Του Αντώνη Μπαλωμενάκη, υποψήφιου βουλευτή Χανίων ΣΥΡΙΖΑ | Οι πρώτες εντυπώσεις από τις προεκλογικές εξορμήσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι καταλυτικές: Παντού υπάρχει ομόθυμη βεβαιότητα πως η πρώτη θέση έχει ήδη κριθεί και απομένει μόνο να διαπιστωθεί ποιά θα είναι η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη δεύτερη Νέα Δημοκρατία. Η αυτοδυναμία συνεχώς κερδίζει έδαφος σαν μια αναγκαιότητα. Ο φόβος δεν ρίζωσε αυτή τη φορά όπως το 2102. Τα αναχώματα που έγκαιρα έχει στήσει το σύστημα ενάντια στο ποτάμι της λαϊκής οργής όχι απλώς δεν φαίνονται ικανά να το αναχαιτίσουν, αλλά καν δεν αντέχουν…

Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται εν μέσω μιας βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που σάρωσε τη χώρα. Αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση θα πρέπει αγωνιωδώς να παλέψει πριν απ’ όλα να επουλώσει πληγές. Να δώσει άμεσα μια ανάσα στους χαμηλοσυνταξιούχους, στους φτωχούς αγρότες, στις λαϊκές οικογένειες που καθημερινά αντιμετωπίζουν με δέος τα έξοδα της επομένης ημέρας.

Την ίδια στιγμή πρέπει να δει πως θα χαλαρώσει το σκοινί του χρέους από το λαιμό της Ελλάδας. Θα κινηθεί με γνώση των κανόνων λειτουργίας του διεθνούς οικονομικού συστήματος , με αταλάντευτη σταθερότητα και επιμονή αλλά και με τόλμη και διαπραγματευτική δεινότητα. Θα αξιοποιήσει όχι μόνο τους κοινοτικούς μηχανισμούς και τις θεσμικές δυνατότητες που παρέχονται, αλλά και κάθε δυνατή διεθνή στήριξη.

Θα επωφεληθεί από όλες τις αντι-νεοφιλελεύθερες και τις απλώς λογικές εισηγήσεις για δραστική απομείωση του χρέους, που ευτυχώς αυξάνονται . Πριν απ’ όλα θα στηριχτεί στην μεγάλη πλειοψηφία που θα του δώσει ο Λαός. Η εντολή που θα έχει λάβει από τις εκλογές είναι το καλύτερο όπλο για τις διαπραγματεύσεις.

Παράλληλα η νέα Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να δρομολογήσει την ανασυγκρότηση της χώρας. Να δώσει λύσεις στο μεγάλο πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους, που θα ανακουφίσουν τους πολλούς και θα προσφέρουν προοπτικές ανάπτυξης. Να δημιουργήσει νέες παραγωγικές δομές. Να διασφαλίσει το δημόσιο πλούτο από τη λεηλασία που επιτρέπουν οι μνημονιακοί νόμοι. Να δώσει ευκαιρίες στους νέους .

Τίποτα απ’ όλα που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να γίνει με τη λογική της ανάθεσης. Όσοι και όσες τον ψηφίσομε οφείλουμε να είμαστε ενεργοί για να στηρίξομε τις μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες, άγρυπνοι να αποκρούσομε σχέδια παλινόρθωσης του σάπιου καθεστώτος που θ’ αρχίσει να γκρεμίζεται από τις 26.

Η Αριστερά στην Ελλάδα δεν ήλθε από το πουθενά και δεν γιγαντώθηκε μόνο εξ αιτίας της κρίσης ! Έρχεται από πολύ μακριά έχοντας περάσει από τη φωτιά και δοκιμαστεί. Στελεχώνεται από ενεργούς Πολίτες με διαπιστευτήρια εντιμότητας, αγωνιστικότητας, σταθερής πίστης σε Αξίες και Αρχές.

Αγωνίζεται εδώ και έναν αιώνα να πάει την Κοινωνία μπροστά . Ξέρομε πολύ καλά ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται μέσα στις τάξεις του λαϊκού κινήματος αλλά απέναντι ,στην οργανωμένη αντίδραση του μεγάλου κεφαλαίου, στη διαπλοκή, στα διεθνή κέντρα εξάρτησης. Γιαυτό και ζητάμε συστράτευση πριν απ’ όλα όλων των αριστερών πολιτών αυτής της χώρας . Δεν είναι ώρα για πικρίες, μικροκομματικά μαγαζάκια και πολιτικούς υπολογισμούς της δεκάρας .

