Το νοσοκομείο Χανίων έχει μεγάλες ελλείψεις. Λείπει κατ’ αρχάς το απαραίτητο προσωπικό. Λείπουν υποδομές. Δεν έχουν γίνει εργασίες που θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια με αποτέλεσμα το κτίριο να βρίσκεται σε κακή κατάσταση. Όμως τα προβλήματα αυτά δεν είναι προνομιο του νοσοκομείου Χανίων, είναι μια γενικότερη κατάσταση που αποτυπώνεται σχεδόν στο σύνολο των νοσοκομείων της Κρήτης με μοναδική ίσως εξαίρεση το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο στο Ηράκλειο.
Στην Ελλάδα η “μεγάλη παραίτηση” έχει κάνει την εμφάνισή της κυρίως στα νοσοκομεία. Εκεί, η συσσωρευμένη πίεση σε ιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό μετά από δύο έτη πανδημίας στην οποία περίοδο η κυβέρνηση δεν προχώρησε στις απαραίτητες προσλήψεις για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στον πρωτόγνωρο φόρτο εργασίας και το τεράστιο στρες μαζί με τα ήδη υπάρχοντα και διαχρονικά προβλήματα και τους χαμηλούς μισθούς καθώς και η τοποθέτηση άσχετων με τη διοίκηση νοσοκομείων ατόμων σε καίριες θέσεις (με μόνο προσόν την ταυτότητα μέλους σε κάποιο κόμμα), έχει ως αποτέλεσμα χιλιάδες γιατροί να φεύγουν από τη χώρα ή να στρέφονται στον ιδιωτικό τομέα. Άλλωστε, και τα προηγούμενα χρόνια η κατάσταση δεν ηταν καθολου καλύτερη αφού είχε προηγηθεί η περίοδος της οικονομικής κρίσης 2009 – 2019. Σύμφωνα με υπολογισμούς τους οποίους έχουμε παρουσιάσει και στην εφημερίδα μας όλη αυτή την περίοδο πάνω από 20.000 γιατροί έχουν μεταναστεύσει από την Ελλάδα στο εξωτερικό αναζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Κάθε χρόνο, φεύγουν, κατά μέσο όρο, από την χώρα μας περίπου 1.000 ειδικευμένοι γιατροί, καθώς και 400 ανειδίκευτοι, αριθμοί που αντιστοιχούν στο 1/3 (ένα τρίτο) των κατ’ έτος Πτυχιούχων ιατρών των ελληνικών πανεπιστημίων.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης και το εξής στοιχείο. Τη στιγμή όπου οι νοσηλευτικές κλίνες στη χώρα είναι περίπου 45.000, οι 30.000 ανήκουν στον δημόσιο και οι 15.000 στον ιδιωτικό τομέα. Όμως, για την αντιμετώπιση της πανδημίας από τον ιδιωτικό τομέα δόθηκαν μόλις 100 κλίνες ΜΕΘ επιπλέον για νοσηλεία non covid περιστατικών και 215 κλίνες κοινής νοσηλείας. Οταν είχαμε 5.500 νοσηλευόμενους πανελλαδικά, υπήρχαν 240 νοσηλευόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Προφανώς λοιπόν όλο το βάρος της πανδημίας το σήκωσε ο υποστελεχωμένος, υποχρηματοδοτημένος, επιβαρρυμένος από 10 χρόνια κρίσης δημόσιος τομέας, με ευθύνη της κυβέρνησης. Και τώρα πλέον τα πράγματα έχουν φτάσει στα όρια τους…
Όπως ανέφερε πρόσφατα σε ανακοίνωση της και η Ένωση Γιατρών ΕΣΥ νομού Ηρακλείου:
Για όσους δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος του προβλήματος να σημειώσουμε πως σήμερα υπηρετούν μόνο στην Γερμανία περισσότεροι από 3000 Έλληνες γιατροί. Εάν η επιστημονική αυτή μετανάστευση, που ξεκίνησε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με αμείωτους ρυθμούς, δεν ανασχεθεί, τα αμέσως επόμενα χρόνια τα ελληνικά νοσοκομεία δεν θα μπορούν να ανανεώσουν το επιστημονικό προσωπικό τους. Ήδη πολλές από τις θέσεις που προκηρύσσονται ιδίως σε επαρχιακά νοσοκομεία (δες Ρέθυμνο, Αγ. Νικόλαο κ.α.) παραμένουν άγονες λόγω ανυπαρξίας ενδιαφέροντος.
