Σε “φασιστικό πανηγύρι” αναφέρεται σε κείμενό της η κατάληψη Rosa Nera σχετικά με το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη.
Στο κείμενο αναφέρονται τα εξής:
Την κυριακή 21 Γενάρη, ένα κομμάτι του εθνικού κορμού μαζεύτηκε να κραυγάσει στη Θεσσαλονίκη, σε μια εκδρομή εθνικιστικού μίσους, πληρωμένη από την εκκλησία και δεξιές οργανώσεις.Την ίδια στιγμή περίπου 15.000 πρόσφυγες βρίσκονται παγιδευμένοι στα ελληνικά «camps» στη Χίο, τη Λέσβο, τη Σάμο, σε επικίνδυνες υποδομές , χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, χωρίς επαρκή περίθαλψη, πολλές φορές χωρίς νερό. Η ευθύνη για την κατάσταση αυτή δεν είναι μόνο κρατική, είναι συλλογική και κοινωνική, η σιωπή είναι συνενοχή.
To εθνικιστικό συλλαλητήριο, (το ένα έκτο περίπου σε μέγεθος από το αντίστοιχο του ΄92) δέχτηκε στο «σώμα» του όλες τις νεοφασιστικές οργανώσεις. Ομάδα φασιστών έκαψε με την κάλυψη των μπάτσων και της ασφάλειας την Κατάληψη Libertatia φωνάζοντας ναζιστικά συνθήματα, ενώ ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος Σχολείο δέχτηκε επίσης επίθεση η οποία αποκρούστηκε επιτυχώς. Μέλη της Χιτλερικής Αυγής βανδάλισαν το μνημείο του Ολοκαυτώματος σε κεντρικό σημείο με την πλήρη ανοχή των «διαδηλωτών». Τα πανό και οι λόγοι που κυριάρχησαν στο κέντρο της διαδήλωσης είχαν το κλασσικό ρεπερτόριο των φασιστών: ευχές και λογίδρια για πόλεμο από τους επίσημους, συνθήματα από τον όχλο για μια δικτατορία του στρατού, φυλετικές ερμηνείες για το ανθρώπινο είδος, αναφορές στο Θεό και τη θρησκεία ως δυνάμεις εξόντωσης των αντιπάλων, αντισημιτισμός, θεωρίες συνομωσίας, αλυτρωτισμός και γελοίες επιθυμίες στρατιωτικής εισβολής στη Μακεδονία.
Καθώς στο βήμα εναλλάσσονταν τύποι με ράσα και στρατιωτικές στολές (με κεντρικό ομιλητή το βύσμα της δεξιάς «Φράνκο» Φραγκούλη) καλογριές με χριστιανικές μπούρκες , νεοναζί μαζί με οικογένειες στριμώχνονταν κάτω από τα αχαμνά του Βουκεφάλα για να ακούσουν μια σειρά από ομιλητές έτοιμους να βάλουν το χέρι στο σακάκι και το καπέλο του Μεγάλου Ναπολέοντα στο κεφάλι. Μαζί τους και όλοι οι βουλευτές της τοπικής ΝΔ, αλλά και από τους ΑΝΕΛ, το ΠΑΣΟΚ, κόμματα της πατριωτικής «αριστεράς» και άλλα «αντισυστημικά» κόμματα.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα το κεφάλαιο της οποίας έχει εισχωρήσει για τα καλά στην οικονομία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, τα ελληνικά αφεντικά εκμεταλλεύονται εργασία εκεί, μέσα από επιχειρήσεις, τράπεζες και ορυχεία. Αντίθετα απ’ ότι λέγεται ο εθνικισμός και η αρχαιολατρεία στη γειτονική χώρα βρίσκεται σε ύφεση, οπότε αυτού του είδους τα συλλαλητήρια έχουν ως στόχο μία επιθετική πολιτική ενάντια σε οποιαδήποτε αντι-εθνικιστική προσέγγιση στο εσωτερικό και των δύο χωρών. Οι φασίστες θέλουν όσοι αυτό-αποκαλούνται μακεδόνες σε Ελλάδα, Βουλγαρία και Μακεδονία να μισιούνται μεταξύ τους, ώστε να τους εκμεταλλεύονται καλύτερα τα αφεντικά – κυρίως τα ελληνικά αφεντικά που είναι τα πιο ισχυρά στα Βαλκάνια και είναι και μέσα στο ΝΑΤΟ. Παράλληλα, για τους φασίστες, στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας, η σλαβομακεδονική μειονότητα αντιμετωπίζοντας διαχρονικά καταπιέσεις και απαγορεύσεις θα πρέπει να κρύβει τη γλώσσα, τη μουσική, τον πολιτισμό της. Οι σλαβομακεδόνες που συμμετείχαν στον αντιφασιστικό αγώνα του Β’ Παγκοσμίου και τον εμφύλιο θα εξοριστούν τόσο από το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος και δεν θα τους επιτραπεί να επιστρέψουν από τη μεταπολίτευση τη δεκαετία του ΄80 γιατί δεν είναι, λέει «έλληνες στο γένος». Κι’ όμως, στο παρελθόν το ίδιο το ελληνικό κράτος τους θεωρούσε κάποτε «απόγονους» του Μεγαλέκου, για εθνικούς λόγους. Ενώ τα δικαιώματα των ελληνικών μειονοτήτων αναγνωρίζονται στις γειτονικές χώρες, οι έλληνες φασίστες δεν θέλουν να ακούνε για δικαιώματα των εδώ μειονοτήτων.
Για την αποκατάσταση της αλήθειας.
Η Μακεδονία* μέχρι το 1912 ήταν κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά πιο πριν είχαν περάσει από εκεί όλες οι φυλές και οι θρησκείες. Μετά το 1912, τα ασαφή όρια της περιοχής που ονομάζεται Μακεδονία μοιράστηκαν σε τρία μέρη, ένα εκ των οποίων στο ελληνικό κράτος. Ο όρος «Μακεδονία» χρησιμοποιήθηκε για διαφορετικούς λόγους από τους σλαβομακεδόνες, τους έλληνες, τους σέρβους και τους βούλγαρους, από τους τοπικούς εθνικισμούς τον 19ο και τον 20ο αιώνα ως ιδεολογικό εργαλείο των διακρατικών ανταγωνισμών – πολέμων – ανθρωποσφαγών. Στην Ελλάδα εμφανίζεται μια τάση που αρνείται τη χρήση του όρου «Μακεδονία» και για τις γειτονικές χώρες παραβλέποντας το γεγονός ότι σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων τα τοπωνύμια δείχνουν ακριβώς την διεθνικότητα της περιοχής. Αναδύεται έτσι ένας, τραγουδισμένος και από τους παπάδες, εθνικισμός ο οποίος εκφράζει τις επεκτατικές του προθέσεις μέσα από μύθους και σύμβολα ενός κατασκευασμένου κοινού παρελθόντος όπως ο «Μεγαλέξανδρος», τα οποία ασφαλώς δεν αγγίζουν πραγματικές ανάγκες των απλών ανθρώπων. Μάλιστα, το γεγονός ότι επικαλούνται από όλη την ιστορία ένα πολεμοχαρή που «μήδισε» και στου οποίου τη μεγαλομανία εξεγέρθηκαν οι στρατιώτες του, καταδεικνύει τόσο την ιστορική επιπολαιότητα των πατριωτών, όσο και τους διακαείς τους πόθους να ταυτιστούν με ένα «δικό τους» πλανητάρχη. Παράλληλα, οι «απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου» σκοπίμως παραβλέπουν ότι στην περιοχή της Μακεδονίας, πριν την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατοικούσαν ελληνόφωνοι, σλαβόφωνοι, αλβανόφωνοι, εβραίοι, τούρκοι και άλλοι. Μήπως αυτή η παράβλεψη συμβαίνει γιατί κάποιοι, πολιτικά αμόρφωτοι, δεν έχουν κατανοήσει ότι ο κόσμος «χωρίζεται» ουσιαστικά σε εκμεταλλευτές και καταπιεσμένους και όχι σε έθνη; Μήπως γιατί όποιος στην καθημερινότητα του νιώθει ασήμαντος, περιφρονημένος και ξεφτίλας τότε η προσωπική αντίδραση του είναι η φαντασίωση ενός ένδοξου παρελθόντος; Όπως και να έχει, αν θέλουμε να είμαστε νοήμονες και όχι θύματα νέων πολέμων ας μην αγωνιζόμαστε για το ποιος θα μας εκμεταλλεύεται αλλά για την κατάργηση της εκμετάλλευσης.