Όλοι μαζί και όλοι μπροστά ! Αυτό είναι το σύνθημα των ημερών.

Η ελπίδα έχει όνομα έχει και χρώμα: γράφεται με ΚΟΚΚΚΙΝΟ!

abalomenakis@yahoo.gr

Γράφει ο Κώστας Παδουβάς, αντιστράτηγος ε.α. | Παρόμοιες έννοιες με τον Αναθεωρητισμό παρέχουν οι λέξεις Ρεβιζιονισμός (revisionism), Ρεφορμισμός (reformistic) και τα παράγωγά τους. Σημαίνουν «επανεξετάζω», «ξαναβλέπω», «αναθεωρώ», μια έγκυρη και γενικά αποδεκτή αλήθεια ή πρακτική, τροποποιώντας, αναμορφώνοντας, μεταρρυθμίζοντας, αναβαθμίζοντας  τις παλιότερες κατά περίπτωση παραδοχές ή πρακτικές. Ανάλογα με το περιεχόμενο και τις έρευνες στήριξης του αναθεωρητισμού ονοματίζεται Επιστημονικός, Πολιτικός, Αποκαλυπτικός, Προκλητικός κ. ο. κ. Εξαίρεση στον αναθεωρητισμό αποτελεί η π ί σ τ η (θρησκευτική, πατριωτισμού-φιλοπατρίας, δημοκρατικότητας κ. ά. ), ως  άκρως σημαντική προκατασκευασμένη αντίληψη που ισχύει δια βίου.

Ο  ιστορικός αναθεωρητισμός ανήκει στο επιστημονικό είδος εφόσον  τεκμηριώνεται με   αδιάσειστα και αδιάψευστα συγκεκριμένα στοιχεία που κλονίζουν την καταγεγραμμένη ιστορία. Σε όλες τις άλλες επιδιώξεις είναι  ζ η μ ι ο γ ό ν ο ς και π ρ ο κ λ η τ ι κ ό ς  αναθεωρητισμός που επενεργεί, μεταξύ άλλων, κατά της φιλοπατρίας που αναπτύχθηκε από τα προηγούμενα αληθή  ιστορικά γεγονότα. Δύο πρόσφατα παραδείγματα ιστορικού ζημιογόνου και προκλητικού αναθεωρητισμού  συγκλόνισαν τις σύγχρονες ελληνικές κοινωνίες και σκόρπισαν ανησυχίες σε βάρος της φιλοπατρίας των Ελλήνων:

Ο πρώτος (παλαιότερος) προβλήθηκε σε βάρος των καταγεγραμμένων ιστορικών γεγονότων  της Μικρασιατικής καταστροφής του Ελληνισμού το 1922, δια μέσου νέου παιδαγωγικού βιβλίου της ΣΤ΄ τάξεως των Δημοτικών σχολείων της χώρας το έτος 2006, με την προκλητική φράση στο βιβλίο:

«Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν»,
αντί των πραγματικών  περιγραφών της τραγικότητας και της αγωνίας των πληθυσμών Ελληνικής εθνικότητας της Μικράς Ασίας, που είτε κατασφάχτηκαν ομαδικά (χωρίς ουδέποτε να καταγραφούν έστω και αριθμητικά), είτε για να αποφύγουν το θάνατο εγκατέλειψαν τις εστίες τους (1.500.000 Έλληνες περίπου) για να διεκπεραιωθούν στην  τότε ελεύθερη Ελλάδα, που ήταν σε κακή οικονομική κατάσταση. Οι περιουσίες όλων (ζώντων και θανόντων) ιδιοποιήθηκαν, ή πυρπολήθηκαν από τον Τουρκικό όχλο είτε δημεύτηκαν. Ιδιαίτερα  στην περιοχή  Σμύρνης που έσφυζε από ελληνική ζωντάνια, πνευματικότητα και παράδοση πολλών αιώνων, η γενική πυρπόληση προκάλεσε την ολοκληρωτική καταστροφή της.

