Η τουριστική ανάπτυξη της χώρας μας είναι εντυπωσιακή. Χρονιά με τη χρονιά τα ρεκόρ επισκεπτών διαδέχονται το ένα το άλλο, η σεζόν διευρύνεται και ιλιγγιώδη έσοδα ενισχύουν τοπικές επιχειρήσεις και δήμους. Ο τουρισμός στην Ελλάδα πληρώνει καλά και τα έσοδά του δίνουν ζωή σε εκείνους που κατεξοχήν όλοι μας θέλουμε να βλέπουμε να ενισχύονται: τοπικές κοινωνίες, νησιά, απομακρυσμένα μέρη.
Όπως είναι βέβαια φυσικό, τα αυξημένα έσοδα αυξάνουν και το κόστος ζωής, ιδιαίτερα στα νησιά που εξορισμού ο χώρος είναι περιορισμένος και η δόμηση δύσκολη – όπως και πρέπει να παραμείνει για να διατηρήσουμε την καθηλωτική ομορφιά του τόπου τον οποίο έχουμε την τύχη να είναι η πατρίδα μας.
Αυτή η νέα πραγματικότητα των τελευταίων ετών έχει δημιουργήσει ένα εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα: το έλλειμα στέγασης σε τουριστικές περιοχές όσων υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.
Δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί, νοσηλευτές, αστυνομικοί και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί αδυνατούν να βρουν σπίτι σε προσιτές τιμές. Αποτέλεσμα είναι οι ειδήσεις ντροπής που βλέπουμε τακτικά, με δασκάλους να ζουν σε κοντέινερ και αστυνομικούς να αναγκάζονται σε παραίτηση.
Δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς που οδηγούνται τοπικές κοινωνίες με σχολεία χωρίς δασκάλους, ιατρεία χωρίς γιατρούς και δημόσια ζωή χωρίς αστυνόμευση.
Η ευθύνη αυτής της απαράδεκτης κατάστασης δεν μπορεί να βαραίνει αποκλειστικά την κεντρική εξουσία. Οι τοπικές κοινωνίες, με πρώτους τους τουριστικούς δήμους οφείλουν να βγουν μπροστά με συγκεκριμένες πολιτικές κοινωνικής κατοικίας. Δεν είναι δυνατόν οι τοπικές αρχές περιοχών που ζουν σχεδόν αποκλειστικά από τον τουρισμό να πυροβολούν τα πόδια τους, αφήνοντας ξεκρέμαστους εκείνους που κρατούν ζωντανές τις κοινωνίες τους.
Οι λύσεις σε αυτό το μείζον πρόβλημα δεν απαιτούν ούτε δυσβάσταχτες θυσίες ούτε εξαιρετική ευρηματικότητα.
Μια σειρά από δήμους σε γειτονικές χώρες, από τη Fregona της Ιταλίας μέχρι το Sanxenxo της Ισπανία, προσφέρουν σε δημόσιους λειτουργούς δωρεάν στέγαση, ακόμη και οικονομικά κίνητρα για να τους προσελκύσουν και να τους κρατήσουν εκεί για όλη τη χρονιά.
Το κόστος για τις τοπικές κοινωνίες με τα υψηλά τουριστικά έσοδα είναι ευκαταφρόνητο. Για παράδειγμα, 5 ευρώ το μήνα να έδινε ο κάθε επιχειρηματίας στη Σαντορίνη ή την Κω, δεκάδες γιατροί και αστυνομικοί θα έβρισκαν ένα δωμάτιο να μείνουν. Όσοι κερδίζουν περισσότερο από τη μοναδικότητα του τόπου τους, έχουν και την ευθύνη να τον κρατούν βιώσιμο.
Εδώ οι δήμαρχοι δεν πρέπει να δειλιάσουν. Εάν οι τουριστικοί δήμοι κερδίσουν το στοίχημα της κοινωνικής κατοικίας έχουν πραγματικά την ευκαιρία να μετατρέψουν την τουριστική ανάπτυξη των τελευταίων ετών σε κύμα επανοικισμού και βιώσιμη αναβάθμιση των κοινωνιών τους για πολλές δεκαετίες μπροστά. Εάν αποτύχουν, εάν μουδιάσουν από το πρόσκαιρο κέρδος και αδρανήσουν, τότε μαθηματικά θα καταλήξουν σκηνικά θερινών διακοπών για ξένους επισκέπτες, χωρίς μόνιμη ζωή και χωρίς μέλλον για τους ίδιους τους κατοίκους τους. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε αυτή τη μάχη.
Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται με κοινωνική συνείδηση, τη διαμορφώνουν. Κύριοι δήμαρχοι, επιβάλετε επιτέλους την κοινωνική συνείδηση στους δήμους σας, διαφορετικά θα τους δείτε να ερημώνουν.
Υ.Γ.: Σε περίπτωση που προκύψει ζήτημα αρμοδιότητας από πλευράς τοπικής αυτοδιοίκησης να επιβάλει αυτό το τέλος, θα μπορούσαν να συνεργαστούν με την κυβέρνηση για να καθορίσουν τόσο το ύψος όσο και την αναλογικότητά του.
