Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 26 ετών. Την έλεγαν Μίλιτσα και, όπως για κάθε παιδί, ο κόσμος όλος ήταν ένα παιχνίδι. Ένας κόσμος αθωότητας, τρυφερότητας και ανεμελιάς, που κάθε παιδί στον κόσμο έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να ζει.
Η Μίλιτσα δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή. Όπως συνέβη με εκατομμύρια παιδιά, από την Συρία μέχρι την Υεμένη κι’ από την Παλαιστίνη μέχρι το Ιράκ, την πρόλαβε ο πόλεμος. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος των «συμμάχων». Των «πολιτισμένων» υπερδυνάμεων σε Αμερική και Ευρώπη. Ο πόλεμος του ΝΑΤΟ, τον οποίο στήριξε η τότε ελληνική κυβέρνηση και τα εγχώρια αστικά κόμματα.
Γεννημένη το 1996, η Μίλιτσα ζούσε με τους γονείς της, Ζάρκο και Ντούσιτσα, σε ένα μικρό διαμέρισμα, στα βόρεια του Βελιγραδίου. Μια από τις «έξυπνες βόμβες» της εγκληματικής Νατοικής συμμορίας – των «συμμάχων» μας – της στέρησε για πάντα το χαμόγελο, το όνειρο, τη ζωή. Το θανατηφόρο νατοϊκό βλήμα την βρήκε λίγο πριν πέσει για ύπνο. Στο νοσοκομείο όπου διακομίστηκε ευσπευσμένα, μέσα στα αίματα, διαπιστώθηκε ο θάνατός της.
Το ημερολόγιο έγραφε 17 Απρίλη 1999. Ήταν μόλις τριών ετών.
Οι γονείς της Μίλιτσα δεν ξανάφτιαξαν ποτέ το κατεστραμμένο μπάνιο του σπιτιού. Η μεγάλη τρύπα που άνοιξε στον τοίχο το Νατοικό βόλι παρέμεινε, δεκαετίες μετά, να θυμίζει την φρικαλεότητα των αμερικανονατοικών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία. Μια κτηνωδία που ο λαός της χώρας έζησε κυριολεκτικά στο πετσί του επί 78 συνεχόμενα μερόνυχτα.
Γι’ αυτά τα παιδιά που χάθηκαν, κανένας απ’ τους πρωταίτιους του εγκλήματος δεν καταδικάστηκε ποτέ.
Ουδέποτε επιβλήθηκαν οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις στους θύτες της θηριωδίας. Από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπ. Κλίντον μέχρι τον Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα και τους ευρωπαίους ηγέτες, κανένας δεν λογοδότησε για την κτηνωδία του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Ένας εξ’ αυτών μάλιστα, ο βρετανός πρωθυπουργός Τ. Μπλερ έφτασε να τιμηθεί με τον τίτλο του… «Σερ» από το Μπάκινγκχαμ.
Βλέπετε, η Μίλιτσα και τα άλλα παιδιά της Γιουγκοσλαβίας, όπως και εκατοντάδες συνομίληκοι τους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Συρίας, τη Λιβύη, υπήρξαν «παράπλευρες απώλειες» της «πολιτισμένης» Δύσης. Των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μαζί με αυτά τα παιδιά θάφτηκε βαθιά μέσα στο χώμα και το περίφημο «διεθνές δίκαιο». Αυτό που οι ιμπεριαλιστές ξέσκισαν, κουρέλιασαν, ποδοπάτησαν και ξεφτίλισαν. Και που το επικαλούνται αλα καρτ, όταν το επιτάσουν τα άνομα συμφέροντά τους.
Χρέος της εργατικής τάξης, της νεολαίας, του αντιιμπεριαλιστικού-φιλειρηνικού κινήματος, είναι η ενταντικοποίηση της πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις αιτίες που τους προκαλούν. Ενάντια στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά και αναπαράγει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για την δικαίωση όλων των παιδιών, σαν την Μίλιτσα, που η σύγχρονη βαρβαρότητα τους στέρησε το δικαίωμα στη ζωή και το όνειρο.