Υπεύθυνη της συγγραφής του παιδαγωγικού βιβλίου είχε οριστεί από το Υπουργείο Παιδείας η  Ελληνίδα καθηγήτρια της ιστορίας και ιστορικής εκπαίδευσης  στην παιδαγωγική σχολή του Α.Π. Θεσσαλονίκης και βουλευτής Α΄ Πειραιώς κ. Μαρία Βασιλείου Ρεπούση μαζί με τους συνεργάτες της ιστορικούς Χαρά Ανδρεάδη, Αριστείδη Πουταχίδη και Αρμόδιο Τσιβά.

Ωστόσο, για τον αναθεωρητισμό που επιχειρήθηκε  από την παραπάνω τετραμελή ομάδα ιστορικών, ενοχοποιήθηκε επιλεκτικά η επικεφαλής κ. Μ. Ρεπούση, η οποία συνέχισε να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα και τα αισθήματα φιλοπατρίας εκ του ασφαλούς, όπως:

• Όταν αποσύρθηκε το κατάπτυστο παραπάνω εκπαιδευτικό βιβλίο το 2007, δε δίστασε να κατηγορήσει τον τότε Υπουργό Παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη,  για…ανευθυνότητα!
• Όταν ο Πρόεδρος του κοινοβουλίου ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της Ποντιακής γενοκτονίας (353.000 Έλληνες σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους στον Πόντο), εκείνη αποχώρησε από την ολομέλεια της Βουλής.
• Υπέβαλε ερώτηση στο Κοινοβούλιο διαμαρτυρόμενη γιατί να θεωρούνται παράνομα τα μουσουλμανικά νηπιαγωγεία της Θράκης.
• Υπέβαλε πρόταση στον υπουργό Παιδείας να μην είναι υποχρεωτικός ο εκκλησιασμός των μαθητών, ισχυριζόμενη ότι  δεν έχει καμία θέση στο σύγχρονο ελληνικό- ευρωπαϊκό σχολείο.
• Συμπαραστάθηκε στους συντελεστές της άθλιας και αναίσχυντης θεατρικής παράστασης Corpus Christi, της δήθεν ιστορίας ενηλικίωσης του Ιησού και των Αποστόλων ως μιας ομάδας ομοφυλόφιλων που ζουν στο σημερινό Τέξας, κατηγορώντας, ταυτόχρονα, τους Έλληνες για “θρησκευτικό φανατισμό  που αποβαίνει εναντίον της ελευθερίας του λόγου και στρέφεται κατά της δημοκρατίας”  κ. ά.

Ο δεύτερος (πρόσφατος) προκλητικός ιστορικός αναθεωρητισμός επιχειρήθηκε δια μέσου ενός βιβλίου που κυκλοφόρησε σε διάφορες γλώσσες (και στην Ελληνική) το 2011, με τον εξελληνισμένο τίτλο “Η μάχη της Κρήτης” και πραγματικό τίτλο στη γερμανική γλώσσα: “Operation Merkur: Die Eroberung der Insel Kreta im mai 1941” (=Επιχείρηση Ερμής: Η κατάκτηση της νήσου Κρήτης το Μάη του 1941). Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο ομότιμος  ιστορικός  καθηγητής του Γερμανικού Πανεπιστημίου Μανχάιμ (Μannheim), κ. Χάινς Ρίχτερ (Ηinz Richter).

Στο βιβλίο αυτό εγκωμιάζονται οι Γερμανικές δυνάμεις αεραπόβασης στην Κρήτη κατά τον ΙΙ Π.Π. προσθέτοντας ότι: “Ήσαν νεαρά θύματα στρεβλής παιδείας, ενθουσιώδεις ιππότες, ιδεολόγοι της Άριας φυλής, τέκνα της τότε Γερ¬μανικής ελίτ”,  ότι “είναι και¬ρός να τους αναγνωριστεί τούτο”, ότι  “η μάχη ήταν ιπποτική και δίκαιη”, ότι “δεν ήταν κάποιο σημαντικό γεγονός”,ότι “ήταν μύθος η καθυστέρηση 6 εβδομάδων της επιχείρισης Barbarossa κατά της  Ρωσίας, ότι η  εθνική αντίσταση Κρήτης ήταν“βρώμικος, σκοτεινός και κτηνώδης ανταρτοπόλεμος που προκάλεσε τα αντίποινα των στρατευμάτων κατοχής” κ. ά.

