Του Μανόλη Ντουντουνάκη
Η Ευρώπη περνά τη τελευταία δεκαετία μια βαθιά κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού, κύρια λόγω της παγκοσμιοποίησης, με εμφανείς συνέπειες την οικονομική κρίση, την στροφή προς το συντηρητισμό, το νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά, καθώς και τη τάση επενεθνικοποιησης πολιτικών, που είχαν εκχωρηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η σημερινή συντηρητική Γερμανία της λαϊκίστριας Μερκελ που ηγείται της Ευρώπης μαζί με την ασθενική Γαλλία, του ανίκανου Ολαντ, δε θυμίζει σε τίποτα το γερμανογαλικο άξονα των Κολ – Μιτεράν που οραματιστήκαν, βάθυναν και πλάτυναν την ενωμένη Ευρώπη.
Στην Ελλάδα, σήμερα, κύριοι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού – οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος – είναι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ είναι ένα παραδοσιακό νεοφιλελεύθερο, συντηρητικό κόμμα, που όμως κρατεί αποστάσεις, πια, από την ακροδεξιά, σε όλες της τις εκδοχές, ιδιαίτερα με το σημερινό, νεοεκλεγέντα ηγέτη της που είναι ένας κεντρώος, χωρίς ακρότητες, νεοφιλελεύθερος πολιτικός, εκ πεποιθήσεως. Από την άλλη, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστει, στη δεξιά νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, έχει μετατραπεί σε ένα καθαρά αρχηγικό κόμμα, που ουδεμία σχέση πια έχει με την αριστερά, παρότι αρκετά στελέχη του, βουλευτές του, ακόμα και υπουργοί του, είχαν ιδιαίτερα ζηλευτές «αριστερές περγαμηνές» στο παρελθόν. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, προσωπικά, μου θυμίζει την αναίδεια, τον αυταρχισμό και την αλαζονεία που εξέπεμπε ο κ. Κουτσόγιωργας την 1η 4-ετια του ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με την ηθική κατάπτωση, τα σκάνδαλα και τη «μεγάλα μάσα» της 2ης 4-ετιας του κ. Σημίτη.
Ο κ. Τσιπρας με μόνο πλεονέκτημα την απέχθεια του λαού, για τους προηγούμενους (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάντια, περπατά, αντιγράφοντας πιστά την περπατησιά των προηγούμενων. Στην εξωτερική πολιτική της, η κυβέρνηση, δηλώνει καθημερινά, έμπρακτα, πλήρη υποταγή στον Μερκελισμο και στον ατλαντισμο, θιασώτης του ΝΑΤΟ, οπαδός της παραμονής μας στην ΕΕ πάση θυσία. Στην εσωτερική πολιτική σκηνή κυριαρχεί η προφανή ανικανότητα της κυβέρνησης να διαχειριστεί τη καθημερινότητα, να δώσει πρακτικές λύσεις σε θέματα της αγοράς, να προχωρήσει με γρήγορα βήματα, σε ένα, όποιο, μοντέλο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Όμως αυτό που κυριαρχεί στη πολιτική μας σκηνή, είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να μετατραπεί σε «καθεστώς». Ζούμε το τελευταίο καιρό ένα ιδιόμορφο και ιδιαίτερα επικίνδυνο παιχνίδι με τους θεσμούς. Απλή αναλογική, προεδρευόμενη δημοκρατία, αυθαίρετος ορισμός του αριθμού των ραδιοτηλεοπτικών μέσων κ.λπ., όταν και όπως μας βολεύει. Είθισται όταν οι διαφορές σε θέματα πολιτικής, συμπολίτευσης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι μικρές και δυσδιάκριτες οι τόνοι της αντιπαράθεσης να είναι έντονοι, για να κοροϊδεύουν τον λαό, και να τον κρατούν δέσμιο τους.
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε, ιδιαίτερα προκλητικές προσωπικές επιθέσεις σε βάρος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από μέσα και πρόσωπα πολύ κοντά στο «περιβάλλον» του κ. Πρωθυπουργού. Επίσης, παρατηρούμε, συχνά σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ – ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στη βουλή, παράλληλα με μια πρόθεση αργόσυρτης συγκάλυψης της υπόθεσης Φυσσα. Παρά τις προεκλογικές ρητορικές δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για εκδημοκρατισμό της πολιτικής μας ζωής, και την απομάκρυνση των «σταγονιδίων» από στρατό, αστυνομία, πανεπιστήμια δικαιοσύνη και δημόσια διοίκηση. Είναι εμφανής, πια, ο κίνδυνος, ανάδειξης ενός νέου ισχυρού ακροδεξιού πόλου, στη πολιτική ζωή του τόπου. Αυτόν τον κίνδυνο επικαλούνται φίλοι μου της αριστεράς για να δικαιολογήσουν την «ανοχή» τους στη σημερινή κυβέρνηση, λέγοντας χαρακτηριστικά «Θα μας δέσουν όλους, όταν πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Το παιχνίδι της σημερινής κυβέρνησης με τον λαϊκισμό, και τους θεσμούς, σε συνδυασμό με τη παρομοιωδη ανικανότητα της, θρέφει τις ακροδεξιές ιδέες, το ρατσισμό και τη ξενοφοβία, σε μια εποχή που ο φασισμός βρίσκει το βηματισμό του σε όλη την Ευρώπη.Το «αυγό του φιδιού» που επωάζει η επικίνδυνη πολιτική του κ. Τσιπρα, φοβάμαι ότι θα έχει απρόβλεπτες και επικίνδυνες συνέπειες για τη χώρα.
Χρέος της σημερινής αριστεράς, είναι, τουλάχιστον, η ανάδειξη του πραγματικού προσώπου της σημερινής κυβέρνησης και των κίνδυνων που ελλοχεύουναπό την πολιτική της.