“Η αποκατάσταση των αντιδημοκρατικών στρεβλώσεων καθώς και η ουσιαστική αναβάθμιση της δημοκρατίας πρέπει να γίνει σήμερα επιτακτικό καθήκον τόσο για τον αγωνιζόμενο λαό όσο και για την όποια κυβέρνηση θέλει να λέγεται φιλολαϊκή και αντιμνημονιακή.” δηλώνουν με κοινό τους άρθρο, ο Άρης Ρέττος, πρόεδρος της ΕΛΜΕ Χανίων και ο Dr. Μανώλης Διαμαντής, συμβασιούχος διδάσκων στο Πολυτεχνείο Κρήτης, δύο από τους τρεις κατηγορούμενους της δίκης της Τετάρτης για τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου 2012.
Στο άρθρο τους, αφού αναλύουν το χρονικό των τελευταίων 5 ετών και την καταστροφή που δημιούργησαν οι μνημονιακές πολιτικές και τη δημοκρατική διολίσθηση κυρίως στην περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τους Σαμαρά – Βενιζέλο, σημειώνουν ότι ο λαός αντιστάθηκε και ζητούν εξ αυτού και για την επάνοδο της Δημοκρατίας η γνώμη του λαού να έχει κυρίαρχο ρόλο.
Όλο αυτά κι ενώ την Τετάρτη στις 11 το πρωί δικάζονται με πλήθος φορέων και σωματείων της πόλης, αλλά και βουλευτών και του ΣΥΡΙΖΑ Χανίων να δηλώνουν τη στήριξή τους. Πιο συγκεκριμένα, κοινή ανακοίνωση έδωσαν στη δημοσιότητα και οι τρεις βουλευτές Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ Σταθάκης, Πολάκης, Βαγιωνάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ Χανίων, το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο ν. Χανίων, η ΕΛΜΕ Χανίων, ο Σύλλογος Φοιτητών Αρχιτεκτονικής Πολυτεχνείου Κρήτης, και η Πρωτοβουλία Αντίστασης.
Ο νυν πρόεδρος της ΕΛΜΕ Χανίων Άρης Ρέττος κατά τη στιγμή της σύλληψής του στα γεγονότα της 25ης Μαρτίου 2012
Να υπενθυμίσουμε ότι την ημέρα της παρέλασης έγιναν επεισόδια μεταξύ των πολιτών που βρισκόταν εγκλωβισμένοι πίσω από κάγκελα και οι πολυπληθείς δυνάμεις της αστυνομίας συνέλαβαν τυχαία 3 άτομα από το σωρό που δεν είχαν καμία συμμετοχή σε κανένα επεισόδιο, όπως φαίνεται και από τα βίντεο των τοπικών καναλιών. Μεταξύ αυτών συνελήφθη και ο νυν πρόεδρος της ΕΛΜΕ Χανίων.
Τότε, τα δημοσιεύματα της περιόδου μιλούσαν για φάμπρικα διώξεων που είχε στηθεί από τη μνημονιακή κυβέρνηση με παρόμοιου τύπου κατηγορητηρίων εις βάρος αγωνιστών του τόπου.
Στο κοινό τους άρθρο οι δύο διωκόμενοι σημειώνουν τα εξής:
Πέντε χρόνια μας χωρίζουν απ’ τη μέρα του (ιστορικού;) διαγγέλματος Παπανδρέου (στο Καστελόριζο).
Ποδοπατώντας τις αρχές της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας, η τότε πολιτική ηγεσία προσφέρθηκε (επισήμως: αναγκάστηκε) να θέσει τη χώρα υπό την πολιτική και οικονομική επιτροπεία ξένων κέντρων εξουσίας.
Έκτοτε, ο Ελληνικός λαός καθημερινά ματώνει και ταπεινώνεται από την εφαρμογή της ακραιφνώς νεοφιλελεύθερης, αντικοινωνικής και –εν τέλει– εθνικά διαλυτικής πολιτικής, η οποία αποτυπώθηκε με απαράμιλλο κυνισμό, στα γνωστά μας «Μνημόνια».
Η εφαρμογή για πέντε χρόνια αυτής της πολιτικής έφερε στη χώρα μια επικών διαστάσεων καταστροφή: Οικονομία, Κοινωνία, εργασιακές σχέσεις και συνθήκες, Πολιτικό Σύστημα, όλα βρέθηκαν σε μια κατάσταση βίαιων ανατροπών οι οποίες δημιούργησαν το σημερινό (αποκρουστικό) κοινωνικο-οικονομικό και εθνικό τοπίο.