Ο συγγραφέας δεν αναφέρθηκε στις δυσανάλογες έμψυχες και άψυχες απώλειες των εισβολέων στην επιχείρηση ΕΡΜΗΣ (υπήρξαν πολλές χιλιάδες νεκροί επίλεκτων εισβολέων και εκατοντάδες αεροσκάφη-πολεμικά πλωτά και άλλα μέσα  κατά τη μάχη), αλλά ούτε στους εκδικητικούς Γερμανούς σφαγείς του άμαχου Κρητικού λαού (μεταξύ του οποίου 1113 νέες γυναίκες,  869 παιδιά και πολλές χιλιάδες εκτελέσεις ανδρών ανεξαρτήτου ηλικίας) όπως στο Κοντομαρί Χανίων, στις πυρπολήσεις-ισοπεδώσεις χωριών και αγαθών στην Κάνδανο, Βιάννο, Ανώγεια κ.ά., εξαθλιώνοντας τους διασωθέντες κατοίκους και τους απογόνους τους από τις ελλείψεις στέγης, τροφίμων και άλλων αγαθών. Καμιά αναφορά, τέλος, για τις κάθε είδους οφειλόμενες αποζημιώσεις,  οι οποίες είναι κυλιόμενες, δεσμευτικές και ουδέποτε διαγραφόμενες ή συμψηφιζόμενες με άλλα οικονομικά αντικρίσματα.

Είναι αυτονόητο ότι με τις ιστορικές αυτές διαστρεβλώσεις ο συγγραφέας στοχεύει στην εξ ίσου κατανομή των ευθυνών  μεταξύ των εισβολέων και μετέπειτα κατακτητών Γερμανών του Γ΄ Ράιχ (της Βέρμαχτ) στην Κρήτη το 1941 (εγκληματιών πολέμου) και των τοπικών κατοίκων (με την εύλογη αμυντική αντίσταση) και στη διαγραφή των οφειλομένων αποζημιώσεων από τους εισβολείς-κατακτητές.

Παρά τα παραπάνω και πολλά άλλα που δεν αναφέρονται από έλλειψη χώρου, το Πανεπιστήμιο Κρήτης τίμησε το Γερμανό συγγραφέα κ. Χ. Ρίχτερ αναγορεύοντας τον Διδάκτορα του Πανεπιστημίου αυτού την 20-11-2014. Η αναγόρευση υπήρξε επεισοδιακή, καθόσον διακόπηκε την προηγουμένη ημέρα από τα θύματα και λοιπούς διαμαρτυρόμενους Κρητικούς στον ορισθέντα χώρο εκτός του Π.Κ., οπότε ολοκληρώθηκε κρυφά στους χώρους του Π.Κ. που τελούσε υπό κατάληψη!

Οι ποικίλες διαμαρτυρίες συνεχίζονται και όπως φαίνεται δεν πρόκειται να σταματήσουν εάν δεν ακυρωθεί η αναγόρευση του Χ. Ρίχτερ σε Διδάκτορα από το Π.Κ. που του απένειμε αυτήν την υψίστη τιμή και εάν δεν αποκατασταθεί η προχειρότητα και η εμπάθεια αντιμετώπισης των διαμαρτυρομένων Κρητικών από τους πρωτεργάτες καθηγητές της αναγόρευσης αυτής. Η πλέον εμπαθής αντιμετώπιση θεωρείται εκείνη του καθηγητή  και πρωτεργάτη της αναγόρευσης κ. Ανδρέα Στεργίου, ο οποίος αντί να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις ως Ακαδημαϊκός δάσκαλος σε όλους τους διαμαρτυρόμενους (συναδέλφους του καθηγητές, αρθρογράφους κ.ά.), απάντησε ειρωνικά και με την εμπάθεια άλλων εποχών στο διαμαρτυρόμενο  ε. α. Επίτιμο Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγό κ. Μανούσο Παραγιουδάκη, ως εξής: “ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του  πρέπει να γνωρίζουν ότι η στρατιωτική επιτροπεία των Πανεπιστημίων έχει παρέλθει εδώ και 40 χρόνια”, υπερεκτιμώντας την κρίση του ακόμη και σε ειδικά εθνικά θέματα!…

