητα σφίγγουν τώρα.
Τα μνημόνια των νέων δανεισμών που υπαγόρευσαν η ΕΕ και το ΔΝΤ, που στηρίζουν και προωθούν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ και όλα τα αστικά κόμματα, έχουν γίνει τα σχοινιά οικονομικού στραγγαλισμού του ελληνικού λαού και του νεοαποικιακού αλυσσοδέματος της χώρας. Δύο χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός βλέπει κυβερνητικές συμφωνίες με την τρόικα, σκληρούς νόμους και μέτρα που τον σακατεύουν να ψηφίζονται από την Βουλή ή και να επιβάλλονται με παράκαμψη της Βουλής, με κυβερνητικούς πραξικοπηματισμούς. Βλέπει διάφορους Τόμσεν, υπάλληλους τα τρόικας, να πηγαινοέρχονται στον τόπο μας, να καταρτίζουν και να επιθεωρούν τους προϋπολογισμούς και τους νόμους του ελληνικού κράτους, να διαμορφώνουν την οικονομική πολιτική της Ελλάδας. Βλέπει διάφορους Ράιχενμπαχ, Γερμανούς, Γάλλους και άλλους εντεταλμένους από την ΕΕ και το ΔΝΤ να εγκαθίστανται σαν τοποτηρητές στην χώρα μας και να αναλαμβάνουν την επιτόπια επιτροπεία των υπουργείων του ελληνικού κράτους. Βλέπει ωμές ξένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Βλέπει η αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα, η εντολή για κυβέρνηση συνεργασίας των ελληνικών αστικών κομμάτων, η διεξαγωγή εκλογών να περνούν από την άδεια και τις εντολές της Μέρκελ, του Σόιμπλε και του Σαρκοζί. Βλέπει, κάτω από την τρόικα και την πολιτική υποτέλειας της μεγαλοαστικής τάξης, η ξένη κηδεμονία της χώρας να παίρνει βαθμιαία τα χαρακτηριστικά της ξενοκρατίας. Βλέπει τη χώρα μας να οδηγείται στην οικονομική καταβαράθρωση που αποτυπώνεται στην μεγάλη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεών της, στη συνεχιζόμενη διόγκωση του χρέους της, σε μια τερατώδη εξάπλωση της ανεργίας και της φτώχειας.
Μέσα στο βάλτο της καπιταλιστικής κρίσης η πολιτική του οικονομικού βουλιάγματος του λαού δε θα σταματήσει -όπως το λέει και ένα σύνθημα των διαδηλώσεων- παρά μόνο αν το εργατικό και λαϊκό κίνημα τη σταματήσει με τους αγώνες του. Παρά τα όσα λέγονται από τα αστικά κόμματα μπροστά στις βουλευτικές εκλογές, για να εξαπατήσουν το λαό και να χειραγωγήσουν την ψήφο του, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως την επαύριον των εκλογών μια νέα λαίλαπα αντιλαϊκών μέτρων θα σηκωθεί. Αλλά, «όπου υπάρχει καταπίεση, υπάρχει και αντίσταση», η άγρια αντιλαϊκή πολιτική εξεγείρει τα θύματά της και βγάζει μαζικά στο δρόμο του αγώνα τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Αναπόφευκτα, όσο αυτή συνεχίζεται και κλιμακώνεται, θα γεννά και θα ξαναγεννά την τάση της λαϊκής αντίστασης και πάλης. Αυτό βεβαιώνει και η διετία των μνημονίων, όπου ξέσπασαν μεγάλοι πανελλαδικοί απεργιακοί αγώνες και μαζικά συλλαλητήρια, που άσκησαν μια ισχυρή πίεση και οδήγησαν σε όξυνση της κυβερνητικής και πολιτικής κρίσης και σε μεγάλη απομόνωση την κυβέρνηση. Παρά την παραπλανητική προπαγάνδα, την τρομοκρατία, την προβοκάτσια και την αστυνομική καταστολή που εξαπολύθηκε ενάντιά τους, παρά τις διακυμάνσεις και τις σοβαρές πολιτικοσυνδικαλιστικές και οργανωτικές αδυναμίες αυτών των αγώνων, η ζωή έδειξε πως η λαϊκή αντίσταση δεν κατευνάζεται αλλά σιγοβράζει και αν τη μια στιγμή υποχωρεί, την επόμενη επανέρχεται με νέα μεγαλύτερη μαχητική ορμή. Όσες δυσκολίες συνάντησε η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ στο πέρασμα των μνημονιακών μέτρων, δεν προέκυψαν από καμιά Βουλή, από καμιά κοινοβουλευτική ψηφοφορία. Ήταν αποκλειστικό αποτέλεσμα του εξωκοινοβουλευτικού αγώνα του λαού, που όσο πιο μαζικός, ενωτικός και επίμονος εκδηλώνονταν, τόσο περισσότερο στρίμωχνε την κυβέρνηση και όλο το αστικό πολιτικό σύστημα.