Εύλογα, στην πορεία των πραγμάτων το θύμα (βλ. ελληνικός λαός) άρχισε να αντιδρά. Προσπάθησε με παραδοσιακούς μα και με νέους, πολιτικά μη ορθόδοξους –για τα δεδομένα της χώρας– τρόπους, να αμυνθεί και να βάλει τη δική του σφραγίδα: Μαζικοποίησε πρωτόγνωρα ένα ιδιόμορφο κίνημα αντίστασης, το «κίνημα των πλατειών» ή «των αγανακτισμένων» όπως έμεινε, αλλά επίσης (μαζικοποίησε) και το παραδοσιακό εργατικό και λαϊκό κίνημα. Υιοθέτησε, σε πρωτοφανή κλίμακα πειραματικές και αυθόρμητες μορφές ταξικής πάλης όπως η πολιτική και οικονομική απείθεια (βλ. τα ξεσπάσματα, το «διωγμό» και την ηθική απονομιμοποίηση των θεωρούμενων ως υπευθύνων, την παρουσία στις παρελάσεις, τα «Δεν πληρώνω» κ.λπ.).
Δυνάμεις των ΜΑΤ παρατεταγμένες για αντιμετωπίσουν τους πολίτες, κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου 2012
Η λαϊκή αντίδραση καταγράφηκε και πολιτικά, με την απότομη αλλαγή της εκλογικής συμπεριφοράς του Ελληνικού λαού ο οποίος διέρρηξε ταχύτατα την πρόσδεσή στο δικομματικό σύστημα και στράφηκε σε ό,τι ήταν (ή έμοιαζε) αντι-μνημονιακό, κάτι που τελικά έφερε την Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) στα έδρανα της κυβερνητικής ευθύνης.
Και ενώ το «Μνημόνιο–Αντιμνημόνιο» κυριαρχούσε ως μοτίβο της πολιτικής ζωής, αξίζει να προσέξουμε ότι τα σχήματα που κλήθηκαν να κυβερνήσουν, ελλείψει άλλων επιλογών, αναγκαστικά είχαν στον πυρήνα τους το ήδη φθαρμένο και γερασμένο, φαύλο κι ανυπόληπτο πολιτικό κατεστημένο του τόπου, με εύθραυστη «πολιτική υγεία», που διαρκώς χειροτέρευε όσο ο Ελληνικός λαός παρέμενε όρθιος, αγωνιζόμενος και πολιτικά ενεργός.
Οι υπογράφοντες, ισχυριζόμαστε ότι ένας ενδεχόμενος «πολιτικός θάνατος» του εν λόγω εγχώριου μνημονιακού προσωπικού υπό το βάρος των πολιτικών που θα εφάρμοζε, δεν θα ήταν δα και τόσο ανησυχητικό ενδεχόμενο για τις ξένες ελίτ αν τη θέση αυτού του «καμένου χαρτιού» μπορούσε να πάρει «μια κάποια» διάδοχη πολιτική κατάσταση, που απλώς να εγγυάται μακροημέρευση στο μνημονιακό τοπίο.
Η ζωή όμως –ειδικά τα δυόμιση, τρία πρώτα χρόνια της μνημονιακής περιόδου στα οποία η λαϊκή κινητοποίηση υπήρξε έντονα ριζοσπαστική και μαζική– έπειθε τον μνημονιακό κόσμο πως μια πολιτική σταθεροποίηση, ευνοϊκή για τα μνημόνια, δεν ήταν καθόλου δεδομένη.
Έτσι, η ανάγκη να υπηρετείται ένα σχέδιο (για μια Ελλάδα δέσμια του χρέους και υπό την ξένη επιτροπεία), με δεδομένη τη σαθρότητα του εγχώριου μνημονιακού κόσμου, και την έλλειψη μιας εναλλακτικής διάδοχης πολιτικής κατάστασης που να προστατεύει τα μνημονιακά κεκτημένα έναντι των κινδύνων απ’ τη δράση του λαού, ωθούσε τα μνημονιακά διευθυντήρια να σκληραίνουν τη στάση τους απέναντι στη Δημοκρατία, τους Δημοκρατικούς Θεσμούς και τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών.
Οι διαμαρτυρίες στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου 2012 δεν είχαν περιοριστεί στους πολίτες αλλά και στους συμμετέχοντες στην παρέλαση – Φωτό: Γιάννης Αγγελάκης
Τους ωθούσε να τα αντιμετωπίζουν ως «βαρίδια» που δυσκολεύουν την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων και –γενικότερα– δίνουν στο λαό δυνατότητες να βάζει αυτός τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.
