Oι Έλληνες που κάποτε- κυρίως στα χρόνια των μνημονίων- έφεραν το στίγμα των… τεμπέληδων, εργάζονται περισσότερο από κάθε άλλο ευρωπαίο.

Οι εργατοώρες που καταγράφουν ως υπερωρίες είναι διπλάσιες από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ και η υπερεργασία – που δεν δηλώνεται και δεν πληρώνεται- είναι στα ύψη.

Από τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το εργατικό δυναμικό της χώρας προκύπτει ότι το 53,6% των απασχολουμένων δηλώνει ότι εργάστηκε 40 – 47 ώρες την εβδομάδα αναφοράς, ενώ ένα σημαντικό ποσοστό (19,4%) δηλώνει ότι εργάστηκε 48 ή περισσότερες ώρες.

Πρόκειται για εργατοώρες και ποσοστά που ξεπερνούν κατά το πολύ το μέσο εβδομαδιαίο ωράριο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που διαμορφώνεται στις 36 ώρες. Το 5,8% των απασχολουμένων δηλώνει ότι θα επιθυμούσε να εργάζεται περισσότερες ώρες, το 1,6% είναι υποαπασχολούμενοι μερικής απασχόλησης οι οποίοι θα ήθελαν να εργάζονται περισσότερο και θα μπορούσαν να αρχίσουν να εργάζονται περισσότερο μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες, και το 1,4% έχει παραπάνω από μία εργασία.

Πρόσφατη έκθεση της Eurostat αποκαλύψε ότι η χώρα μας διαθέτει τους περισσότερους εργαζόμενους στην ΕΕ που δουλεύουν πάνω από 49 ώρες την εβδομάδα. Η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων με πολλές ώρες εργασίας (12,4%), ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος διαμορφώνεται στο 6,6%. Την χώρα μας ακολουθούν Κύπρο (10,0%) και τη Γαλλία (9,9%), ενώ αντίθετα, τα χαμηλότερα ποσοστά καταγράφηκαν στη Βουλγαρία (0,4%), τη Λετονία (1,0%) και τη Λιθουανία (1,4%).

«Ανθεί» η απλήρωτη υπερεργασία

Επιπροσθέτως στην χώρα μας ανθεί και η απλήρωτη υπερεργασία , η οποία ενισχύεται αντί να αποδυναμώνεται με το πέρασμα των ετών. H έρευνα του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ που παρουσιάστηκε προσφάτως είναι αποκαλυπτική για τη διόγκωση της απλήρωτης υπερεργασίας στην Ελλάδα και καταδεικνύει ότι απαιτείται η λήψη πρόσθετων μέτρων για την αναχαίτισή της.

Σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι που πήραν μέρος στην έρευνα (το 45%), δήλωσαν ότι δεν λαμβάνουν χρηματική αποζημίωση για τις υπερωρίες τους, ούτε τους παρέχεται ρεπό ως «αντάλλαγμα» για τις έξτρα ώρες που δούλεψαν. Αυτή η δυσμενής συνθήκη φαίνεται να αφορά περισσότερο γυναίκες (50%), νεότερους (52% στους 18-29) και εργαζόμενους σε μεσαίες επιχειρήσεις, 10 έως 49 υπαλλήλους (55%). Συνολικά ένας στους δύο (47%) δηλώνει ότι πράγματι εργάζεται υπερωριακά, κυρίως εργαζόμενοι σε πολύ μεγάλες επιχειρήσεις με πάνω από 250 υπαλλήλους (το 63%) και σε μεγαλύτερες ηλικίες, 50-64 ετών (το 54%).

Πρώτοι σε εργατοώρες οι Έλληνες, ουραγοί σε αγοραστική δύναμη

Σ’ όλα τα παραπάνω πρέπει να συνδυαστεί με το γεγονός ότι της διαρκούς συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, παρά την αύξηση του ονομαστικού μισθού.. Αυτό προκύπτει από τις τελευταίες εκθέσεις της Eurostat και της ΓΣΕΕ που καταγράφουν το εξής: η χώρα μας, δηλαδή, με όρους αγοραστικής δύναμης, κατατάσσεται στην προτελευταία θέση της ΕΕ, με μόνο τη Βουλγαρία να βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση.

ekriti.gr

«Πολιτικό απατεώνα», χαρακτήρισε τον Αλέξη Τσίπρα η Ζωή Κωνσταντοπούλου, προσθέτοντας ότι το βιβλίο του «είναι μια άπελπις προσπάθεια να μαζέψει χρήματα». Η ίδια αποκάλυψε ότι ξεκίνησε να διαβάζει το βιβλίο Τσίπρα «όχι τόσο για το τι έγινε το 2015, γιατί ξέρω ότι πρόδωσε, αλλά για να δω τι έχει γράψει για το Μάτι».

