Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος -Συγγραφέας
Κάθισε αποσταμένη η Αρετή, στο ριζιμιό λιθάρι…Τούτη η κόρη που εδιάβηκε, την κούρασε. Της ζήτησε να της βάλει στο δισάκι, πραμάτειες που δε χαλούν με τον καιρό. Η άλλη Μούσα στο δίχαλο του δρόμου, η Κακία, έβλεπε και σάρκαζε, γελούσε και κάπου-κάπου, έλεγε:
«Μην περιμένεις να σου δώσει η Αρετή όσα ζητάς. Πρέπει να ξέρεις πως τα δικά της τα εφόδια τα φθείρει ο χρόνος. Μόνο εγώ μπορώ να σου χαρίσω πραμάτειες αναλλοίωτες…».