Η φιλία και η συνεργασία, η διαπολιτισμική συνύπαρξη που μπορεί να φτάνει από την κοινή ταξική πάλη μέχρι απλά πράγματα όπως οι μικτοί γάμοι και η ανάπτυξη της φιλίας είναι μια πιθανότητα σε όλα τα Βαλκάνια . Ένα άλλο σενάριο είναι οι μεγάλες ιδέες, οι εκατόμβες νεκρών και οι δικτατορίες όπως μας πρότειναν ξανά οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου. Διαλέγετε.
Κοινή διεθνή ταξική συνεννόηση και πάλη ενάντια στις σφαγές για τις οποίες μας ετοιμάζουν τα αφεντικά και οι φασίστες
Αλληλεγγύη στην Κατάληψη Libertatia, καμία δίωξη στους συλληφθέντες αντιφασίστες που στάθηκαν απέναντι στο εθνικιστικό δηλητήριο των ημερών
Αγώνας ταξικός αντιφασιστικός, αλληλεγγύη στους παγιδευμένους από ελληνικό κράτος πρόσφυγες
Αλληλεγγύη στη σλαβομακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα, πλήρη αποκατάσταση των πολιτικών, πολιτισμικών δικαιωμάτων της
* Η «Μακεδονία» έχει δώσει το όνομα της σε ένα ολόκληρο τύπο εδεσμάτων, καθώς διαμέσου των αιώνων πάντα υπήρχε μια πανσπερμία λαών, πολιτισμών, θρησκειών που αναμιγνύονταν ειρηνικά και δημιουργούσαν κάτι καινούργιο ή σφαζόντουσαν και καταστρεφόντουσαν ολοκληρωτικά . Έτσι, στη διεθνή κουζίνα, πολλές σαλάτες χρησιμοποιούν το επίθετο «Μακεδονία» ως μεταφορά της γαστρονομικής πολυσυλλεκτικότητας: «macedoine de fruits», «macedoine de legumes» και ούτω καθεξής…
Σας ενημερώνουμε πως στο Τοπικό Παράρτημα Χανίων μπορείτε να απευθυνθείτε για να λάβετε συμβουλές και να διεκπεραιώσετε ζητήματα όπως:
Τον διακανονισμό των οφειλών σας με τις Τράπεζες
Την ένταξή σας στις διατάξεις του Ν.3869/2010 για τα Υπερχρεωμένα Νοικοκυριά
Την ανακοπή Πλειστηριασμών
Την εξωδικαστική ρύθμιση οφειλών
Καταναλωτικές Καταγγελίες
Το τοπικό παράρτημα Χανιών της Ένωσης Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας, διαθέτει δίκτυο Νομικών και Οικονομικών Συμβούλων σε όλη την χώρα προκειμένου να συνδράμει το καταναλωτικό κοινό ανά την επικράτεια στα προβλήματα που αντιμετωπίζει στις συναλλαγές του με τους προμηθευτές όλων των κλάδων και ιδίως στη σημερινή συγκυρία της εμμένουσας οικονομικής κρίσης με τις Τράπεζες, τις οφειλές στο ελληνικό δημόσιο, στη ΔΕΗ, στα ασφαλιστικά ταμεία και οπουδήποτε αλλού.
Σημειώνεται δε ότι η Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας μέσω του δικτύου των συνεργαζόμενων δικηγόρων πανελλαδικά έχει επιτύχει την ένταξη εκατοντάδων νοικοκυριών στο νόμο 3869/2010 (Ν. Κατσέλη), τη διάσωση ακίνητης περιουσίας και την αποτελεσματική ρύθμιση των χρεών. Για οποιαδήποτε διευκρίνιση, παροχή νομικής και οικονομικής συμβουλής το καταναλωτικό κοινό των Χανίων δύναται να απευθύνεται στα τηλέφωνα και στη διεύθυνση του Εργατικού Κέντρου όπου στεγάζονται τα γραφεία του παραρτήματος της ΕΕΚΕ στα Χανιά.
Για την επίσκεψη στα παραπάνω γραφεία και για την καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινού τα γραφεία μας λειτουργούν Δευτέρα-Παρασκευή από τις 09:00-21:00.
Η Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας καλωσορίζει τη νέα διοίκηση του παραρτήματος της στα Χανιά, εύχεται ευδόκιμο θητεία και κάθε επιτυχία!
Με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδος Παρ. Χανίων ( ΕΕΚΕ / Παρ ΧΑΝΙΩΝ), και την διαγραφή από το σωματείο αυτό 120 μελών της η Ενωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης, σε σχετική ανακοίνωσή της τονίζει:
1. – Tα όσα διαδραματίζονται στο εσωτερικό, της εν λόγω ΄Ένωσης ,Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδος Παρ. Χανίων, αφορά μόνο το Διοικητικό Συμβούλιο της και τα ενεργά μέλη της ,βάσει νόμου περί Ενώσεων -Σωματείων και του Καταστατικού της.
2.-Η ΄Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης, είναι μία ανεξάρτητη Πιστοποιημένη ΄Ένωση από την Γενική Γραμματεία Καταναλωτή (Αρ.Μητρώου 35 ) και ουδεμία νομική σχέση ή σχέση συνεργασίας διατηρεί με την εν λόγω ΄Ένωση.
3.-Επειδή πολλοί πολίτες (δανειολήπτες) στα Χανιά, έντρομοι , ενταγμένοι στο ν.Κατσέλη-Σταθάκη επικοινωνούν με την ΄Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης , αναζητώντας πληροφορίες από εμάς , σχετικά με δανειακές υποθέσεις τους. εμείς λέμε, ότι θα πρέπει να απευθύνονται πλέον στους εντολοδόχους δικηγόρους τους ,που έχουν αναλάβει την υπόθεσή τους.
4.- Η ΄Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης, δηλώνει παρούσα, να διαχειριστεί ενημερωτικά και καθηγητικά , κάθε ανησυχούντα Χανιώτη δανειολήπτη, ο οποίος έχει εμπιστευτεί υπόθεσή του στο Προεδρείο του Εργατικού Κέντρου Χανίων που έχει διοριστεί από την Διοίκηση της Ε.Ε.Κ.Ε. να λειτουργεί το Παράρτημα των Χανίων.
Τέλος, ως πιστοποιημένη ΄Ένωση Καταναλωτών Κρήτης, καλούμε τους καταναλωτές, που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην εξυπηρέτηση των δανείων τους, και επιθυμούν ρύθμιση,είτε να επισκεφθούν τα γραφεία της ΄Ένωσης, καθημερινά ,από Δευτέρα έως Παρασκευή, ώρες 09.00 – 13.00, ή να επικοινωνήσουν μαζί μας:
Με ανακοίνωση της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Κρητικών Σωματείων καλεί τους Κρητικούς να συμμετάσχουν στο νέο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στις 4 Φεβρουαρίου στην Πλατεία Συντάγματος.
