Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος - Συγγραφέας   Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια μακρινή γωνιά της γης, ένα πανέμορφο λιβάδι απλωνόταν από τις παρυφές ενός θεόρατου βουνού μέχρι την ακροθαλασσιά. Εκεί η μάνα-Φύση χαίρονταν και καμάρωνε τα δημιουργήματά της, άποδα και τετράποδα, άφτερα και φτερωτά, ζουζούνια κι ερπετά. Κι εκείνα, πέρναγαν τις ώρες τους ανάμεσα στο παχύ χορτάρι του κάμπου, στις φυλλωσιές των θάμνων και των

Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος - Συγγραφέας   Εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του’ 50, το αυτοκίνητο ήταν κάτι το ανύπαρκτο στο μικρό βοσκοχώρι μαζί με τις όποιες διευκολύνσεις του, ας έκαναν Ρώσοι και Αμερικάνοι την ίδια χρονική περίοδο, τα πρώτα τους βήματα στο αχανές του διαστήματος…Τριτοκοσμικές οι συνθήκες στο απομονωμένο στις παρυφές των Μαδάρων μικρό χωριό…Στην πραγματικότητα, Πέτρινα τα Χρόνια εκείνα, σ’

Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος, Συγγραφέας   Εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του’ 50, η αλληλογραφία στο απομακρυσμένο βοσκοχώρι, ερχόταν με τον αγροτικό Ταχυδρόμο (από τη Χώρα Σφακίων), τρεις φορές την εβδομάδα: Τετάρτη, Παρασκευή, Κυριακή. Πρωί-πρωί ο Ταχυδρόμος, όταν έφτανε στην είσοδο του χωριού, “σάλπιζε” με τη χαρακτηριστική μικρή σάλπιγγα της εποχής των αγροτικών Ταχυδρόμων. Άκουγαν το σάλπισμα οι χωριανοί και

Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος, Συγγραφέας   Εκείνη, ήταν όμορφη!…Ξανθιά, γαλανομάτα, λυγερόκορμη, με γνήσιες συμμετρικές καμπύλες πλέρια προικισμένες από τη μάνα–φύση, μα και από τη γονιδιακή της την κληρονομιά, σαν ήταν κόρη μάνας ξεχωριστής! Ομορφη, λυγερή, αρχοντόκορμη και τούτη. Μα η θυγατέρα την ξεπερνούσε, γνήσιο θηλυκό, λες και ήτανε αυτή που αναδύθηκε από τα αφρογάλανα νερά της Κύπρου και ας μην είχε βρέξει

Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος, Συγγραφέας Τα χρόνια εκείνα της δεκαετίας του’ 50 (και τα προηγούμενα), η ιατρική φροντίδα ήταν εντελώς άγνωστη στο απομονωμένο βοσκοχώρι και οι χωριανοί είχαν επινοήσει δικές τους πρακτικές. Αυτές είχαν προέλευση “το μεγάλο φαρμακείο της Μάνας-Φύσης”: Δίκταμο, που τον συνέλεγαν με κίνδυνο της ζωής τους από τις απόκρημνες και επικλινείς πλαγιές των χαραδρών που αφθονούν στο ορεσίβιο

Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος - Συγγραφέας 1955…Καλοκαιρινό απόγευμα στο βοσκοχώρι στις παρυφές των Μαδάρων. Ο μικρός Γιάννης, άκουσε έντονο κουβεντολόι στην αυλή του μπάρμπα-Νικολή, δίπλα ακριβώς στο πατρικό του σπίτι και κίνησε κατά’ κεί. Στη φιλόξενη αυτή αυλή, σύχναζε ο μικρός παρέα με τα γειτονόπουλα και τη συνομήλική του τη Μαιρούλα. Είδε τον αγωγιάτη του χωριού, να ξεφορτώνει από το σαμάρι του μουλαριού του, ένα

Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος - Συγγραφέας Στη νοτιότερη άκρη της κτηματικής περιφέρειας του Αη-Γιάννη (στα Σφακιά) και στον αφρό –στην κυριολεξία- της θάλασσας, είναι χτισμένο το εκκλησάκι του Αγίου Παύλου, ένα μικρός σταυρικός ναός με τρούλο. Σύμφωνα με την παράδοση, κτίσθηκε περί το 1030 από τον όσιο Ιωάννη τον Ξένο και ερημίτη, από το Σίβα των Αστερουσίων. Στο εσωτερικό σώζονται μέχρι σήμερα τοιχογραφίες, αλλά το

Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος - Συγγραφέας 1956…Τις τελευταίες μέρες εκείνης της σχολικής χρονιάς, ο μικρός Γιάννης κυκλοφορούσε με ένα ολοκαίνουριο κοντό παντελονάκι, μόδα της σοφής όσο κι αγράμματης Μαριγώς (της μάνας του), που έτσι για να το κάνει πιο ελκυστικό στα μάτια του παιδιού, το είχε βάψει κόκκινο. Με κείνο το ολοκόκκινο απόκτημα, πήρε το ενδεικτικό της πρώτης τάξης ο νεοφώτιστος ο μαθητής στο ορεινό χωριό του.

Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος, Συγγραφέας Μια προσφιλής ενασχόληση του μικρού Γιάννη εκείνα τα πέτρινα χρόνια στον πέτρινο οικότοπό του, ήταν να στήνει “πλάκες”* για την παγίδευση κάθε είδους από τα αγριοπούλια της περιοχής (τσίχλες, σπουργίτια, κοτσύφια κ.α. Συντροφιασμένος με αδέρφια και ξαδέρφια και άλλα παλλικαρόπουλα, έστηναν τις πλάκες τους κάτω από θάμνους τις απογευματινές κυρίως ώρες, και επέστρεφαν για να

Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος - Συγγραφέας   Θα ήταν γύρω στα 1955. Απόγευμα και ο μικρός Γιάννης παρακολουθούσε την αδερφή του που πότιζε τα λουλούδια της που ήταν φυτεμένα σε ασπρισμένους “γκαζοτενεκέδες”, τοποθετημένους στον πέτρινο –όσο και κάτασπρο- αυλόγυρο της αυλής του πατρικού σπιτιού. Και ήταν τα λουλούδια της γαρυφαλλιές, κατιφέδες, βασιλικοί, ζίνιες, “πρωινές χαρές”. Μα πιότερο καμάρωνε έναν υπέροχο