Παρά το ότι οι δημιουργοί και οπαδοί των δυο παραπάνω  ιστορικών, πλέον, αναθεωρητισμών   έχουν δημοσιοποιήσει διάφορες ρηχές δικαιολογίες για να αμβλύνουν τις κοινωνικές αντιδράσεις σε βάρος τους, οι οποίες προκαλούν θυμηδία και παραλείπονται, η Ελληνική Πολιτεία έχει μηχανισμούς έρευνας και αποκάλυψης των κινήτρων των ιδίων, των συνεργατών τους, των πατρόνων και λοιπών δόλιων επίβουλων που στρέφονται κατ΄ αποτέλεσμα σε βάρος της φιλοπατρίας των Ελλήνων. Ας τους ενεργοποιήσει για παραδειγματισμό των επίδοξων οπαδών των ζημιογόνων ιστορικών αναθεωρητισμών.

elzoni.gr

Όλοι γνωρίζαμε από καιρό ότι την ώρα των εκλογών, την ώρα της τελικής μάχης θα επικρατούσε πολύ μεγάλη πόλωση και συσπείρωση ανάμεσα στα δυο μεγάλα κόμματα. Οι συζητήσεις εστιάζονται στη διαχείριση του χρέους, στις δυνατότητες μείωσης ή διαγραφής του και στο τι είναι εφικτό όσον αφορά τη σχέση μας με τους δανειστές μας.

Οδηγούμαστε σε μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ που ελπίζουμε ότι θα εφαρμόσει οικονομική πολιτική -πέρα από κευνσιανες & σοσιαλδημοκρατικές λογικές- στο εσωτερικό και θα διεκδικήσει με σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας τη διαγραφή του μεγαλυτέρου μέρους του χρέους στο εξωτερικό και αποπληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων. Όμως, στη μάχη που δίνουμε το διακύβευμα δεν είναι απλά ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα τη μείωση του χρέους και τις συνέπειες στη καθημερινή μας ζωή από την ύπαρξη του.

Δίνουμε τη μάχη για το όραμα του σοσιαλισμού, και για την αριστερή ιδεολογία μας, για τις πανανθρώπινες άξιες της ισότητας αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, συντροφικότητας, ιδέες ενάντια στην ιδεολογία του κέρδους, στην εκμετάλλευση ανθρώπων από άνθρωπο και στη θεοποίηση των αγορών.

Η χώρα πέρα από το διμέτωπο αγώνα για το χρέος και την παραγωγική ανασυγκρότηση οφείλει να δώσει νικηφόρα τις μάχες για την αξιοπρέπεια του λαού μας, την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας, την ανασύσταση του κοινωνικού κράτους για καλύτερη δημόσια και δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, για δημόσια & δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους, για μακρόχρονη λύση – χωρίς περικοπές συντάξεων- του ασφαλιστικού προβλήματος.

Χρειαζόμαστε μια ισχυρή και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση στυλοβάτη των επενδύσεων, ισχυρές τοπικές κυβερνήσεις σε κάθε περιφέρεια, αποτελεσματική, με πόρους & κοντά στο πολίτη τοπική αυτοδιοίκηση, απαλλαγμένη από τα δεσμά του Καλλικράτη. Θέλουμε ανεξάρτητη, πολυδιάστατη, εθνική εξωτερική πολιτική που να συμβαδίζει με τις ανάγκες του τόπου μας και το διεθνές δίκαιο.

Χρειαζόμαστε μια ανεξάρτητη, ακομμάτιστη και αμερόληπτη δικαιοσύνη. Χρειαζόμαστε συνεργατικά & συνεταιριστικά σχήματα επενδύσεων στις ΑΠΕ, στη γεωργία, στη μεταποίηση, στο τουρισμό. Θέλουμε καθιέρωση και ενίσχυση των δομών της αλληλέγγυας οικονομίας. Θέλουμε αναμόρφωση & επέκταση & απλοποίηση του θεσμικού πλαισίου.

Χρειαζόμαστε ισχυρή περιβαντολλογικά νομοθεσία, καθιέρωση του «χωροταξία παντού» και κτηματολόγιο, Απαιτείται ένα απλό, δίκαιο άλλα και αυστηρό με ποινές φορολογικό σύστημα, με πάταξη της φοροδιαφυγής, κατάργηση φοροαπαλλαγών του μεγάλου κεφαλαίου και φορολόγηση με βάση τη φοροδοτική ικανότητα του καθενός, όπως επιτάσσει το σύνταγμα.