Μιλώντας στον ΑΝΤ1 είπε: «Εγώ και ο Διαμαντής Καραναστάσης στις 6 Αυγούστου του 2018 ήμασταν οι πρώτοι που καταθέσαμε μήνυση για κακούργημα. Είναι έγκλημα που παραμένει ατιμώρητο, πήγαν 4 στη φυλακή αυτοί που κάθονταν δίπλα στον Τσίπρα. Είναι εξοργιστικό το κομμάτι αυτό (σ.σ. του βιβλίου). Ένας άνθρωπος που θα έπρεπε να ζητάει γονυπετής συγγνώμη όχι μόνο γιατί άφησε τον κόσμο απροστάτευτο αλλά και γιατί έστησε την κακοπαιγμένη παράσταση ενώ γνώριζαν ότι είχαν καεί 50 με 60 άνθρωποι».

«Την ώρα που ο Τσίπρας έκανε τον ανήξερο στις κάμερες κάποιοι ήταν στη θάλασσα και δεν πήγαιναν σωστικά μέσα για να μην ανασύρουν και νεκρούς και καταγραφούν. Ο λαός εξαπατήθηκε οικτρά, δέσμευσή μου είναι να μην συμβεί ξανά αυτό» πρόσθεσε η κ. Κωνσταντοπούλου.

Ερωτηθείσα για τους αγρότες, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας είπε «τα μπλόκα και τα τρακτέρ είναι το μέσο του βιοπορισμού και του αγώνα τους. Δεν έχουν άλλη επιλογή οι άνθρωποι αυτοί τη στιγμή που τους περιφρονεί η κυβέρνηση και τους αφήνει σε αναμονή για να εισπράξουν τα προς το ζην».

ekriti.gr

Τέσσερα αποσπάσματα από την προχθεσινή του ομιλία στο Παλλάς δίνει ο Αλέξης Τσίπρας μέσα από τους λογαριασμούς του στα social media.

Την αναφορά στο «σοκ εντιμότητας», την ανάγκη για ένα ολιστικό Εθνικό Σχέδιο Αναγέννησης και τη «νέα ηθική διακυβέρνησης» που θα περιλαμβάνει «σχέδιο ρήξεων με μεγάλα συμφέροντα», το μήνυμα «Είμαι περήφανος για την αποφασιστικότητα, την εντιμότητα, την ανιδιοτέλεια της διαδρομής μας».

Και τέλος την αναφορά ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η «εντιμότερη» στην πολιτική ιστορία του τόπου.

Αναλυτικά τα αποσπάσματα:

«Η πραγματικότητα «φωνάζει» ότι η πατρίδα μας χρειάζεται άμεσα ένα σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας.

Ξέρετε δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι υπάρχουν λύσεις μαγικές. Όχι, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις.

Υπάρχουν όμως έντιμες, καθαρές και δίκαιες λύσεις».

«Και η πατρίδα μας σήμερα χρειάζεται περισσότερο από κάθε τι, μια νέα ηθική της διακυβέρνησης.

Που δεν θα εκλαμβάνει το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη μειοψηφία του πλούτου και την κοινωνική πλειοψηφία, ως φυσικό φαινόμενο.

Ένα σχέδιο ρήξεων με μεγάλα συμφέροντα, και ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων σε όλο το φάσμα της οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής συγκρότησης του ελληνικού κράτους.

Ένα ολιστικό Εθνικό Σχέδιο Αναγέννησης».

«Είμαι υπερήφανος.

Ναι αυτή είναι η σωστή λέξη, περήφανος.

Υπερήφανος για την αποφασιστικότητα, την εντιμότητα, την ανιδιοτέλεια της διαδρομής μας.

Υπερήφανος γιατί εμείς οι άπειροι, που δεν κρατούσαμε από κανένα τζάκι, αλλά και δεν μας κρατούσε κανείς, τα καταφέραμε εκεί που απέτυχαν οι επαγγελματίες της εξουσίας.

Υπερήφανος γιατί φτάσαμε τελικά στην Ιθάκη».

«Γιατί πολλά μπορούν να μου καταλογίσουν οι πολιτικοί μου αντίπαλοι, αλλά δυο πράγματα δεν μπορούν με τίποτα να αποδομήσουν:

Ότι εμείς τελικά πετύχαμε εκεί όπου αυτοί αποτύχανε, και μάλιστα δις.