Στο κείμενο αναφέρονται τα εξής:
“Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Κρητικών Σωματείων καλεί όλα τα κρητικά σωματεία και συλλόγους, όλους τους Κρητικούς και τις Κρητικές να δώσουν το παρών στο συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουάριου 2018 και ώρα 12.00 στο Σύνταγμα, όπου με βροντερή φωνή θα πούμε ότι η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!
Καλούμε όσους αγαπούν την Ελλάδα, τη Μακεδονία και την ιστορία αυτού του τόπου, να είναι παρόντες σε αυτό το συλλαλητήριο περνώντας το μήνυμα σε όλη την οικουμένη, ότι σαν λαός δεν διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα!
Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να αλλοτριώσει την ιστορία μας!
Δεν θα πουλήσουμε σε κανέναν την ιστορία μας!
Κρήτες και Κρήσσες!
Δεν θα τους περάσει! Δίνουμε ραντεβού στο Σύνταγμα, την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου, στις 12.00 το μεσημέρι, με τις σημαίες μας, τα λάβαρα μας, για να περάσουμε το μήνυμα ότι κανείς δεν μπορεί να καπηλευτεί το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ”!
Σε μία σημαντική καταγγελία προχώρησε ο Νίκος Ζωγραφάκης σχετικά με διακοπές υδροδότησης σε μικροοφειλετές της ΔΕΥΑΧ για χρέη μερικών εκατοντάδων ευρώ στην περιοχή Σπλάντζια – Μαχαιράδικα.
Γράφει σχετικά:
Σήμερα τα ξημερώματα η γειτονιά μου δέχτηκε άνανδρη αιφνιδιαστική επίθεση από πραιτοριανούς της ΔΕΥΑΧ. Η επίθεση διακοπής υδροδότησης είχε στόχο μικροοφειλέτες για ποσά 200 – 300 €
Χρησιμοποιήθηκε η νέα ειδική “δαγκάνα” της ΔΕΥΑΧ και συνοδεύτηκε από απειλητικό σημείωμα γραμμένο με κόκκινα γράμματα που αναφέρει:
“Η παραβίαση σφραγισμένου υγρομέτρου αποτελεί ποινικό αδίκημα”.
Δεν φτάνει που χώνουν 15% επαύξηση στο είδη πανάκριβο νεράκι σε αυτούς που δυσκολεύονται να το πληρώσουν, αλλά για να το επανασυνδέσουν ζητάνε και 25€ νταβατζιλίκι.
Κύριοι της διοίκησης της ΔΕΥΑΧ δεν πάτε καθόλου καλά!
Κανένας δεν αφήνει απλήρωτο το νερό του από βίτσιο.
Ξαναρωτάω …
Πόσο στοίχισαν οι “δαγκάνες” και πόσες αγοράσατε;
Πόσα είναι τα σπίτια σήμερα στα Χανιά με διακοπή υδροδότησης; 100; 300; 500; … Πόσα; Αριθμό;
Με ανακοίνωσή τους οι «Πράσινοι Αλληλεγγύη» Χανίων εκφράζουν την αντίθεσή τους στις εξορύξεις φυσικού αερίου και πετρελαίου στις κλειστές γειτονικές μας θάλασσες διότι «κάτω από τις σημερινές πολιτικοοικονομικές συγκυρίες και λόγο του απαγορευτικού βάθους των θαλασσών και των σεισμογενών περιοχών, όπου έχουν εντοπιστεί τα εν λόγω κοιτάσματα, θα είναι ασύμφορες και ακόμα πιο ριψοκίνδυνες για το θαλάσσιο οικοσύστημα, την αλιεία και τον τουρισμό».
Σε σχετική ανακοίνωση σημειώνουν ότι:
Δεν είναι επιχείρημα που στέκει αυτό που ισχυρίζεται ότι θα αντιμετωπίσουμε την σημερινή κρίση με επενδύσεις που θα αρχίσουν να αποδίδουν, ίσως, κάποια κέρδη μετά από δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Κέρδη που ίσως σαν αριθμητικά μεγέθη να είναι μικρότερα από αυτά που θα χαθούν από τον τουρισμό σε περίπτωση ατυχήματος και μόλυνσης των θαλασσών, χωρίς να υπολογίσουμε τις δαπάνες που πρέπει να γίνουν σήμερα σε μια οικονομία και τεχνολογία που πρέπει να τελειώσει το αργότερο μέχρι το 2050.
Τα βάθη των γειτονικών μας θαλασσών είναι απαγορευτικά για υποθαλάσσιες εξορύξεις στην περιοχή. Για παράδειγμα, στη θαλάσσια περιοχή νοτιοδυτικά της Γαύδου, όπου ανιχνευτήκαν επίσης στοιχεία αργού πετρελαίου, εμφανίζεται στους γεωλογικούς χάρτες «η σπαθιά του Πτολεμαίου» μια απέραντη υγρή κοιλάδα βάθους 000 μέτρων. Ποια σύγχρονη τεχνολογία εγγυάται για την αποτροπή ατυχημάτων εκεί;
Τον απαραίτητο τεχνικό εξοπλισμό και την τεχνογνωσία για τέτοιες εξορύξεις δεν τις διαθέτουμε στην Ελλάδα. Άρα θα ανατρέξουμε σε πολυεθνικές εταιρίες οι οποίες θα διαθέσουν τα μέσα και θα εισπράξουν, όπως είναι αναμενόμενο, την μερίδα του λέοντος από τα μελλοντικά κέρδη Οι πολυεθνικές εταιρίες οι οποίες επενδύουν στον τομέα αυτό στο όνομα του κέρδους και μέσα στα περιθώρια των διεθνών νόμων καταφέρνουν να μην επανορθώνουν ούτε στο ελάχιστο τις τεράστιες ζημιές που προκαλούνται από τέτοια ατυχήματα (βλέπε κόλπο του Μεξικού, ναυάγιο στην Σαντορίνη κλπ).
Η πιθανή ρύπανση του θαλάσσιου οικοσυστήματος τόσο από την λειτουργία των εξορύξεων όσο και από ενδεχόμενο ατυχήματος θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στην αλιεία, στον τουρισμό και στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων των γειτονικών περιοχών. Το οικονομικό κόστος μιας επιχείρησης απορρύπανσης, αντιμετώπισης των προβλημάτων υγείας, αποκατάστασης οικοσυστημάτων, απώλειας τουριστικού προϊόντος, απώλεια εισοδήματος από αλιεία θα μπορούσε να ξεπεράσει το κέρδος από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων για δεκάδες χρόνια.
Το θέμα της ενέργειας θα πρέπει να λυθεί μέσα σε ένα πλαίσιο που βασικός γνώμονας για το σχεδιασμό του είναι:
α) ο ορθολογικός υπολογισμός των ενεργειακών αναγκών της Κρήτης με στόχο να καλυφθούν αυτές από τις διαθέσιμες στο νησί ανανεώσιμες πηγές, χωρίς υπερβολές σε θέματα παραγωγής ενέργειας αλλά και χωρίς εισαγωγή ενέργειας από ορυκτά καύσιμα, που θα εισάγεται μάλιστα από άλλες περιοχές
β) η σταδιακή απεξάρτηση από ορυκτά καύσιμα και η στροφή προς την εξοικονόμηση ενέργειας και την παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, με βάση τις οικολογικές αντοχές του νησιού και στη βάση χωροταξικού σχεδιασμού, κοινωνικού διαλόγου και συμμετοχής των πολιτών στην παραγωγή της ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές
γ) η διατήρηση της βιοποικιλότητας, η προστασία των οικοσυστημάτων και των τοπίων, η βιώσιμη ευημερία των ντόπιων κατοίκων στις περιοχές αυτές
δ) δημιουργία δημοτικών ή κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων με συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας στην παραγωγή ενέργειας.
