Είναι απόγευμα Τετάρτης. Στα σκαλάκια του Συντάγματος μια γυναίκα δοκιμάζει το κραγιόν της, τρεις έφηβοι ακούν τη μουσική τους από ένα μικρό μεγάφωνο και άλλοι περιμένουν εκείνον που τους έχει «στήσει». Πάνω από τα σκαλάκια βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής ένας άλλος κόσμος. Έχει σκηνές, πανό και ανθρώπους που κάθονται δίπλα και περιμένουν κουκουλωμένοι με ρούχα για να προστατευτούν όπως μπορούν από το ξαφνικό αγιάζι.
Το κοντράστ μεταξύ μιας καθημερινότητας που εκτυλίσσεται και μιας που έχει «παγώσει» στο χρόνο, δύσκολα μπορεί να σ’ αφήσει αδιάφορο. Πόσω μάλλον όταν περιλαμβάνει τόσο έντονες αντιθέσεις. Από τη μία την εικόνα παιδιών που χορεύουν και από την άλλη εκείνη παιδιών που κρατούν χαρτόνια τα οποία γράφουν για σύνορα που διαλύουν τις οικογένειές τους.
Ήδη από χτες έχει εκδηλωθεί ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης στους 11 πρόσφυγες απεργούς πείνας, πέντε γυναίκες και έξι άντρες, για τη δικαίωση των αιτημάτων τους, κυριότερο από τα οποία είναι η επανένωση με τις οικογένειές τους που βρίσκονται στη Γερμανία. Ώστε κι εκείνοι σιγά-σιγά, με αφετηρία ότι θα είναι όλοι μαζί και όχι τα παιδιά σε άλλη χώρα από τους γονείς, να επιστρέψουν στη δική τους καθημερινότητα, έστω μακριά απ’ τον τόπο τους και τις δικές τους πλατείες.
«Τους το είχαμε πει…»
«Είμαι μόνος. Δεν έχω δει την οικογένειά μου για 2,5 χρόνια», λέει στην «Αυγή» ο Μοχάμεντ Αλ Σιλάχ, 33 ετών που με τη σύντροφό του έχουν 5 παιδιά και όλοι τους είναι στη Γερμανία. Ο ίδιος βρίσκεται στην Ελλάδα 11 μήνες και μένει στο κέντρο φιλοξενίας του Σκαραμαγκά. «Έχω κάνει αίτημα για επανένωση της οικογένειάς μας, το οποίο έγινε αποδεκτό πριν 7 μήνες. Παρόλα αυτά ακόμη δεν έχω καταφέρει να πάω. Από την οικογένειά μου με ρωτάνε, ‘μα αφού έκαναν δεκτό το αίτημα, γιατί δεν έρχεσαι;’ Δεν μπορούν να καταλάβουν. Ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω.»
Όπως λέει ο Μοχάμεντ πριν καταλήξει στο να επιλέξει την απεργία πείνας ως μέσο διεκδίκησης, εξάντλησε ό,τι περιθώρια είχε. «Πριν τρεις μήνες κάναμε συνάντηση με την Υπηρεσία Ασύλου στην Λεωφόρο Κατεχάκη. Εκεί μας έδωσαν υποσχέσεις ότι τα πράγματα θα προχωρήσουν. Τους τονίσαμε με κάθε τρόπο ότι αν αυτό δεν συμβεί, τότε εμείς θα προχωρούσαμε στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας ακόμη και κάνοντας απεργία πείνας». Έχουν επιλέξει αυτό το μέσο πάλης, διότι έτσι θέλουν να κάνουν ευρύτερα γνωστό το θέμα. «Θέλαμε να βγούμε έξω και να εξηγήσουμε στον κόσμο τι συμβαίνει», λέει ο Μοχάμεντ.
Από το σημείο που βρίσκονται οι 11 πρόσφυγες, που έχουν στο πλευρό τους τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς που βρίσκονται εγκλωβισμένα στην Ελλάδα, όπως ακόμη φίλους και αλληλέγγυους, περνά πολύς κόσμος. Άλλοι προσπερνούν, άλλοι περιορίζονται στο να κοιτάξουν το πανό και τα χαρτόνια με τα συνθήματα. Αρκετοί όμως είναι κι εκείνοι που ρωτάνε. Πολλές φορές οι εικόνες από μόνες τους είναι αρκετές. Ένα παιδί κρατάει μια ζωγραφιά σε χαρτόνι, η οποία απεικονίζει ένα αεροπλάνο και γράφει από πάνω Γερμανία. Στο κάτω μέρος λέει «τώρα» και δίπλα έχει ζωγραφισμένη μια οικογένεια, όπως τη ζωγραφίζει κάθε παιδί στον κόσμο, όπως αισθάνεται και βλέπει την οικογένειά του κάθε παιδί στον κόσμο.
Όπως μας λένε στο Σύνταγμα, προεκλογικά η Γερμανία είχε βάλει πλαφόν στις επανενώσεις οικογενειών, κόντρα σε ό,τι ορίζει ο κανονισμός του Δουβλίνου. Πριν τι εκλογές δεχόταν μόλις 70 επανενώσεις το μήνα, τώρα λίγες παραπάνω, τη στιγμή που υπήρχε ανάγκη για 600 έως 1.000, με αποτέλεσμα σήμερα πάνω από 5.000 υποθέσεις προσφύγων να εκκρεμούν, παρότι τα αιτήματα τους έχουν γίνει αποδεκτά για επανένωση.
«Πριν έρθω εδώ, πήρα τον γιο μου για να τον αποχαιρετίσω»
«Ό,τι έχω στη ζωή μου είναι το αγόρι μου, το παιδί μου», μας λέει ηλικιωμένη πρόσφυγας, που ξεκίνησαν μαζί με τον άντρα της πριν καιρό το μεγάλο ταξίδι από τη Συρία, με μόνη πραγματική τους επιθυμία, να είναι μαζί με τον 35χρονο γιο τους. «Εμάς την αίτησή μας την απέρριψαν, λένε δεν έχουμε αρκετά χαρτιά. Πηγαίνω κάθε μέρα. Προσπαθώ να μαζέψω τα χαρτιά που λένε. Όμως είμαι σε κακή κατάσταση και σε ακόμη χειρότερη ο άντρας μου. Εγώ έχω χτυπημένο το χέρι μου από πυροβολισμούς και ο άντρας μου αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με την όραση και την ακοή του. Μας λένε εδώ ότι πρέπει να κάνει επέμβαση και ότι πρέπει να πάμε στη Γερμανία για να γίνει η εγχείρηση. Έχουμε κάνει τα πάντα και περιμένουμε. Ο γιος μας έχει κάνει τα πάντα στη Γερμανία για να μας βοηθήσει και περιμένει κι εκείνος. Τα προβλήματα όμως δεν περιμένουν. Ο άντρας μου πρέπει να κάνει το συντομότερο επέμβαση στα μάτια του, διαφορετικά το πρόβλημα θα είναι μη αναστρέψιμο. Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι!»
Και εκείνη λέει ότι ο λόγος που προχώρησε στην απεργία πείνας είναι για να μάθει για το ζήτημα ο κόσμος. «Πριν έρθω εδώ πήρα τον γιο μου τηλέφωνο να του πω για την απεργία μας και για να τον αποχαιρετίσω σε περίπτωση που τα πράγματα δεν έρθουν όπως τα θέλουμε. Ελπίζω να τα καταφέρουμε. Όμως τι αλήθεια περιμένουμε;»
«Ενώνουμε τις φωνές μας μαζί τους»
Στο πλευρό των προσφύγων βρίσκονται πολλοί. Χτες πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα ανοιχτή συνέλευση με θέμα το πώς θα υποστηριχθεί ο αγώνας των προσφύγων και εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση 10 οργανώσεις, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.
«Οι πρόσφυγες σήμερα αποφάσισαν να φωνάξουν ως εδώ κι εμείς ενώνουμε τις φωνές μας, απαιτώντας να μπει τέλος στην εξευτελιστική μεταχείριση που υπομένουν χιλιάδες πρόσφυγες εντός της ΕΕ, στον εγκλεισμό των προσφυγικών πληθυσμών σε στρατόπεδα, στις συμφωνίες επαναπροώθησης σε δήθεν ασφαλείς τρίτες χώρες σαν την Τουρκία και τη Λιβύη, στις αντιδραστικές αλλαγές στο σύστημα ασύλου, στην περιοριστική πολιτική μετεγκατάστασης, στις μαζικές απελάσεις που ετοιμάζονται», αναφέρεται στην ανακοίνωση.
Την υπογράφουν οι: Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, ΑΠ ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ, Αριστερή Ενότητα (σε ΑΕΙ-ΤΕΙ), Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Nosotros, ΚΕΕΡΦΑ – Κίνηση Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή, Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό, Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, ΣΥΠΡΟΜΕ – Συντονισμός για το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, συλλογικοτήτων, Χώρος Στέγασης Προσφύγων City Plaza
Προσθέτουν ακόμη ότι στέκονται στο πλευρό των προσφύγων «που εξαναγκάζονται να προσφύγουν στο ύστατο μέσο αγώνα για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματα: οι οικογένειες που κόπηκαν στα δύο, τα παιδιά που χωρίστηκαν από γονείς τους στο δρόμο της προσφυγιάς να ξανασμίξουν. Και οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες στα νησιά να μετακινηθούν από τα κολαστήρια των hotspot, να αποκτήσουν πρόσβαση στο άσυλο και να αρθεί το καθεστώς εξαίρεσης δικαιωμάτων που επέβαλλε η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Στο πλαίσιο αυτό, εκφράζουμε επίσης την αλληλεγγύη μας στην απεργία πείνας που έχουν ξεκινήσει πρόσφυγες στη Λέσβο.»
«Μέχρι το τέλος»
Οι πρόσφυγες δηλώνουν αποφασισμένοι να επιμείνουν στον αγώνα τους μέχρι να δικαιωθούν. Ζητούν την επανένωση των οικογενειών τους με προτεραιότητα σ’ εκείνους που έχουν υποβάλλει αίτημα και έχει γίνει δεκτό εδώ και πάνω από 6 μήνες. Παράλληλα ζητούν να συμβαίνει όπως πριν η κάλυψη των εξόδων μετακίνησή τους στη Γερμανία από το αρμόδιο κράτος, όπως προβλέπει ο διεθνής κανονισμός. «Χάσαμε τον τόπο μας, τα σπίτια μας, τους ανθρώπους μας. Μη μας στερείτε όσους είναι ακόμη ζωντανοί», είναι το μήνυμα του Μοχάμεντ, που δεν έχει καταφέρει ποτέ του να δει από κοντά τον πιο μικρό του γιο, καθώς η γυναίκα του όταν έφευγε από τη Συρία ήταν έγκυος..
Η Αυγή