Χρειαζόμαστε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα που θα εργάζονται και θα συμβάλουν στη πρόοδο της χώρας. Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό και υγιή τραπεζικό τομέα, με ισχυρή παρουσία του δημοσίου που θα εγγυάται τις καταθέσεις του λαού και θα συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη της χώρας. Χρειαζόμαστε ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, ιδιαιτέρα των νέων και σε νέες τεχνολογίες.

Υπάρχει εναλλακτικός δρόμος στο νεοφιλελευθερισμό και στην ιδιωτικοποίηση των πάντων ενάντια πινακίου φακής. Η χώρα χρειάζεται ένα ισχυρό πρόγραμμα δημόσιων -θα ακολουθησουν οι ιδιωτικές- επενδύσεων σε τομείς που έχουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα, ουσιαστική ανασυγκρότηση του πρωτογενή & δευτερογενή τομέα και νέο προσανατολισμό στο τουρισμό.

Πυλώνες ανάπτυξης θα είναι οι ισχυρές δημόσιες επιχειρήσεις, η αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου, και η αξιοποίηση και όχι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Στη προσπάθεια αυτή θα πρέπει να αξιοποιηθεί και να κληθεί να συμβάλλει με το καλύτερο δυνατό τρόπο το ιδιαιτέρα μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας. Η χώρα μετά από μια πενταετία ύφεσης είναι φανερό σε όλους ότι δε μπορεί να ανορθωθεί από αυτούς που μας έφεραν εδώ.

Πολλοί άνθρωποι με λογικές του παρελθόντος – ακόμα και αν κάποιοι προέρχονται από χώρους της αριστεράς – έχουν πλήρως ενσωματωθεί στο σύστημα και δεν μπορούν να προσφέρουν ουσιαστικά. Χρειάζεται να δείξουμε εμπιστοσύνη σε ανθρώπους με ήθος, ακεραιότητα που υπηρετούν τις παραπάνω αντιλήψεις, που δεν έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα και που με τη καθημερινή του κοινωνική και άλλη δράση αποπνέουν αυτό το διαφορετικό, το συγκρουσιακό που εκπροσωπεί η αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.

Σε αυτή τη μάχη θέλουμε συμπαραστάτη – συνδιαμορφωτη και συναγωνιστή το λαό και την κοινωνία. Οι λογικές των αναθέσεων ανήκουν και εκφράζουν το παλαιοκομματισμό και την ενσωμάτωση στο σύστημα. Κρίσιμος και καθοριστικός είναι και ο ρόλος των λαϊκών κινημάτων στη επιτυχία μας. Μόνο, η κοινωνία και τα κινήματα μπορούν να επιβάλλουν τη διαρκή αλλαγή. Απώτερος μας στόχος μας πρέπει να είναι ο σοσιαλισμός.

Μανόλης Ντουντουνάκης
Αιρετό μέλος Περιφερειακού Συντονιστικού Συμβουλίου ΣΥΡΙΖΑ Κρήτης

Αυτό που χρειάζεται επειγόντως και συνεχώς η Ριζοσπαστική Αριστερά είναι η γνώση για το τι πραγματικά συμβαίνει και κατά συνέπεια η κατανόηση για το τι χρειάζεται πραγματικά να αλλάξει ώστε να οικοδομείται διαρκώς ένα κίνημα αμφισβήτησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας ικανό να οικοδομήσει ένα κόσμο βασισμένο σε διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις και διαφορετικές αντιλήψεις για την ζωή και την ευτυχία.

Η ιστορική αποστολή της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι άλλη από το να βοηθήσει στην ένταξη των λαϊκών στρωμάτων σε αυτό το κίνημα ώστε να τους δοθεί η δυνατότητα να πραγματώσουν τον ρόλο του ανατροπέα και συνάμα του οικοδόμου ενός άλλου κόσμου που είναι αναγκαίος και εφικτός. Αναγκαίος όρος για την επίτευξη ενός τέτοιου σκοπού είναι το παράδειγμα των ενταγμένων αριστερών και η λειτουργία του κόμματος ως μοντέλου της κοινωνίας που επιδιώκει να οικοδομήσει.

