Την Μεγάλη Τετάρτη θα εκδικασθεί η μήνυση εις βάρος νοσηλευτή του οίκου ευγηρίας στα Χανιά και συγγενή φιλοξενούμενου στη δικηγόρο κ. Μαρία Παπαδάκη
Για την Μεγάλη Τετάρτη ορίσθηκε η εκδίκαση της μήνυσης που αφορά στο νοσηλευτή του οίκου ευγηρίας στα Χανιά και στην συγγενή φιλοξενούμενου στη δομή δικηγόρο κα Μαρία Παπαδάκη.
Υπενθυμίζουμε ότι η μήνυση αφορά την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης και πραγματοποιείται σύμφωνα με τη διδικασία του αυτόφωρου.
Σε εκτεταμμένες δηλώσεις της η κ. Παπαδάκη αναφέρει όλα όσα διαπίστωσε με την παραμονή του πατέρα της στον οίκο ευγηρίας.
Διαβάστε τις αναλυτικές δηλώσεις:
Εγω υπέβαλλα έγκληση για την περίπτωση του πατέρα μου τον Σεπτέμβρη του 2020 γιατί κατά την γνώμη μου οι άνθρωποι αυτοί ευθύνονται, οι ύποπτοι, για μια πράξη. Κατά τη στιγμή της υποβολής της έγκλισης θεωρούσα ότι ήταν απλά έκθεση σε βαριά σωματική βλάβη, πλημμεληματικού χαρακτήρα, διότι παρέλαβα τον πατέρα μου από τη συγκεκριμένη μονάδα εμπύρετο και με υποξυγοναιμία.
Μετά από δική μου πρωτοβουλία πήγα θορυβημένη από την κακή του εικόνα από το πρώτο επισκεπτήριο την επόμενη ημέρα για να δω τι συνέβαινε με τον πατέρα μου.
Στο πρώτο επισκεπτήριο η απάντηση της διοίκησης ήταν ότι η κακή του εικόνα ήταν αποτέλεσμα της άνοιας και της αδυναμίας του να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον. Εμένα αυτή η εξήγηση δε με ικανοποίησε και την επόμενη ημέρα πήγα ξανά στη μονάδα για να διαπιστώσω σε τι κατάσταση ήταν ο πατέρας μου.
Αυτή ήταν η τρίτη μου επίσκεψη γιατι στην πρώτη, την επομένη της εισαγωγής του, μου είχαν πει ότι έφθασα αργά και δε θα μπορούσα να τον δω.
Μόλις με είδε η υπεύθυνη της μονάδας από τις κάμερες βγήκε έξω και μου είπε ότι ο πατέρας μου έχει κοιμηθεί γιατί είναι η ώρα που αποσύρονται οι γέροντες και δε θα μπορούσα να πραγματοποιήσω αυτή την επίσκεψη. Εγώ όμως έχοντας ένα πολύ κακό προαίσθημα την απωθησα και πλησίασα τη τζαμαρία της μονάδας που είναι το καθιστικό όπου τρώνε οι γέροντες. Είναι διατρητο και μπορείς να δεις.
Είδα τον πατέρα μου σε πλήρη διάψευση των όσων μου είχαν διαβεβαιώσει να κάθεται εκεί με τους άλλες γέροντες, να είναι δεμένος και σχεδόν να μην έχει καθόλου επαφή με το περιβάλλον, το κεφαλι του να κρέμεται, να είναι σε πολύ κακή κατάσταση, χειρότερη και από την προηγούμενη μέρα.
Ζήτησα αμέσως να τον βγάλουν έξω, τον είδα.
Ρώτησα, γιατί είναι έτσι ο πατέρας μου. Μου επανέλαβαν την ιδια δικαιολογια ότι είναι αδυναμία προσαρμογής στο νέο περιβάλλον και ρητά με διαβεβαίωσαν ότι χαίρει άκρας υγείας, ότι όλα τα ζωτικά σημεία του είναι άριστα, ότι είναι απύρετος, ότι έχει άριστο οξυγόνο και δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας μου.
Αυτή η εξήγηση δε με ικανοποίησε και επέμεινα στη μεταφορά του πατέρα μου στο νοσοκομείο.
Τον είδα δεμένο στην καρέκλα του, σαφως κι αυτό με θορύβησε, απλώς αυτό που ήταν για μένα άμεση προτεραιότητα ήταν να ελέγξω ποια ήταν η κατάσταση της υγείας του πατέρα μου, διότι, μολονότι δεν ήμουν γιατρός, οι υπεύθυνοι μιας μονάδας που χειρίζεται περιστατικά άνοιας, με διαβεβαίωναν ότι αυτή ήταν μια συνήθης αντίδραση ενός ασθενή με άνοια στην αλλαγή περιβάλλοντος.