ε) ενθάρρυνση της εξοικονόμησης ενέργειας και της οικιακής παραγωγής με φωτοβολταϊκά συστήματα.
Η μοναδική βιώσιμη λύση στην οικονομία είναι η αρμονική συνεργασία οικονομίας, κοινωνικής συνοχής και διατήρησης του περιβάλλοντος, ώστε οι σημερινές γενιές να μην «λεηλατoύν» ανώφελα και απερίσκεπτα το μέλλον των επόμενων γενεών. Στα χρόνια που έρχονται, ευημερία δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τον «βρώμικο» καπιταλισμό. Βέβαια στην δημαγωγία της κρίσης δεν φαίνεται να έχουν θέση τέτοιοι προβληματισμοί, για την πολιτική της κάθε ημέρας αυτά είναι ψηλά γράμματα. Και όμως όλοι αρχίζουν σιγά –σιγά να καταλαβαίνουν το αυτονόητο ότι οικονομία χωρίς οικολογία δεν νοείται πια. Εμείς πιστεύουμε ότι θα πρέπει να δοθούν μάχες για την σωστή αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας του τόπου μας και γενικότερα για ένα πραγματικά βιώσιμο μοντέλο εθνικής οικονομίας.
Μπλέκοντας με την υπόθεση της ονομασίας της ΠΓΔΜ η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται ότι υποτίμησε μια παλιά «σοφή κουβέντα», η οποία είχε διατυπωθεί για το Κυπριακό και την οποία θα παραφράσουμε: «Με το Σκοπιανό δεν κερδίζονται οι εκλογές, αλλά χάνονται».
Η κυβέρνηση, εκτός από την παραπάνω γενική αρχή, φαίνεται ότι υποτίμησε και κάτι ακόμη: τη σημασία (και το κόστος) της πολυδιαφημισμένης νέας ελληνοαμερικανικής στρατηγικής συνεργασίας, η οποία μας προέκυψε μετά την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Οκτώβριο. Κάτι ακόμη που υποτίμησαν οι κυβερνώντες είναι το εύρος του προβλήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ, το οποίο θεώρησαν, λανθασμένα, ότι εύκολα θα μπορέσουν να υπερπηδήσουν.
Σε κάθε περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση εμφανίστηκε δημόσια να προβάλλει «την ευκαιρία που ανοίγεται» για να λυθεί η ενοχλητική εκκρεμότητα, επιδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο τη διάθεσή της να υιοθετήσει έναν συμβιβασμό.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ρεαλισμού και «συναίνεσης» για την επίτευξη μιας συμφωνίας πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των δύο πρωθυπουργών (Τσίπρα – Ζάεφ) στο Νταβός της Ελβετίας. Στη συνάντηση, που ήταν μακράς (τρίωρης) διάρκειας, συμμετείχαν και οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών. Αμέσως μετά στις δηλώσεις τους και οι δύο πρωθυπουργοί εμφανίστηκαν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις διαφορές και να τοποθετήσουν τις σχέσεις των δύο χωρών σε νέα βάση.
Βήμα – βήμα η επίλυση
Ο Αλέξης Τσίπρας στις δηλώσεις του συνέδεσε την ένταξη της ΠΓΔΜ στις ευρωατλαντικές δομές (ΝΑΤΟ – Ε.Ε.) με τη συνολική λύση των προβλημάτων, τα οποία συνόψισε στην εξεύρεση μιας σύνθετης ονομασίας, η οποία θα ισχύει έναντι όλων, και στην τεκμηριωμένη και δεσμευτική απάλειψη των αλυτρωτικών διαθέσεων που καλλιεργεί το κράτος της ΠΓΔΜ.
Όπως υποστηρίζουν διπλωματικές πηγές, η ελληνική κυβέρνηση, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το κλίμα στο εσωτερικό της χώρας, σχεδιάζει να προχωρήσει βήμα – βήμα τη διαδικασία της επίλυσης του ζητήματος. Με άλλα λόγια, όπως υποστηρίζουν Έλληνες διπλωμάτες, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα να ανοίξει τον δρόμο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. αν προηγουμένως δεν υπάρξει συμφωνία για την ονομασία (που θα ισχύει έναντι όλων) και δεν υπάρξει χειροπιαστή εγκατάλειψη του αλυτρωτισμού.
Σύμφωνα με όσα λένε στο «Ποντίκι» παλιές καραβάνες της ελληνικής διπλωματίας, η «ξαφνική» επανεμφάνιση του Σκοπιανού στο προσκήνιο προέκυψε ως αποτέλεσμα των ελληνοαμερικανικών συνομιλιών για την ενίσχυση της στρατηγικής συνεργασίας των δύο χωρών. Στο πλαίσιο αυτών των συνομιλιών οι Αμερικανοί υποσχέθηκαν επενδύσεις και προστασία με αντάλλαγμα τη σύμπλευση της Ελλάδας σε βασικές επιλογές της Ουάσιγκτον. Η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ ήταν (είναι) ένα βασικό αμερικανικό αίτημα που η ελληνική κυβέρνηση θεώρησε ότι σχετικά εύκολα θα μπορούσε να ικανοποιήσει.
Η σιγουριά με την οποία η ελληνική κυβέρνηση προσεγγίζει την προσπάθεια για μια οριστική συμβιβαστική λύση προκύπτει από δύο παράγοντες:
● Τις αμερικανικές διαβεβαιώσεις ότι θα ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση στην πλευρά των Σκοπίων.
● Την εκτίμηση ότι η σλαβική πλειοψηφία της ΠΓΔΜ θα αντιληφθεί ότι τα χρονικά περιθώρια που έχει στη διάθεσή της στενεύουν και θα αποδεχτεί έναν συμβιβασμό ο οποίος θα κρατήσει τη χώρα ακέραιη και ασφαλή στους κόλπους του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.
Υπάρχει χρόνος;
Το κλειδί για να ολοκληρωθεί και να επισφραγιστεί ο συμβιβασμός που αναζητείται είναι η συμφωνία σε μια σύνθετη ονομασία, η οποία θα ισχύει στο εσωτερικό της χώρας και έναντι όλων (erga omnes) στο εξωτερικό. Μια τέτοια συμφωνία για μια ονομασία που θα ισχύει «έναντι όλων» η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι όχι μόνο μπορεί να την αποδεχτεί, αλλά και να την «πουλήσει» ως τη μεγάλη διπλωματική επιτυχία της επίλυσης ενός προβλήματος που βασάνιζε τη χώρα για ένα τέταρτο του αιώνα.
Η αισιόδοξη προσέγγιση της κυβέρνησης, όπως επιμένουν να σημειώνουν διπλωμάτες που μίλησαν στο «Ποντίκι», ξεκινά από τις αμερικανικές διαβεβαιώσεις και τους σχεδιασμούς (στους οποίους πρόθυμα σπεύδει να συμμετάσχει η ελληνική κυβέρνηση) για μια απόλυτα αμερικανονατοϊκή βαλκανική χερσόνησο, η οποία με αυτόν τον τρόπο μετατρέπεται σε σύνορο και τείχος έναντι της ρωσικής (ενεργειακής – πολιτικής) διείσδυσης στην Ευρώπη.
