Ποιο ήταν πραγματικά το κλίμα στο Μαξίμου το βράδυ του δημοψηφίσματος; Έχει δίκιο ο Βαρουφάκης που μιλάει για «κηδεία»; Ποιοι υπουργοί ήθελαν την ακύρωση του δημοψηφίσματος;
Συνεχίζοντας την παρουσίαση αποσπασμάτων από τις συνεντεύξεις του This is not a coup, που δεν συμπεριελήφθησαν στο ντοκιμαντέρ, ακούμε σήμερα τη «φωνή», έναν από τους ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα στον πρωθυπουργό και το επιτελείο του τις κρίσιμες ημέρες των πρώτων διαπραγματεύσεων και του δημοψηφίσματος.
Το ντοκιμαντέρ θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 1 Οκτωβρίου με την Εφημερίδα των Συντακτών.
«Δεν ήταν ένα, ήταν πολλά πραξικοπήματα». Η φράση επαναλαμβανόταν σχεδόν μονότονα στις περισσότερες συνεντεύξεις με πρώην και νυν αξιωματούχους και αρχηγούς κρατών που έζησαν από την πρώτη γραμμή τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα.
Πρώτος την εκστόμισε ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας, μιλώντας για τον ρόλο του κεντρικού τραπεζίτη, των μέσων ενημέρωσης αλλά και δυνάμεων της αντιπολίτευσης που συνεργάστηκαν, όπως λέει, για την επιβολή ενός ακόμη Μνημονίου.
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=tflyRj5a_AY”]
Στην Ελλάδα ήταν η δυνατή αλλά και ψύχραιμη φωνή ενός υψηλόβαθμου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ (ας τον ονομάσουμε απλώς «η φωνή») που ξεδίπλωσε μπροστά στα μάτια μας το παρασκήνιο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και της ολοκληρωτικής παράδοσης που ακολούθησε.
Θυμόταν καθαρά τον επικεφαλής της ΕΥΠ που γυρόφερνε το πρωθυπουργικό γραφείο το βράδυ του δημοψηφίσματος, προσπαθώντας να συναντήσει τον Τσίπρα.
Δίπλα του τρεις άνθρωποι θύμιζαν, όπως μας είπε, «κηδεία»: Ο Σταθάκης, ο Δραγασάκης και ο Σαγιάς.
«Είμαι σε θέση να γνωρίζω», συμπλήρωσε η φωνή, «ότι τη μεθεπόμενη της προκήρυξης του δημοψηφίσματος αυτοί οι τρεις συναντήθηκαν στο γραφείο του Δραγασάκη με ένα και μόνο αντικείμενο: πώς δεν θα γινόταν ποτέ το δημοψήφισμα».
Ορισμένες από τις πληροφορίες που μας έδινε, όπως οι συναντήσεις με τα ελληνικά «τζάκια» αλλά και τον Ντράγκι, πολύ πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, είχαν κυκλοφορήσει σε παραπολιτικές στήλες και σε blog.
Πρώτη φορά όμως τοποθετούσαμε τα κομμάτια του παζλ στη σωστή θέση, για να δούμε τη μεγάλη εικόνα: τη φιγούρα ενός πρωθυπουργού που μπλόκαρε κάθε συζήτηση για ένα πραγματικό Plan B (που θα συμπεριελάμβανε και το ενδεχόμενο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα), την απόφαση για τα capital controls, που, σύμφωνα με τη «φωνή», είχε ληφθεί μήνες πριν από το δημοψήφισμα, τον ρόλο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στη διατήρηση των διοικήσεων των τραπεζών.
Αλλες φορές οι πληροφορίες έρχονταν με μορφή ερώτησης: Γιατί η εφημερίδα «Αυγή» έδινε ποσοστό 50%-50%, ακόμη και μια ημέρα πριν από το δημοψήφισμα, όταν δημοσκόποι έλεγαν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις ότι το ποσοστό του «Οχι» μπορεί να έφτανε και το 65%;
Τα σημαντικότερα αποσπάσματα από τη συνέντευξη με τη «φωνή» θα παρουσιαστούν τις επόμενες ημέρες, καθώς προετοιμαζόμαστε για την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ «This is not a coup», το Σάββατο 1η Οκτωβρίου με την «Εφημερίδα των Συντακτών».
"google ad"
Το «This is not a coup» όμως δεν αφορά κυρίως την Ελλάδα.
Είναι η ιστορία της ευρωζώνης μέσα από τα μάτια των πολιτικών αλλά και των επιχειρηματιών που τη δημιούργησαν.
Είναι η φωνή του πρώην αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ετιέν Νταβιβιόν, που ηγήθηκε ενός γιγαντιαίου λόμπι βιομηχάνων και τραπεζιτών που πίεζε για την επιβολή του ευρώ σε κυβερνήσεις και λαούς.
Είναι όμως και η φωνή του Γερμανού πρώην υπουργού Οικονομικών ΟσκαρΛαφοντέν, ο οποίος, αφού έβαλε τη σημαντικότερη υπογραφή για τη δημιουργία της ευρωζώνης, σήμερα απορεί με τους ηγέτες των οικονομικά ανίσχυρων χωρών που επιμένουν να παραμείνουν σε αυτήν.
Δεκάδες ακόμη συνεντεύξεις σε τουλάχιστον πέντε χώρες της Ε.Ε. μάς βοήθησαν να σχηματίσουμε πληρέστερη εικόνα για τα λεγόμενα «πραξικοπήματα», με τα οποία η ΕΚΤ επέβαλε τη θέλησή της ακόμη και σε πανίσχυρες οικονομίες όπως της Ιταλίας.
Το μοτίβο ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο: μια επιστολή από τη Φρανκφούρτη, που απειλούσε με διακοπή της ρευστότητας, ένας κεντρικός τραπεζίτης που μπλόκαρε κάθε εναλλακτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση και στο τέλος μια ταπεινωτική υποχώρηση απέναντι στις απαιτήσεις μιας ομάδας μη εκλεγμένων τραπεζιτών και τεχνοκρατών.
Συνιστά, όμως, αυτό το μοτίβο ένα πραξικόπημα;
Μήπως η αναφορά σε πολλά πραξικοπήματα υποκρύπτει ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρξε κανένα πραξικόπημα;
Οι συνεντεύξεις με τους πρωταγωνιστές της κρίσης συνηγορούν στο ότι το παιχνίδι ήταν πράγματι στημένο.
Ο θεατής, όμως, πρέπει να αποφασίσει αν στήθηκε στα χρόνια της κρίσης ή στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Και από αυτή του την απάντηση θα κρίνει εάν το ευρωσύστημα μπορεί να «σουλουπωθεί» με μερικές ενέσεις δημοκρατίας ή εάν η διάσωση του ευρωπαϊσμού επιβάλλει τη διάλυση της ευρωζώνης και σε δεύτερο επίπεδο της Ε.Ε.
Η συνέχεια στις οθόνες σας με το DVD που θα διανείμει η «Εφημερίδα των Συντακτών».
Μετά την πρώτη δημοσίευση της καταγγελίας στην Εφημερίδα των Συντακτών, άνθρωποι από το στενό περιβάλλον του αντιπροέδρου της κυβέρνησης υποστήριζαν ότι ουδέποτε συνέβησαν αυτά που ισχυρίζεται η “φωνή” την εβδομάδα του δημοψηφίσματος (συνάντηση των τριών στο γραφείο του Δραγασάκη με σκοπό την μη πραγματοποίηση του δημοψηφίσματος, κλίμα ¨κηδείας” κλπ).