Του Νίκου Τζάρα
Έχει αναπτυχθεί μια ολάκερη φιλολογία τον τελευταίο καιρό για το πένθος της απώλειας και την μελαγχολία της αριστεράς μετά την ήττα. Κάτω από βαθυστόχαστες αναλύσεις συσκοτίζεται το κυρίαρχο λαϊκό συναίσθημα, ο θυμικός τόνος της παρούσας στιγμής που δεν είναι άλλος από μια απέραντη αγανάκτηση και οργή.
Πενθούν ίσως κάποια κομματικά στελέχη ή μέλη. Στον κόσμο όμως επικρατεί η οργή και η απόγνωση μπροστά στην βεβαιότητα ότι το χειρότερο είναι μπροστά μας. Όταν παρόμοια συναισθήματα συνοδεύονται από την πεποίθηση ότι τίποτα πια δεν έχεις να χάσεις, κινούμαστε σε προεξεγερσιακά χωρικά ύδατα.
Οι εξεγέρσεις βέβαια δεν εξαγγέλλονται ούτε υπακούουν σε προκαθορισμένα σχήματα. Συμβαίνουν. Αν και όταν συμβούν. Στα ενδιάμεσα προέχει να επινοήσουμε νέες πρακτικές και να ενισχύσουμε ήδη υπάρχουσες μορφές κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής , αυτονομίας και αλληλεγγύης υποσκάπτοντας έτσι την κυβερνησιμότητα της καθημαγμένης κοινωνίας όπου ζούμε.
ΤΟ ΟΧΙ ΔΙΑΡΚΕΙ ΠΟΛΥ.