Όπως φάνηκε από τις δηλώσεις των δύο πρωθυπουργών στο Νταβός, οι δύο κυβερνήσεις έχουν αποδεχτεί το γενικό σχέδιο «τακτοποίησης» της εκκρεμότητας στην περιοχή, όπως αυτή προωθείται από την Ουάσιγκτον. Η ΝΑΤΟποίηση της περιοχής άλλωστε έχει γίνει αποδεκτή από την ελληνική κυβέρνηση με τη συμφωνία για δημιουργία αμερικανικού τερματικού σταθμού φυσικού αερίου και στρατιωτικής βάσης στην Αλεξανδρούπολη.
Από την πλευρά του και ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ επανέλαβε τη στρατηγική επιλογή της χώρας του να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Πέρα ωστόσο από το γενικό σχέδιο που οι δύο κυβερνήσεις φαίνεται να αποδέχονται και να ακολουθούν, η υπόθεση βρίσκεται αρκετά μακριά από την επίλυσή της, καθώς και στις δύο χώρες υπάρχουν ισχυρές εσωτερικές παράμετροι, οι οποίες λειτουργούν ανασταλτικά.
Το πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση έχει να κάνει με την ανάληψη ολόκληρου του κόστους που συνεπάγεται ένας συμβιβασμός, καθώς τόσο ο κυβερνητικός εταίρος (ΑΝΕΛΛ) όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν εμφανίζονται προς το παρόν διατεθειμένοι να αποδεχτούν μια λύση που θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία έστω κι αν η νέα ονομασία της ΠΓΔΜ θα ισχύει έναντι όλων.
Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ θα πρέπει να προχωρήσει στην αναθεώρηση του συντάγματός τους, να αλλάξει δηλαδή τη συνταγματική της ονομασία, κάτι που προφανώς δεν είναι πολιτικά εύκολη υπόθεση.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όπως σημειώνουν διπλωματικοί κύκλοι, ο χρόνος που απομένει μέχρι την κρίσιμη ημερομηνία που είναι η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ το ερχόμενο καλοκαίρι, όπου θα αποφασιστεί η ένταξη ή όχι της ΠΓΔΜ στη συμμαχία, δεν είναι αρκετός για να ολοκληρωθεί μια συμφωνία που θα μπορέσει να γίνει αποδεκτή και από τις δύο πλευρές…
Σε μια ακόμα δράση προστασίας του περιβάλλοντος προχώρησαν τα σούπερ μάρκετ Χαλκιαδάκης, αυτή τη φορά σε συνεργασία με τον Ενιαίο Σύνδεσμο Διαχείρισης Απορριμμάτων Κρήτης (Ε.Σ.Δ.Α.Κ.).
Ειδικότερα, την Παρασκευή 19 και το Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018, στα σούπερ μάρκετ Χαλκιαδάκης MAX στην Ν. Αλικαρνασσό και στον Αγ. Ιωάννη διατέθηκαν σε πελάτες δωρεάν 1.500 τσάντες πολλαπλών χρήσεων του Ε.Σ.Δ.Α.Κ., με στόχο την μείωση της χρήσης πλαστικών σακουλών και την προστασία του περιβάλλοντος. Οι καταναλωτές αγκάλιασαν την πρωτοβουλία, η οποία είχε ταυτόχρονο όφελος και για την ενίσχυση των προγραμμάτων του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Κρήτης, στο οποίο και θα διατεθεί το ποσό των 1.000 € για την ενίσχυση των προγραμμάτων προστασίας του περιβάλλοντος που υλοποιούν.
Η δράση εντάσσεται στο πλαίσιο των στοχευμένων ενεργειών της Κρητικής εταιρείας για την προστασία του περιβάλλοντος και την ευαισθητοποίηση του κοινού σε περιβαλλοντικά θέματα και θέματα ανακύκλωσης.
Στα σούπερ μάρκετ Χαλκιαδάκης άλλωστε, εκτός από την εφαρμογή καινοτόμων πρακτικών σε όλα τα στάδια λειτουργίας, το κοινωνικό όφελος και η προστασία του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε και δραστηριοποιούμαστε, ήταν και παραμένουν στην κορυφή των προτεραιοτήτων της εταιρείας. Πρόσφατα, ολοκληρώθηκε και το πιλοτικό πρόγραμμα κομποστοποίησης της Κρητικής εταιρείας που εφαρμόστηκε για ένα 6μηνο στο σούπερ μάρκετ Χαλκιαδάκης ΜΑΧ της Ν. Αλικαρνασσού με πολύ θετικά αποτελέσματα, όπως το μηδενισμό του όγκου των απορριμμάτων από το μανάβικο του καταστήματος που κατέληγαν σε κάδους απορριμμάτων καθώς και την παραγωγή κομπόστ υψηλής ποιότητας.
Έτσι, σε συνδυασμό με την ανακύκλωση χαρτιού και πλαστικού, που εφαρμόζεται καθολικά τόσο στα καταστήματα της, όσο και στις κεντρικές αποθήκες και τα γραφεία της, η Χαλκιαδάκης Α.Ε. έχει καταφέρει να μειώσει στο ελάχιστο το περιβαλλοντικό της αποτύπωμα. Παράλληλα, στα καταστήματα Χαλκιαδάκης, οι πελάτες μπορούν να ανακυκλώσουν μαγειρικά τηγανέλαια, ηλεκτρικές συσκευές, λαμπτήρες και μπαταρίες, ενώ συχνές είναι οι ενημερωτικές δράσεις που πραγματοποιούνται μέσα στα καταστήματα με σκοπό την ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση των πελατών για θέματα ανακύκλωσης.
Με την προσφυγική και ανθρωπιστική κρίση να παραμένει στο επίκεντρο και με τους Έλληνες να δείχνουν αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη ως προς το δράμα των μεταναστών εν μέσω μίας βαθιάς οικονομικής κρίσης, καλό ειναι να γυρίσουμε λίγο πίσω τον χρόνο, ακριβώς πριν 7 χρόνια, στις 25 Ιανουαρίου του 2011, όταν από τα Χανιά ξεκίνησε ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες της περιόδου των μνημονίων και σίγουρα ο μεγαλύτερος αγώνας μεταναστών στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Πρόκειται για την απεργία πείνας των 300 μεταναστών, με κεντρικό αίτημα τη νομιμοποίησή τους.
Ένας αγώνας που ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις αλλά εν τέλει άνοιξε μία μεγάλη κι αναγκαία συζήτηση στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας σχετικά με τους μετανάστες, τους πρόσφυγες και τα δικαιώματά τους, εργασιακά και πολιτικά. Με φωτογραφικό υλικό αλλά και βίντεο σας υπενθυμίζουμε τα γεγονότα που έμειναν στην ιστορία ως η απεργία πείνας των 300.
Η απεργία πείνας ξεκίνησε στις 25 Ιανουαρίουτου 2011. Ήταν Σάββατο και 237 μετανάστες συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι της Σούδας για να φύγουν με το πλοίο στον Πειραιά.
Πεντέμισι το απόγευμα του Σαββάτου, κι ο Γιάσερ με τον Αμπντούλ πηδούν τα κάγκελα για να βγουν απ’ το Παλιό Νοσοκομείο Χανίων –το «σπίτι» τους όπως το αποκαλούν. Ένα χώρο σε εγκατάλειψη, απ’ όταν το ίδρυμα μετεγκαταστάθηκε στις Μουρνιές, που αποτελούσε κατοικία άστεγων μεταναστών της περιοχής. Στο χώρο που κοιμούνται –χωρίς νερό, ηλεκτρικό ή αποχέτευση– ένας παλιός σχολικός πίνακας γράφει: «Πεινάω πολύ και δεν έχω τρόπο να γυρίσω στην πατρίδα μου». Προς το παρόν, γυρνούν στην πλατεία 1866, τον τόπο όπου μαζεύονται κάθε πρωί μ’ άλλους μετανάστες, περιμένοντας τα αφεντικά να τους πάρουν για δουλειά. Τελευταία δεν περνάει κανένας, λένε. Μόνο η αστυνομία, για να «μαζέψει» όποιον απ’ τους «παράνομους» μπορεί.