Για την απόκρουση της πολιτικής των μνημονίων και την ανατροπή της πολιτικής της φτώχειας, της ανεργίας και της ξένης εξάρτησης, η οργάνωση και ανάπτυξη λαϊκού μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα έχει, αναμφισβήτητα, πρωταρχική σημασία. Όμως, αυτό το συμπέρασμα είναι ανεπαρκές και ελλιπές αν δεν δοθεί απάντηση στο πως αυτός ο αγώνας θα μπορέσει να αποβεί αποτελεσματικός και νικηφόρος. Το ζητούμενο είναι πάνω σε ποιους στόχους και αιτήματα και με ποιο τρόπο ο λαός θα μπορέσει να οργανώσει την αντίστασή του, να υπερασπίσει τα δικαιώματά του, να ενωθεί και να ανεβάσει το επίπεδο συνειδητότητας και οργανωτικότητάς του και να προετοιμαστεί να αντιπαλέψει αποφασιστικά τους ταξικούς αντιπάλους του.
Θεωρούμε ότι κεντρικός στόχος του μαζικού κινήματος πρέπει να είναι η απόκρουση της γενικευμένης επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, η ανατροπή των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων και συνολικά η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων. Η εκπλήρωση ενός τέτοιου στόχου περνά μέσα από τη μέγιστη κινητοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων. Μέσα από την οργάνωση και διεξαγωγή μαζικών ενωτικών αγώνων που θα έχουν συνέχεια και κλιμάκωση και θα διαμορφώνουν ένα πανεργατικό παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης και πάλης.
Σταθερή μας επιδίωξη πρέπει να είναι στα συνδικάτα και τους συλλόγους, μέσα στο μαζικό κίνημα να συσπειρωθούν αγωνιστικά γύρω από αιτήματα και στόχους σε μέτωπα πάλης ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, προωθώντας την πολιτική της κοινής δράσης. Όσοι ισχυρίζονται πως την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων θα την λύσουν οι εκλογές ή κάποιες άλλες «ταχύρρυθμες συνταγές» και έχουν έτοιμες τις λύσεις είτε της «λαϊκής εξουσίας», είτε της «αριστερής διακυβέρνησης», είτε της «αντικαπιταλιστικής επανάστασης» δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να σκορπούν τις χειρότερες αυταπάτες και εν τέλει να καλλιεργούν τη πιο βαθιά απογοήτευση. Για να αντιμετωπιστεί η πολιτική του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για να αλλάξουν οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί θα χρειαστούν σκληρές και μακρόχρονες προσπάθειες μιας ολόκληρης περιόδου, που στη διάρκειά της -και στο καμίνι των λαϊκών αγώνων και των μεγάλων ιδεολογικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων- θα προχωρήσει η υπόθεση της ανασυγκρότησης του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που είναι αναγκαία προϋπόθεση για να αποκτήσει ο λαός ραχοκοκαλιά, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να κοιτάξει κατάματα τους κύριους αντιπάλους του.
- Από τη μια, οι μηχανισμοί του ιμπεριαλισμού και τα κόμματα της ντόπιας ολιγαρχίας μέσα από την αντιδραστική κυβερνητική συμμαχία τους, χαλκεύουν νέα δεσμά καταδικάζοντας το λαό σε αργό θάνατο. Από την άλλη, σημειώνεται μια πλατιά αφύπνιση των λαϊκών μαζών και η προσχώρηση στον αγώνα χιλιάδων εργαζόμενων.
- Σε αυτές τις συνθήκες, το πραγματικό ζήτημα που προβάλλει δεν είναι να προσανατολιστεί ο λαός και η Αριστερά στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και στην αναζήτηση δήθεν αριστερών κυβερνήσεων, αλλά να στραφεί σταθερά στο δρόμο της μαζικής εξωκοινοβουλευτικής πάλης. Με στόχο να ανατραπεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Με σκοπό να αναπτυχθεί ο γενικότερος αγώνας του λαού μας για την έξοδο από την EE και το NATO, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό.