Είμαι γενιά του εμφυλίου. Από οικογένεια κομμουνιστών. Όταν έπιασαν τον πατέρα μου, η μητέρα μου ήταν έγκυος σ’ εμένα. Γεννήθηκα και ο πατέρας μου ήταν στην Μακρόνησο και της μητέρας μου ο αδελφός στον Άη Στράτη. Ήδη όταν γεννήθηκα υπήρχαν άλλα τρία παιδιά στην οικογένεια.
Ο πατέρας Μικρασιάτης, που αυτό είναι περιουσία μηδέν. Ούτε καν, αυτά που δώσανε στους Μικρασιάτες, λόγω του ότι ο πατέρας μου δεν έκανε δήλωση, δεν μας τα έδωσαν. Φτώχεια, με τη μάνα να ξενοδουλεύει, πλύστρα, καθαρίστρια, μαζώχτρα, κι εμείς να μεγαλώνουμε το ένα το άλλο.
Μεγαλώνοντας, άρχισαν τα κυνηγητά από ασφάλεια, αποβολές από τα σχολεία, αρρώστιες άσχημες, προφυματιώσεις, πνευμονίες, ψυχολογικά.
Όλα αυτά τα αναφέρω, όχι για να πάρω επιβράβευση, αλλά για να καταλάβετε τα παρακάτω. ’63, ’65 με πιάσανε, με οδηγήσανε στην Ασφάλεια, τότε που σκοτώσανε τον αγωνιστή Πέτρουλα, και γεύτηκα ό,τι βρισίδι μπορείτε να φανταστείτε. Ήμουν πορνίδιο γι’ αυτούς, γι’ αυτό ήμουν Αριστερή, για να γ….ε χωρίς ασυδοσία. Μαθήτρια στο Γυμνάσιο ήμουν και 15 χρονών. Και βέβαια και σωματική βία. Τέλος πάντων Χούντα, παντρέυτηκα, έναν Λαμπράκη από οικογένεια κομμουνιστών, από τη Μάνη, που είχαν εκτελέσει στην Καισαριανή κι έναν πρώτο εξάδελφό του αντρός μου, τον Γιάννη Μαριόλη, 24 χρονών παλικάρι με την κατηγορία του κατασκόπου.
Αυτή είναι, κοντολογίς, η ζωή όχι μόνο εμένα, αλλά όλης της γενιάς του εμφυλίου, που παρέμεναν ιδεολόγοι και δεν πρόδιδαν τα πιστεύω τους.
Όταν βγήκα για δουλειά τη μία δεν με έπαιρναν, την άλλη δε μου έβαζαν ένσημα, και την άλλη μας πιάνανε οδηγώντας μας στην Ασφάλεια. Όλα αυτά τα βιώματα, καταθλιπτικούς μας έκαναν, και εγκεφαλικά πάθαμε, και παγκρεατίτιδες και νεφρά, και καρδιές, και όλα αυτά
Κατάφερα να συμπληρώσω 2.600 ένσημα από ΙΚΑ και ΤΕΒΕ. Ο άντρας μου σκοτώθηκε σε εργατικό, κι επειδή του έλειπε ένα ένσημο δεν πήρα τη σύνταξή του. Ούτε μας επέτρεψαν να το αγοράσουμε. Βέβαια δίπλωμα αυτοκινήτου δεν μας έβγαζαν στην εποχή μου, γιατί είχαμε ποινικό μητρώο, δηλαδή τους συνεχείς αγώνες μας, και βέβαια μου βρήκαν και την δικαιολογία να μην πάρω την αναπηρική όταν αρρώστησα, γιατί τα ένσημά μου δεν ήταν συνεχόμενα. Και πώς να είναι τη στιγμή που την μία ήμουν στην εντατική με εγκεφαλικά, την άλλη σε υποτροπιασμό με τα ψυχολογικά μου, και ήρθε και η ρευματοειδής αρθρίτιδα που πείραξε μάτια (έχω κάνει δύο εγχειρίσεις) πείραξε νεφρά, με εισαγωγές συνέχεια στα νοσοκομεία, με αναζωπηρωμένες πνευμονίες από τα παλιά.
Αυτή τη στιγμή πίνω 13 φάρμακα την ημέρα εκτός των παυσίπονα. Είμαι 69 ετών. Ζήτησα λοιπόν την σύνταξη του γήρατος επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Τότε έτυχε να την δικαιούμαι ηλικιακά. Τρία χρόνια λοιπόν μου ζητούσαν να τους πηγαίνω τα ίδια χαρτιά κάθε έξι μήνες. Όταν είδαν ότι δεν το βάζω κάτω, και συνέχιζα να τα πηγαίνω, μου έστειλαν ένα χαρτί, το οποίο λέει ότι χρωστώ στο ΤΕΒΕ 11.000 ευρώ από ένα χρέος των 1.000 ευρώ που απανοτοκίστηκε γιατί δεν το πλήρωσα. Ενημερώνω λοιπόν ότι μου ζητούν αν δεν πληρώσω αυτό το χρέος εφάπαξ, δεν πρόκειται να δω σύνταξη ποτέ. Σημειώνω, ποτέ δεν χρησιμοποίησα το βιβλιάριο του ΤΕΒΕ και ΙΚΑ, υγείας γιατί πάντα νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο υπό την παρακολούθηση γιατρών συντρόφων μου. Δεν τους χρωστάω ούτε μισό ευρώ.
Μου χρωστάτε λοιπόν. Μου χρωστάτε τις κρατήσεις μου από το ΙΚΑ. Μου χρωστάτε τις κρατήσεις του συζύγου μου. Μου χρωστάτε τις κρατήσεις μου από το ΤΕΒΕ. Μου χρωστάτε την ψυχική μου ισορροπία, που την κατέστρεψαν οι εκάστοτε δεξιοασφαλίτικες κυβερνήσεις, και που συνεχίζετε εσείς τώρα.
ΥΓ: Ο φάκελός μου ο ιατρικός, όσο και ο ασφαλιστικός, είναι στη διάθεσή σας. Και σας ενημερώνω, ότι θα συνεχίσω να διεκδικώ το δίκιο μου, και το δίκιο όλων των ιδίων μου, έως ότου ζω. Γιατί μεγάλωσα και γαλουχήθηκα για να αγωνίζομαι για τα δικαιώματα των ανθρώπων της τάξης μου, κι όχι του κεφαλαίου και περισσότερο του ξένου. Η μετάλλαξη δεν θα με ακουμπήσει, εδώ θα είμαι πάντα στον δρόμο, στους αγώνες, έστω και με την καρδιά μου γιατί το σώμα μου αδυνατεί πλέον να με ακολουθεί λόγω προβλημάτων υγείας.
Μαρία Αντωνιάδου Μαριόλη