«Βλέπεις πολλά που θες να κάνεις και δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα. Σε βλέπουν έξω και αλλάζουν δρόμο. Όταν περπατάω είναι σαν να προχωράω ανάποδα», έλεγε ο Ρασίντ, ένας από τους απεργούς πείνας. Οδοντοτεχνίτης στο επάγγελμα, ήρθε στην Ελλάδα για να μείνει. Γι’ αυτό και αποφάσισε να έρθει στην Αθήνα με το πλοίο Λατώ, για να συμμετάσχει στη μαζικότερη απεργία πείνας που έχει γίνει ποτέ στη χώρα. Τριακόσιοι μετανάστες απ’ όλη την Ελλάδα, κατέβηκαν σε απεργία πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ζητώντας νομιμοποίηση όχι μονο για τον εαυτό τους, αλλά για τις εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών στην Ελλάδα.
«Είναι πολύ δύσκολο να πάρεις την απόφαση να κάνεις απεργία πείνας. Όμως δεν φοβάμαι τίποτα. Ή θα πάρουμε τα χαρτιά μας ή θα πεθάνουμε», έλεγε ο συνταξιδιώτης του, Μουσταφά.
Πριν πάρουν την απόφαση είχαν προηγηθεί μαζικότατες συνελεύσεις οι οποίες δεν είχαν χώρο που να μπορούσε να τις στεγάσει. Δεν υπήρχε στην πόλη των Χανίων τέτοιος χώρος. Έτσι γινόντουσαν συνελεύσεις των 400, των 500, των 600 ανθρώπων σε δημόσια πάρκα, σε δημόσιους χώρους. Και μάλιστα κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα περαστικών.
Στα Χανιά, δεν ήταν η πρώτη φορά που λαμβανόταν μια τέτοια απόφαση. Το χειμώνα του 2008, μία ομάδα 15 μεταναστών από το Μαγκρέμπ, ύστερα από απεργία πείνας 26 ημερών, κέρδισε μια ρύθμιση που επέτρεψε τη νομιμοποίηση των ίδιων και σχεδόν 200 ακόμα. Αλληλέγγυο βρέθηκε ένα μεγάλο κομμάτι του Χανιώτικου πληθυσμού. Όμως κι ενα μεγάλο κομμάτι της βορειοαφρικανικής κοινότητας στην πόλη, στάθηκε στο πλευρό των απεργών. Αυτό το κομμάτι αποτέλεσε τον πυρήνα των απεργών του 2011.
Σε ανακοίνωση της «Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης» αναφέρεται ότι η απεργία πείνας «αποτελεί απάντηση στην κρατική επιχείρηση διαίρεσης των εργαζομένων, εξαίρεσης δικαιωμάτων, κοινωνικού αποκλεισμού και ρατσισμού».
«Η εξαθλίωση ενός τμήματος της κοινωνίας προαναγγέλλει την εξαθλίωση και άλλων. Γι’ αυτό η αλληλεγγύη μας στον αγώνα των μεταναστών είναι αγώνας για τα δικαιώματα όλων μας», τονίζεται.
Όμως δεν ήταν όλοι τόσο θετικοί.
Η Ντόρα Μπακογιάννη, πρόεδρος τότε του κόμματος της “Δημοκρατικής Συμμαχίας” δήλωνε:
«Ο ελληνικός λαός βλέπει με αυξανόμενη οργή τα γεγονότα, τον πλήρη εξευτελισμό του πανεπιστημιακού ασύλου και την ανοχή στην ανομία. Η κυβέρνηση για μία ακόμη φορά αδράνησε και κρύφτηκε από τις ευθύνες της. Επιτέλους, ας τις αναλάβει και ας δράσει άμεσα αποκαθιστώντας την ομαλή λειτουργία της Σχολής».
Ανάλογες δηλώσεις έκαναν μια σειρά πολιτικές προσωπικότητες της Ελλάδας.
Η απεργία πείνας των 300, είχε διάρκεια 44 μέρες. Οι απεργοί πείνας έδειξαν αποφασιστικότητα και επιμονή. Πάνω από 120 μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία με κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους. Έδειξαν αντοχή απέναντι στη λυσσαλέα επίθεση της κυβέρνησης, του πολιτικού προσωπικού και της μεγάλης πλειονότητας των ΜΜΕ. Και με το πέρασμα του χρόνου κέρδισαν την αλληλεγγύη μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Τα αιτήματα ακούστηκαν. Πραγματοποιήθηκαν συναυλίες αλλληλεγγύης, άνθρωποι του πνεύματος μίλησαν για τον αγώνα τους, ξεκίνησε μία τεράστια συζήτηση στα μέσα ενημέρωσης. Για κάποιους υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες της μεταπολιτευτικής περιόδου και ο πρώτος νικηφόρος αγώνας στην Ελλάδα του Μνημονίου.
“Ήδη από τη φάση της προετοιμασίας του αγώνα αντιλαμβανόμασταν ότι λόγω της έντασης της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της γενικότερης επίδειξης πυγμής απέναντι σε κάθε μαχητική κινητοποίηση, αλλά και της μορφής πάλης, της ταυτότητας των αγωνιζόμενων (μετανάστες χωρίς χαρτιά, οι «αόρατοι» της κοινωνίας…) και του μεγάλου αριθμού των απεργών πείνας, θα δεχτούμε σκληρή επίθεση, ιδεολογική, πολιτική και ενδεχομένως κατασταλτική. Με αυτή την έννοια, στην Αθήνα επιλέξαμε το άδειο κτίριο της Νομικής επί της Σόλωνος ως το μόνο πανεπιστημιακό χώρο ικανό να στεγάσει 250 απεργούς πείνας χωρίς να παρεμποδίζεται καμία απολύτως εκπαιδευτική διαδικασία και αρκετά κεντρικό ώστε να λειτουργήσει ως πόλος συσπείρωσης στον αγώνα.”
Η επίθεση που δέχτηκε η απεργία πείνας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η πλειονότητα των οργανώσεων και των κομμάτων της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, υποχώρησε (ορισμένοι μάλιστα κατήγγειλαν και συκοφάντησαν), το φοιτητικό κίνημα δεν υπεράσπισε αποφασιστικά την παρουσία των μεταναστών στο άσυλο, η πανεπιστημιακή κοινότητα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, εξαφανίστηκε και ο πρύτανης ήρε το άσυλο καλώντας την αστυνομία να εκκενώσει τη σχολή. Έτσι, οι απεργοί αποφάσισαν να πάνε στο κτίριο της Υπατίας.
Στο κτίριο της Υπατίας, υπό άθλιες συνθήκες διαβίωσης που επιδεινώθηκαν λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, οι μετανάστες συνέχισαν τον αγώνα τους για επιπλέον 40 ημέρες.
Επί 40 περίπου μέρες η Υπατία λειτούργησε με εσωτερική ζωή, καθημερινές δουλειές, ιατρική υπηρεσία στελεχωμένη από γιατρούς και φοιτητές, ομάδα internet, συναντήσεις και συνελεύσεις, βάρδιες περιφρούρησης και συνοδείας στα νοσοκομεία όλο το 24ωρο, συνεχείς συνεντεύξεις τύπου με ευρύτατο φάσμα αλληλέγγυων συλλογικοτήτων και προσώπων.
“Από την κυβέρνηση δε ζητάμε κάτι εξωφρενικό. Ζητάμε να είμαστε νόμιμοι. Να μπορούμε να βγάλουμε ένα βάρος που το κουβαλούμε εδώ και χρόνια, από τότε που μπήκαμε στην Ελλάδα. Η χώρα αυτή λέγεται Ελληνική Δημοκρατία, αλλά με εμάς δεν υπάρχει δημοκρατία πολύ.”, είχε πει ο Χαλιάλα, ένας από τους 300 απεργούς πείνας σε συνέντευξη που είχε δώσει στην εφημερίδα μας.
Τελικά, αν η κυβέρνηση επιδίωκε με τον εγκλωβισμό των απεργών πείνας στην Υπατία να κάμψει το ηθικό τους (κάτι που επιχείρησε να εντείνει με τις διώξεις κατά αλληλέγγυων και τις συκοφαντίες περί «υποκινητών» και «στρατηγών της αλληλεγγύης») όχι μόνο απέτυχε, αλλά το όλο εγχείρημα στράφηκε εναντίον της. Γιατί ακριβώς αυτή καθαυτή η κατάσταση των απεργών πείνας στην Υπατία (ιδιαίτερα όταν άρχισαν να μεταφέρονται μαζικά στα νοσοκομεία) διεμβόλισε την αρνητική στάση των ΜΜΕ.
Η κυβέρνηση βρέθηκε στη θέση να απολογείται. Και σε συνδυασμό με την ανάπτυξη ενός τεράστιου δικτύου αλληλεγγύης και στήριξης της απεργίας πείνας σε όλη την Ελλάδα με διαδηλώσεις, συναυλίες αλλά και καταλήψεις, τη διεθνή δημοσιότητα που έπαιρνε πλέον το θέμα και την ενεργοποίηση όλων των τμημάτων της αριστεράς αλλά και του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος, κατόρθωσαν να αντιστρέψουν το κλίμα προς μία θετική έκβαση της απεργίας.
«Οι απεργοί δεν παίζουν, όπως κάποιοι νομίζουν. Προσφέρουν την ίδια τους τη ζωή. Η κυβέρνηση παίζει. Παλινωδεί εδώ και αρκετές μέρες. Δε γνωρίζω αν αυτό οφείλεται σε αδυναμία ενδοκυβερνητικής συνεννόησης, αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχει αποφασίσει μια συγκεκριμένη στάση στο μεταναστευτικό για να χαϊδεύει τα αφτιά της κοινής γνώμης. Όμως εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν. Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να έρθει σε επαφή με τους απεργούς και να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματά τους. Βεβαίως πρέπει να αλλάξει ρότα και στη μεταναστευτική πολιτική».
Ενώ και η Αλέκα Παπαρήγα, τότε Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια και συζήτησαν για το θεμα.
Κάλεσε την κυβέρνηση “να χρησιμοποιήσει, επιτέλους, το νομικό οπλοστάσιο που διαθέτει ώστε να αντιμετωπιστεί το ζήτημα, να κερδηθεί χρόνος και να επιλυθεί οριστικά” και πρόσθεσε: “Η θέση μας είναι γνωστή και καθαρή. Ξέρουμε ότι πρέπει να λύσει το πρόβλημα η κυβέρνηση, να μην έχει “γινάτι“ πάνω σε αυτό το ζήτημα και να τους νομιμοποιήσει”.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε χαρακτηρίσει “παγκόσμιο” το πρόβλημα της μετανάστευσης, ενώ η γενική γραμματέας του ΚΚΕ είχε σημειώσει ότι το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί πλέον σε εθνικό επίπεδο. “Αριθμητικά είναι περισσότεροι οι μετανάστες που πηγαίνουν προς τις χώρες της Ασίας παρά αυτοί που έρχονται στην Ευρώπη. Απλά, τώρα στην Ευρώπη της περισσεύουν εργατικά χέρια και φαίνονται πολλοί”, τόνισε.
Η κυβέρνηση μετά από 38 μέρες αδιαλλαξίας υποχρεώθηκε να συζητήσει απευθείας με τους απεργούς πείνας και να ικανοποιήσει σημαντικό μέρος των αιτημάτων τους.
Σύμφωνα με τον Μάρκο Χατζησάββα, ενεργό στα κινήματα αλληλεγγύης και μέλος του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, τα αποτελέσματα του αγώνα των μεταναστών δεν αφορούσε μόνο τους μετανάστες:
“Οι εξελίξεις που έφερε αφορούνε και το ελληνικό εργατικό κίνημα. Αυτό που πέτυχε ήταν μια κυβέρνηση που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καθίσει σε κανένα τραπέζι να μιλήσει με κανένα που διεκδικούσε οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα, με ένα πολυμελές κυβερνητικό σχήμα κάθισε και μίλησε με τον Χασάν, με τον Μουσταφά, με τον Ρασίντ, με ανθρώπους δηλαδή που πρόταξαν τη ζωή τους… Φαντάζομαι ότι οι υπουργοί αυτοί δεν περίμεναν ποτέ ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί”
Τι διεκδικούσαν, λοιπόν, και τι κέρδισαν οι απεργοί πείνας;
Πρώτον, οι απεργοί πείνας διεκδικούσαν για τον εαυτό τους «άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους», η οποία είναι μια άδεια παραμονής με πλήρη δικαιώματα. Η κυβέρνηση, στην πρώτη συνάντηση, αντέτεινε 6άμηνο «καθεστώς ανοχής», το οποίο δεν περιλαμβάνει δικαίωμα ταξιδιού και εργασίας, αλλά μπορεί να ανανεώνεται επ’ αόριστον. Οι απεργοί πείνας, συνεκτιμώντας τα όρια της αντοχής και της συνοχής του αγώνα τους, καθώς και τα όρια περαιτέρω υποχώρησης της κυβέρνησης, αποφάσισαν σε συνελεύσεις τους στην Υπατία και το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και κατόπιν συζητήσεων με όσους βρίσκονταν στα νοσοκομεία, ενόψει της δεύτερης συνάντησης με την κυβέρνηση, να διεκδικήσουν τη διεύρυνση του «καθεστώτος ανοχής» με τα δικαιώματα του ταξιδιού και της εργασίας, καθώς και τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι η βεβαίωση που θα πάρουν θα ανανεώνεται μέχρις ότου αποκτήσουν τις προϋποθέσεις να υποβάλουν αίτηση για κανονική άδεια παραμονής.
Ως προς το χρονικό διάστημα για το καθεστώς ανοχής αποφασίστηκε να ισχύουν οι 6 μήνες και η ανανέωση τους για άλλους 6 ή και περισσότερο. Η κάθε περίπτωση μεταναστών που ήθελαν να κάνουν χρήση του καθεστώτος ανοχής εξεταζόταν από την αστυνομία και με την έγκρισή της ανανεωνόταν ή όχι η άδεια.
Όπως διευκρινίστηκε στους απεργούς, με τον νόμο 3907 του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη που ίσχυε, όποιος μετανάστης αποδεδειγμένα βρίσκεται επί 12 χρόνια στη χώρα μπορεί να καταθέσει αίτηση για άδεια παραμονής για εξαιρετικούς λόγους. Ωστόσο η κυβέρνηση υποσχέθηκε ότι θα προβεί σε μείωση αυτού του χρόνου χωρίς όμως να έχει προσδιοριστεί ακόμη, ενώ στο εξής η όποια νομιμοποίηση λειτουργεί εξατομικευμένα και όχι μαζικά.