Εν κατακλείδι, όλες οι Μνημονιακές Κυβερνήσεις, με αποκορύφωμα αυτήν του Σαμαρά / Βενιζέλου κατέφυγαν σε κινήσεις που –ευθέως– υπονόμευαν τη Δημοκρατία, την ομαλή κοινοβουλευτική αλλά και κοινωνική ζωή του τόπου. Ειδικά η τελευταία συστηματικά κατέφευγε:
στην παραβίαση των επιταγών του Συντάγματος, ως προς τη λειτουργία του Κοινοβουλίου αλλά και τη γενικότερη κοινωνική και πολιτική ζωή, στην καλλιέργεια κλίματος κοινωνικού διχασμού ώστε, το πάνδημο αίσθημα οργής εναντίον των Μνημονίων και των διεφθαρμένων πολιτικών να μεταστραφεί σε οργή της μιας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης,
στην επίδειξη κατασταλτικής πυγμής ενάντια σε οτιδήποτε επιχειρούσε να αντισταθεί στα μέτρα που επιβάλλονταν.
Ένας ενδεικτικός κατάλογος, των μορφών με τις οποίες εκδηλώθηκε η αντιδημοκρατική ολίσθηση των κυβερνήσεων του μνημονίου περιλαμβάνει:
τη διαρκή υπονόμευση της δυνατότητας άσκησης Κοινοβουλευτικού Ελέγχου,
τις πολλές παραβιάσεις του κανονισμού της Βουλής
την πλήρη υπαγωγή (μέσω της διαπλοκής) των μεγάλων συγκροτημάτων Πληροφόρησης στο βραχίονα προώθησης της κυβερνητικής προπαγάνδας,
τις προσπάθειες φίμωσης και τις διώξεις μη ελεγχόμενων δημοσιογραφικών φωνών,
την ανοχή και συγκάλυψη της δράσης της ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής,
την ανοχή και συγκάλυψη θυλάκων φασιστικού προσανατολισμού εντός των σωμάτων ασφαλείας,
τις προσπάθειες παρέμβασης στο έργο της Δικαιοσύνης
την προκλητική αγνόηση των αποφάσεων της Δικαιοσύνης όταν εμπόδιζαν τα μέτρα
τις πειθαρχικές διώξεις εναντίον δικαστικών λειτουργών όποτε εκείνοι με σθένος έκφραζαν δημόσια τη γνώμη τους στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού.
τη βίαιη αντιμετώπιση κάθε προσπάθειας μαζικής έκφρασης της λαϊκής βούλησης,
τις αλλεπάλληλες επιστρατεύσεις απεργών,
τη «βιομηχανία» ποινικοποίησης των πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών αγώνων, η οποία παρήγαγε εκατοντάδες δικογραφίες πολιτικού χαρακτήρα,
τη «βιομηχανία» φρονηματισμού και εκκαθαρίσεων στο χώρο του δημόσιου τομέα,
Η αποκατάσταση των αντιδημοκρατικών στρεβλώσεων καθώς και η ουσιαστική αναβάθμιση της δημοκρατίας πρέπει να γίνει σήμερα επιτακτικό καθήκον τόσο για τον αγωνιζόμενο λαό όσο και για την όποια κυβέρνηση θέλει να λέγεται φιλολαϊκή και αντιμνημονιακή. Μια μελλοντική πορεία προς την κοινωνική προκοπή, και την εθνική αξιοπρέπεια δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς να διασφαλιστεί (και θεσμικά) ότι τόσο στα κεντρικά ζητήματα (Μνημόνιο, πολιτικό σύστημα, Κοινοβουλευτισμός, παραγωγή ανασυγκρότηση της χώρας, διεθνείς σχέσεις και εθνικός προσανατολισμός) όσο και στα επιμέρους (εκπαίδευση, υγεία, δημόσια αγαθά, κοινωνικές σχέσεις) η γνώμη του λαού θα έχει κυρίαρχο ρόλο.
Άρης Ρέττος (εκπαιδευτικός, πρόεδρος ΕΛΜΕ Χανίων)
Dr Διαμαντής Μανώλης (συμβασιούχος διδάσκων στο Πολυτεχνείο Κρήτης)
Ο “Αγώνας της Κρήτης” εκδόθηκε στις 8 Ιουλίου του 1981. Είναι η έκφραση μιας πολύχρονης αγωνιστικότητας. Έμεινε όλα αυτά τα χρόνια σταθερός στη διακήρυξή του για έγκυρη – έγκαιρη ενημέρωση χωρίς παρωπίδες. Υπηρετεί και προβάλλει, με ευρύτητα αντίληψης, αξίες και οράματα για μία καλύτερη κοινωνία.
Η βασική αρχή είναι η κριτική στην εξουσία όποια κι αν είναι αυτή, ιδιαίτερα στα σημεία που παρεκτρέπεται από τα υποσχημένα, που μπερδεύεται με τη διαφθορά, που διαφθείρεται και διαφθείρει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η εφημερίδα έμεινε μακριά από συσχετισμούς και διαπλοκές, μακριά από μεθοδεύσεις και ίντριγκες.