Βάσει του παραπάνω σχήματος η τοποθέτηση μου είναι:

Ι. Οτι αυτό πού έδωσε πειστικές απαντήσεις στο τι πραγματικά συμβαίνει στην «κατάσταση κρίσης » όπου βρίσκεται ο κόσμος η Ευρώπη και η Ελλάδα είναι η μαρξιστική θεώρηση η οποία επανήλθε στο προσκήνιο μετά την κατάρρευση στην νοτιοανατολική Ασία το τέλος του 1990 και την Αργεντίνικη κρίση το 2001.

Από τότε ο Μαρξισμός αποκτά εκ νέου επικαιρότητα τόσο για την κατανόηση των κρίσεων όσο και για την μετάβαση σε ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που δεν θα τις αναπαράγει και που θα προκύψει σαν αποτέλεσμα της ταξικής πάλης για μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη. Για μια κοινωνία εξυπηρέτησης των αναγκών των πολλών και που είναι αναγκαία και επίκαιρη όσο ποτέ. Για μια «πολιτικοποιημένη -επαναστατημένη» κοινωνία με ορίζοντα το σοσιαλισμό .

ΙΙ. Οι διάφορες σχολές των οικονομολόγων που αποθέωναν τις αγορές δεν έχουν καμία απάντηση για τα αίτια της κρίσης ούτε και για τον τρόπο διεξόδου από αυτή αφού εξακολουθούν να επιμένουν στην αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας των αγορών ή στην καλύτερη περίπτωση φαντασιώνονται νέα κοινωνικά συμβόλαια του κεφαλαίου με τις εξαθλιωμένες λαϊκές τάξεις.

Ιδιαίτερα ορισμένοι «αριστεροί » οικονομολόγοι την ώρα που οι αντιφάσεις του κεφαλαίου είναι ορατές και στους πιο αδαείς συνιστούν συμβιβασμούς και υποχωρήσεις υπονομεύοντας κάθε εναλλακτική ιδέα, κάθε απόπειρα μετασχηματισμού στο όνομα ενός ιστορικού συμβιβασμού ανάμεσα στις πολιτικές εκφράσεις του νεοφιλευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας την οποία ψυχή τε και σώματι υπηρετούν .Μετά τον Θατσερισμό ο Μπλερισμός . Η αντιστροφή του τρίτου δρόμου προς το σοσιαλισμό του Πιέτρο Ιγκράο με το τρίτο δρόμο του «Αντονυ Γκίντενς .

ΙΙΙ. Υπήρξε μια περίοδος όπου τα Κοινωνικά Κινήματα διερεύνησαν μια διαφορετική βάση από τα κόμματα της αριστεράς για πολιτική δράση .Ευτυχώς εξακολουθούν να το κάνουν. Μέσα από αυτές τις διεργασίες κατανοήθηκε η αναγκαιότητα παρέμβασης στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ και των RODEMOΣ στην Ισπανία εκφράζει κατ αρχή την κατανόηση αυτής της αναγκαιότητας , ότι δηλαδή είναι αναγκαία και η ανάληψη της εξουσίας για την οικοδόμηση του άλλου κόσμου που επιζητούμε από μια άλλη αριστερά διαφορετική από αυτή που προηγήθηκε , έτοιμη να κινηθεί σε μια άγνωστη και προβληματική περιοχή.

Την περιοχή ενός κράτους που λειτούργησε και λειτουργεί αποκλειστικά τα τελευταία κυρίως χρόνια στην υπηρεσία του κεφαλαίου , μιας Ε.Ε όπου επικυριαρχούν οι Τράπεζες και το Χρηματιστηριακό Κεφάλαιο και μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που αποτελεί άγνωστη χώρα ακόμα και σε επίπεδο αναλύσεων της Αριστεράς.

ΙV. Οι επισημάνσεις αυτές πρέπει να βρίσκονται κάπου στην άκρη του μυαλού του καθένα από εμάς τα μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ , να γίνουν κτήμα του χειμαζόμενου λαού μας και να ενισχύσουν την αισιοδοξία της βούλησης μας για ανατροπές που θα δίνουν ουσιαστικό περιεχόμενο στην Ελπίδα.

Νίκος Τζάρας, μέλος της Ν.Ε Χανίων