Επέμεινα να γίνει μεταφορά του στο νοσοκομείο. Εκεί βρήκα σθεναρη αντίσταση.
Μου είπαν ότι χαίρει άκρας υγείας, , ότι θα πάω άδικα να υποβληθώ σε αυτή τη διαδικασία και θα με διώξουνε στο νοσοκομείο, και ότι αυτοί αρνούνται να δώσουνε παραπεμπτικο ότι ο πατέρας μου δεν είναι καλά.
Εγώ επέμενα, δεν έφευγα από εκεί, και έτσι αναγκάστηκαν να εκδώσουν ένα παραπεμπτικό, στο οποίο αναφέρουν ότι ο πατέρας μου εχει 36,1 πυρετό και 97% οξυγόνο, και κατά δήλωση των συγγενών μεταφέρεται στο νοσοκομείο.
Ευθύς αμέσως ήρθε το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, ο διασώστης του ΕΚΑΒ, άγνωστος σε εμένα μέχρι τότε βρήκε τον πατέρα μου εμπύρετο και με αδυναμία να αναπνεύσει, του έβαλε αμέσως φιάλη οξυγονου και βρέθηκε να έχει 85% οξυγόνο αντί του 97% που ειχε εγγράφως βεβαιωθεί στο παραπεμπτικό λίγα λεπτά πριν.
Μετά από 4 λεπτά, γιατί είναι πολύ μικρή η απόσταση του νοσοκομείου από τη συγκεκριμένη μονάδα, μου είπαν στα ΤΕΠ, “κυρία μου, ο πατέρας σας έχει 41 πυρετό και πεθαίνει”.
Αυτή ήταν η αρχή του τέλους για τον πατέρα μου. Δε σηκώθηκε ποτέ.
Ακολούθησε μια πορεία καθοδική που οδήγησε στον θάνατό του ενάμιση μήνα μετά.
Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που δεν είχε εισαχθεί σε νοσοκομείο για πάρα πολλά χρονια. Τελευταία φορά ήταν για κάταγμα. Δηλαδή ήταν ένας άνθρωπος που είχε μεν ανοία αλλά κατά τ’ άλλα ήταν απόλυτα υγιής.
Ο μέσος όρος των θανάτων στα γηροκομεία είναι στο 20%. Στη συγκεκριμένη μονάδα αγγίζει το 136,17%. Θέλω να προσθέσω ότι όταν δε γίνεται μεταφορά του ασθενούς στο νοσοκομείο αλλά φεύγει μέσα στη μονάδα, τυχόν κακοποιήσεις, δηλαδή, σημάδια από πεσίματα, εκτεταμμένες κατακλήσεις, και άλλα, αν ο άνθρωπος πάει στο νοσοκομείο, θα γίνουν άμεσα αντιληπτές. Αυτή είναι κατά τη γνωμη μου η πιθανή ερμηνεία εφόσον αυτά που έχουν καταγγελθεί αποδειχθούν αληθή.
Ενώ δεν είχαμε δει ποτέ τον γιατρό, η στάση του και οι καταθέσεις του ήταν οι αντίθετες με την πραγματικότητα.
Δήλωσε οτι ο ίδιος παρέλαβε τον πατέρα μου, ότι πήρε το ιστορικό, ότι τον εξέτασε, ότι μίλησε με εμάς και του δώσανε την αγωγή του. Η αλήθεια είναι ότι εισήχθηκε για εκείνες τις ημέρες στη μονάδα.
Σαφώς και δεν υπήρχε γιατρός, σαφώς και το ιστορικό το δώσαμε σε νοσηλευτή και στη διεύθυνση και σαφώς ουδέποτε μέχρι σήμερα είδαμε γιατρό ή επικοινώνησε μαζί μας γιατρός.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ειδικός επιστήμονας φτάνει στο σημείο να καταθέσει και να διαψεύσει μια οικογένεια που έχασε τον άνθρωπο και να λέει ότι τον παρέλαβε, ότι πήρε το ιστορικο, ότι μίλησε με τους συγγενείς.
Και δε μπορώ να καταλάβω που λέει ότι μας καλούσαν να τον πάρουμε να τον πάμε στο νοσοκομείο ενώ όχι μόνο αυτό δεν έγινε αλλά αρνήθηκε τη μεταφορά και σε κάθε περίπτωση δεν έχει λογική αυτό που λέγεται διοτι αν έχρηζε μεταφοράς και αν μας είχαν ενοχλήσει να τον πάμε στο νοσοκομείο τοτε γιατί στο παραπεμπτικό λέει ότι κατά δήλωση των συγγενών χρήζει μεταφοράς γιατί είναι μια χαρά και είναι απύρετος;