Το δεύτερο που δεν μπορούν να ξεγράψουν είναι ότι η δική μας κυβέρνηση ήταν η εντιμότερη στην πολιτική ιστορία του τόπου. Και αυτό δεν ξεγράφει».

topontiki.gr

Μη πειστική χαρακτηρίζει ο γραμματέας της Νέας Αριστεράς Γαβριήλ Σακελλαρίδης την πρόταση που παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας στην παρουσίαση του βιβλίου του «Ιθάκη» .

Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης τονίζει ότι «σήμερα η Αριστερά είναι σε βαθιά κρίση αξιοπιστίας. Παρά τους αγώνες και τις αντιστάσεις, δυσκολεύεται να πείσει και να κινητοποιήσει την κοινωνία. Και πολύ δε περισσότερο να αντιπαραβάλλει μία ηγεμονική πολιτική πρόταση απέναντι στην κυβέρνηση (και την πολιτική) του Κ. Μητσοτάκη.  Η απαξίωση είναι βαθιά και δεν προέκυψε μέσα σε μία νύχτα».

Ο Γαβριήλ Σακκελαρίδης καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει τις ευθύνες του για την βαθιά κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ. «Ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετείται υπερβατικά στην σημερινή αυτή κατάσταση, λες και ίπταται υπεράνω, λες και όλα αυτά προέκυψαν κάποια στιγμή μετά. Λες και υπήρξε μία σκοτεινή αδιόρατη δύναμη που οδήγησε στο να κατεβάζει ο κόσμος “ρολά”  όταν μίλαγε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το καλοκαίρι του 2023. Λες και με κάποιον μεταφυσικό τρόπο ο “κόσμος” του ΣΥΡΙΖΑ διαπαιδαγωγήθηκε “μεσσιανικά” για να στρωθεί ο δρόμος στην φαιδρότητα που ακολούθησε το φθινόπωρο του 2023. Ο Αλέξης Τσίπρας βάλλει εναντίον ενός πολιτικού συστήματος, που για το σκέλος που αφορά το προοδευτικό (για να μην πω το αριστερό μόνο) ημισφαίριο είναι ο αρχιτέκτονάς του και έχει την κυριότητά του».

Ο ίδιος εξηγεί ότι δεν παρευρέθηκε στην παρουσίαση της «Ιθάκης» επειδή θεωρεί πως το πολιτικό πρότζεκ του Αλέξη Τσίπρα δεν μπορεί να ανοίξει «την απαραίτητη διαδικασία ανατροπής της πολιτικής του Κ. Μητσοτάκη. Και δεν με αφορά, όχι ως έναν εμμονικό τύπο αλλά ως έναν αριστερό άνθρωπο, για τον οποίο η Αριστερά δεν είναι μία επιγραφή στη μαρκίζα ή μία ταυτότητα, αλλά μία δυνατότητα αλλαγής της ζωής των ανθρώπων».

Όσον αφορά το μέλλον της Νέας Αριστεράς επισημαίνει ότι «πρέπει να συμβάλει στην δημιουργία αυτό του χώρου συνεργασίας και κοινής δράσης».

Η ανάρτηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη

«Εδώ και κάποιο καιρό έχω αποφύγει τις δημόσιες τοποθετήσεις στα ΜΜΕ και στα social media είτε για τα εσωκομματικά της Νέας Αριστεράς, είτε για την Ιθάκη, αντιλαμβανόμενος την κρίσιμη κατάσταση που υπάρχει στο εσωτερικό το κόμματος που είμαι Γραμματέας και σεβόμενος την αγωνία των μελών του. Την άποψη μου -που είναι γνωστή- για την ανάγκη αλλαγής στρατηγικής κατεύθυνσης της Νέας Αριστεράς- την υπερασπίζομαι στα συλλογικά μας όργανα και στον προσυνεδριακό διάλογο που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο βδομάδες.

Η τελευταία ανάρτηση του Προέδρου της Νέας Αριστεράς, του Αλέξη Χαρίτση, με την οποία χάρηκα και συμφωνώ στα περισσότερα, νιώθω ότι με απελευθερώνει να τοποθετηθώ για δύο κρίσιμα  ζητήματα:

Πρώτον, στο γιατί δεν θεωρώ ότι η πολιτική πρόταση του Αλέξη Τσίπρα είναι πειστική. Δεύτερον, στο πως μπορεί να οικοδομηθεί μία Αριστερά ανταγωνιστική και ηγεμονική, που να εμπνέει ξανά την κοινωνία, φέρνοντας την πολιτική ξανά στο επίκεντρο, όχι απλά ως διαχείριση, αλλά ως μετασχηματιστική δύναμη.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σήμερα η Αριστερά είναι σε βαθιά κρίση αξιοπιστίας. Παρά τους αγώνες και τις αντιστάσεις, δυσκολεύεται να πείσει και να κινητοποιήσει την κοινωνία. Και πολύ δε περισσότερο να αντιπαραβάλλει μία ηγεμονική πολιτική πρόταση απέναντι στην κυβέρνηση (και την πολιτική) του Κ. Μητσοτάκη.  Η απαξίωση είναι βαθιά και δεν προέκυψε μέσα σε μία νύχτα.

Ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετείται υπερβατικά στην σημερινή αυτή κατάσταση, λες και ίπταται υπεράνω, λες και όλα αυτά προέκυψαν κάποια στιγμή μετά. Λες και υπήρξε μία σκοτεινή αδιόρατη δύναμη που οδήγησε στο να κατεβάζει ο κόσμος «ρολά»  όταν μίλαγε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το καλοκαίρι του 2023. Λες και με κάποιον μεταφυσικό τρόπο ο «κόσμος» του ΣΥΡΙΖΑ διαπαιδαγωγήθηκε «μεσσιανικά» για να στρωθεί ο δρόμος στην φαιδρότητα που ακολούθησε το φθινόπωρο του 2023. Ο Αλέξης Τσίπρας βάλλει εναντίον ενός πολιτικού συστήματος, που για το σκέλος που αφορά το προοδευτικό (για να μην πω το αριστερό μόνο) ημισφαίριο είναι ο αρχιτέκτονάς του και έχει την κυριότητά του.

Και για τα καλά (που ήταν πολλά) αλλά και για τα κακά (που ήταν καθοριστικά). Δεν πήγα στο Παλλάς, όχι γιατί δεν με ενδιέφερε το βιβλίο. Το πήρα και το διάβασα μέσα στις πρώτες μέρες. Δεν πήγα, γιατί θα ήταν η πρεμιέρα ενός πολιτικού πρότζεκτ που δεν θεωρώ ότι μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την απαραίτητη διαδικασία ανατροπής της πολιτικής του Κ. Μητσοτάκη. Και δεν με αφορά, όχι ως έναν «εμμονικό τύπο», αλλά ως έναν αριστερό άνθρωπο, για τον οποίο η Αριστερά δεν είναι μία επιγραφή στην μαρκίζα ή μία ταυτότητα, αλλά μία δυνατότητα αλλαγής της ζωής των ανθρώπων.

Καταλαβαίνω την ανάγκη του προοδευτικού κόσμου που συγκεντρώθηκε στο Παλλάς να ακουμπήσει κάπου σε συνθήκες τρικυμίας, αλλά φοβάμαι ότι η τελική κατάληξη θα είναι το νησί της Καλυψώς, με την ψευδαίσθηση ότι έχει πατήσει στην Ιθάκη. Σήμερα πολύ περισσότερο από ποτέ υπάρχει ανάγκη για μία Αριστερά που να μπορεί να συγκινεί ξανά, να περιγράφει ένα σχέδιο και να δείχνει μέσα από την πρακτική της τον δρόμο για την υλοποίησή του. Χιλιάδες πολίτες που κάποτε πίστεψαν, στήριξαν και κινητοποιήθηκαν στις μεγάλες πολιτικές μάχες της προηγούμενης δεκαετίας, σήμερα παραμένουν άπραγοι, αμήχανοι, οργισμένοι, μακριά από την πολιτική και την συμμετοχή. Χιλιάδες άνθρωποι που ένιωσαν την οργή τους να ξεχειλίζει για το έγκλημα των Τεμπών και την συγκάλυψη του, αναζητούν διέξοδο ελπίδας.

Για τα παραπάνω χρειάζονται και αγώνες και πρόγραμμα, αλλά και μία νέα δυναμική που να μπορεί να μετασχηματίζει τις υπάρχουσες δομές, τις υπάρχουσες βεβαιότητες και τις υπάρχουσες αριθμητικές. Να μετατοπίσουμε τα όρια του εφικτού βαθιά μέσα στο πεδίο που η Δεξιά το θεωρεί τσιφλίκι της.

Η Νέα Αριστερά πρέπει να συμβάλει στην δημιουργία αυτό του χώρου συνεργασίας και κοινής δράσης. Σε αυτές τις συνθήκες η Νέα Αριστερά είναι κρίσιμο όχι απλά να συνεχίσει να υφίσταται, αλλά να δυναμώσει, να γειωθεί και να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι ζήτημα ιστορικού καθήκοντος. Είναι η αναγκαιότητα των καιρών μας. Ο απλός λόγος που συμμετέχουμε στα κοινά.

Εύκολο; Σίγουρα όχι.

Απαραίτητο; Με βεβαιότητα.

Εφικτό; Όσο και πολλά άλλα που έμοιαζαν όνειρα θερινής νυκτός και σήμερα είναι ιστορικές κατακτήσεις.