Τέλος, όσοι υπάχθησαν σε αυτό το καθεστώς, μετά από τροποποίηση του σχετικού νόμου του υπουργείου προστασίας του Πολίτη, μπορούσαν να ταξιδεύουν στη χώρα καταγωγής τους για ανθρωπιστικούς λόγους.
Ο Αμπντούλ Χατζί, εκπρόσωπος των απεργών πείνας, δήλωσε ότι η απεργία πλέον σταματά, καθώς εξασφαλίστηκε καθεστώς ανοχής με δυνατότητα ανανέωσης, ταξιδιωτικά έγγραφα και η δυνατότητα με οκτώ χρόνια εργασίας στην Ελλάδα να καταθέσουν αίτηση για άδεια παραμονής, όσοι τηρούν αυτή την προϋπόθεση, που όπως είπε, είναι και οι περισσότεροι από τους 300.
Οι μετανάστες αποδέχθηκαν τις προτάσεις, ύστερα από 44 ημέρες απεργίας πείνας.
Οι κυβερνητικές προτάσεις διατυπώθηκαν σε συνάντηση των εκπροσώπων των μεταναστών με τους υπουργούς Εσωτερικών, Γ.Ραγκούση, Υγείας, Ανδρέα Λοβέρδο και την υφυπουργό Εργασίας, Άννα Νταλάρα.
Κατά τη συνέλευση των μεταναστών, που ακολούθησε τη συνάντηση με τους υπουργούς, έκριναν ικανοποιητικές τις προτάσεις της κυβέρνησης.
«Η νίκη μας είναι νίκη για όλη την εργατική τάξη και ευχαριστούμε θερμά την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύη και όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν στην Ελλάδα και το εξωτερικό και ιδιαίτερα τους γιατρούς, που μας παρακολουθούσαν σε 24ωρη βάση» δήλωσε ο Αμπντούλ Χατζί.
Το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης που πρωταγωνίστηκε στην οργάνωση της απεργίας πείνας των 300, στις 25 Μαρτίου του 2011, σε μία πρώτη αποτίμησή του σημείωνε τα εξής για το αποτέλεσμα της απεργίας:
“Δεν ήταν μια νίκη των διαπολιτισμικών ιδεών ή του αντιρατσιστικού και φιλομεταναστευτικού ρεύματος στην Ελλάδα. Ήταν μια εξαιρετική απάντηση του απαξιωμένου (από το παραπάνω ρεύμα) μεταναστευτικού κινήματος. Του εργατικού κινήματος εν γένει (παρά την εκκωφαντική σιωπή και απουσία της ντόπιας εκδοχής του).
Οι 44 μέρες σκληρού αγώνα, 300 εργατών μεταναστών απεργών πείνας, εκατοντάδων αλληλέγγυων, χιλιάδων υποστηρικτών, με δεκάδες δράσεις από τη μια άκρη της γης στην άλλη, με υπογραφές στήριξης, ομάδων, συλλογικοτήτων, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών, γνωστών και άγνωστων ανθρώπων, δημιούργησαν ένα ρήγμα.
Aπό τη σελίδα που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες του αγώνα των 300 απεργών πείνας hungerstrike300.espivblogs.net
Ρήγμα στη διαμορφωμένη εικόνα του μετανάστη. Η μέχρι χθες εικόνα που ήθελε το μετανάστη εγκληματία, φουκαρά, αναξιοπαθούντα, μάρτυρα, παράνομο και «εξωτικό φρούτο» που μπορεί ενίοτε να διασκεδάζει και να ταΐζει κάθε φιλάνθρωπο και ανεκτικό έλληνα, ηττήθηκε, από την εικόνα του εργάτη μετανάστη που διεκδικεί το δίκιο του, που στέκεται με επιμονή και αξιοπρέπεια, απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση του συντηρητισμού, των ΜΜΕ, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Ρήγμα στον αυταρχισμό της εποχής του μνημονίου. Η πολιτική της λιτότητας, η προσπάθεια της συνενοχής για την οικονομική κατάσταση, η ενοχοποίηση της διεκδίκησης, η λογική των σκυμμένων κεφαλιών, ηττήθηκαν από τη νικηφόρα κατάληξη του αγώνα, από τη διαχωριστική γραμμή που μπήκε ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας από τη μια και της εκμετάλλευσης από την άλλη, από το ότι αναδείχτηκαν οι πραγματικές αιτίες της μετανάστευσης.
Aπό τη σελίδα που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες του αγώνα των 300 απεργών πείνας hungerstrike300.espivblogs.net
Ρήγμα στους μονοδιάστατους αγώνες. Με αυτόν τον αγώνα που ξεκίνησε από τους μετανάστες, αγκαλιάστηκε από την αλληλεγγύη ελλήνων και μεταναστών, συνέδεσε το μεταναστευτικό με το εργατικό και το κίνημα αλληλεγγύης και αποκόμισε αποτελέσματα και οφέλη για όλη την εργατική τάξη, ντόπια και μεταναστευτική.
Οι απόψεις που έλεγαν πως τώρα δεν είναι ώρα γιατί οι συνθήκες, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, είναι δύσκολες, για εκείνες που δεν εμπιστεύονταν τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, για εκείνες που διαφωνούσαν με τη μορφή πάλης και για όσες απόψεις στέκονται εχθρικά στο αποτέλεσμα, έκαναν το συνηθισμένο λάθος. Έδωσαν και δίνουν επιχειρήματα στους εχθρούς του αγώνα – εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας – να πολεμήσουν, να διαστρεβλώσουν, να συκοφαντήσουν.”
Mε το τέλος του αγώνα, λίγα πράγματα άλλαξαν ουσιαστικά στη νομοθεσία. Αυτό που άλλαξε όμως ήταν κάτι εξίσου σημαντικό. Άλλαξαν τα μυαλά και οι καρδιές ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που άνοιξε τα αυτιά και τα μάτια της, αναγνώρισε τα προβλήματα και είδε στο πρόσωπο των μεταναστών, σα καθρέπτη, τον ανθρώπινο εαυτό της.
Σήμερα, που η Ελλάδα βιώνει τη βαθύτερη οικονομική κρίση της πρόσφατης ιστορίας της, η ίδια κοινωνία σε ένα μεγάλο ποσοστό δείχνει την αλληλεγγύη της προς τους πρόσφυγες και τείνει χέρι βοηθείας προς τους χιλιάδες που κατέφθασαν στις ακτές των ελληνικών νησιών.
Οι φωτογραφίες του “Α.τ.Κ.” είναι από επίσκεψή στο χώρο του κτιρίου της Υπατίας όπου κατέφυγαν οι μετανάστες απεργοί πείνας μετά την έξοδό τους από το κτίριο της Νομικής. Βρισκόμαστε στην περίοδο που αρκετοί από αυτούς μεταφέρονται στα νοσοκομεία με προβλήματα υγείας λόγω της παρατεταμένης απεργιας πείνας.
Ο Βουργάρης είναι ένας ξεχασμένος χορός της Κρήτης με τη μουσική του να παρουσιάζεται από τον Μιχάλη Λασιωτάκη (Δραγάτη) στον Κρούστα Λασιθίου και να καταγράφεται στο βίντεο του Μανώλη Κ. Φιορέτζη.
Όπως αναφέρει ο κ. Φιορέτζης, ο Βουργάρης είναι πλέον ένας από τους εντελώς ξεχασμένους χορούς της Κρήτης (όπως είναι και ο Λουβιάρης) και είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που τους θυμούνται ακόμα….