Η κ. Μανωλοπούλου παραιτήθηκε από το Εθνικό Σύστημα Υγείας στα 59 της, και από τον περασμένο Νοέμβριο εργάζεται στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, στην Κύπρο. Και άλλοι συνάδελφοί της ακολούθησαν την ίδια οδό, είτε για να ιδιωτεύσουν είτε για να συνεχίσουν σε νοσηλευτικά ιδρύματα του εξωτερικού. Ο πρόσθετος φόρτος εργασίας σε ένα ήδη υποστελεχωμένο σύστημα και η αναντιστοιχία των αμοιβών σε σχέση με τις προσφερόμενες υπηρεσίες ήταν οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν στη φυγή ή σε κάποιες περιπτώσεις την επέσπευσαν – η μετανάστευση Ελλήνων γιατρών άλλωστε είναι μια τάση που προϋπάρχει της COVID-19. Δεν ήταν όμως οι μόνες αφορμές. Κοινή συνισταμένη στις ιστορίες των γιατρών που μίλησαν στην «Κ» είναι το αίσθημα ματαίωσης που βίωσαν στην Ελλάδα, πιο έντονα κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
«Δεν έφυγε μεγάλος όγκος γιατρών μόλις άρχισε η πανδημία, δεν ήταν λιποταξία. Πολλοί έφυγαν μετά τον ενάμιση χρόνο. Πέσαμε στη μάχη, πολεμήσαμε», λέει η κ. Μανωλοπούλου. «Οι επαγγελματίες υγείας φώναζαν εδώ και χρόνια ότι δεν φτάνουμε, ότι συνταξιοδοτείται προσωπικό και δεν αντικαθίσταται. Το ΕΣΥ ήταν αποδυναμωμένο και η πανδημία έδειξε τη γύμνια του».
Και στην Κρήτη όμως το τελευταίο διάστημα έχουμε κύμα παραιτήσεων. Αρχικά στο νοσοκομείο Ρεθύμνου, αλλά και στο νομό Λασιθίου, όπως η ομαδική παραίτηση 9 γιατρών του Νοσοκομείο Νεάπολης «Διαλυνάκειο» της Κρήτης “θέλοντας να διαφυλάξουμε την επαγγελματική και προσωπική αξιοπρέπειά μας”
Στο ίδιο μήκος κυματος και η πιο πρόσφατη παραίτηση, αυτή του κ. Νίκου Τσιμινικάκη, Διευθυντή Χειρουργικής στην Β’ Χειρουργική κλινική του νοσοκομείου Χανίων:
“Οι λόγοι που με ώθησαν στην παραίτηση είναι αφ’ ενός οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας όπως έχουν πλέον διαμορφωθεί λόγω υποστελέχωσης που οφείλεται στις εμμονικες ιδέες των κρατούντων για ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ. Αλλά και η προσβλητική και απαξιωτική συμπεριφορά ανθρώπων τόσο προς εμένα όσο και προς άλλους συναδέλφους μου της Β’ Χειρουργικής, ανθρώπων ευκαιριακά βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης για τη λειτουργία του νοσοκομείου χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα πως λειτουργεί ένα νοσοκομείο. Απαξιούν ακόμα και να κάνουν διάλογο!”
Την ίδια στιγμή που βιώνουμε μία τέτοιας μορφής κατάρρευση στα δημόσια νοσοκομεία, η κυβέρνηση προχωρά τον σχεδιασμό για την ανάπτυξη ιατρικού τουρισμού (δίχως να έχουμε δει αντιδράσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ…), με αποτελεσμα πολλές χιλιάδες συνταξιούχοι από χώρες της Δύσης να προετοιμάζονται να έρθουν στον τόπο μας για να νοσηλεύονται στα υποστελεχωμενα και υποχρηματοδοτημένα νοσοκομεια μας.
Μπορούμε να φαντασθούμε τι θα σημάνει αυτό για το επίπεδο περίθαλψης του “ιθαγενή”. Ουσιαστική ιδιωτικοποίηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και μετατροπή του πολίτη σε β’ κατηγορίας αφού ο “πελάτης” βορειοευρωπαίος που πληρώνει θα έχει πάντα προτεραιότητα…
Ας προσέξουμε λοιπόν το δέντρο (που είναι το νοσοκομείο Χανίων) γιατί βρίσκεται στην αυλή μας, δίχως όμως να παραβλέπουμε το δάσος το οποίο καίγεται εδώ και χρόνια. Και όσο καίγεται το δάσος (ο τομέας της δημόσιας υγείας, εις όφελος του ιδιωτικού τομέα), κανένα δέντρο δε θα μπορεί να προφυλαχθεί…